«Μια συνταγματική ακροβασία για να ιδρυθούν κερδοσκοπικά παραρτήματα και όχι πανεπιστήμια στην Ελλάδα» λέει ο Νίκος Ανδρουλάκης.
«Η επιχειρηματολογία της κυβέρνησης για τα «Μη κρατικά πανεπιστήμια», είναι η αποθέωση της στρεψοδικίας, της τέχνης των σοφιστών».
Δεν μπορώ να κατανοήσω (από δικονομική άποψη) για ποιο λόγο δεν απεστάλη από τον Εφέτη-ανακριτή στην Εξεταστική επιτροπή της Βουλής όλο το αποδεικτικό υλικό της σχετικής υπόθεσης.
«Υπάρχει λοιπόν ακροδεξιός κίνδυνος; Κολοκύθια τούμπανα. Ακόμη κι αν υπάρχουν διχογνωμίες στο ακροατήριο δεν είναι απαραίτητα μελανοχίτωνες του Μουσολίνι όσοι διαφωνούν με τον γάμο των ομοφύλων, ούτε υπηρετούν στα Waffen SS όσοι δεν θέλουν την παράνομη μετανάστευση».
Το συνέδριο της Αριστεράς ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ και όσα ακολούθησαν θύμιζαν θεατρική παράσταση Γκραν Γκινιόλ της εποχής μας, με λίγες παραστάσεις και μάλιστα… sold out!
Ξέρετε τι δεν υπάρχει; Κάποιος υποψήφιος να κυβερνήσει τη χώρα αν εκλείψει η κυβέρνηση την οποία αντιπολιτεύεται η αντιπολίτευση.
Πιστεύω πραγματικά ότι αν ο Ηλίας Λογοθέτης εργαζόταν στην Αμερική, οι διακρίσεις που θα είχε κερδίσει θα ήταν πολύ περισσότερες από αυτές που κέρδισε ως ηθοποιός εργαζόμενος στην Ελλάδα.
Η μείωση αυτή των φυσικών καταστημάτων έχει επιφέρει σημαντικές αλλαγές στον τρόπο που οι τράπεζες εξυπηρετούν τους πελάτες τους, μετακινώντας την εστίαση από την προσωπική επαφή προς τις ψηφιακές υπηρεσίες.
Η Ελλάδα αποτελεί τον κύριο πυλώνα ενεργειακής ασφάλειας, τον πιο αξιόπιστο διεθνή συνομιλητή και το πιo φιλόξενο επενδυτικό περιβάλλον για τα θέματα της ενέργειας στην ευρύτερη περιοχή.
Η προσφορά προς ενοικίαση των αναξιοποίητων εκπλειστηριασθέντων ακινήτων ίσως έδινε πνοή στην ασφυκτιούσα οικιστική αγορά.
Η μείωση της χρηματοδότησης –εκ μέρους τόσο των κυβερνητικών φορέων όσο και της φαρμακοβιομηχανίας– αποτελεί τροχοπέδη στην αντιμικροβιακή έρευνα.
Ο κόσμος μένει πίσω όταν λες σε ένα παιδί «αυτό δεν γίνεται»
Εν όψει των προεδρικών εκλογών, ο πρόεδρος Μπάιντεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα να χάσει τη στήριξη του πανίσχυρου φιλοεβραϊκού λόμπι, χωρίς όμως να κερδίζει και τη στήριξη της μειοψηφίας των αράβων ψηφοφόρων.
Οι εκλογές του Ιουνίου έχουν ιδιαίτερη πολιτική σημασία για τη διαδρομή και η βαρύτητά τους δεν συγκρίνεται με καμία προηγούμενη.
Στη δημοκρατία η ελευθερία δεν κυκλοφορεί α λα καρτ. Είτε την υπηρετείς συνολικά, είτε όχι.
Δώδεκα μήνες μετά έχουμε γίνει ελάχιστα πιο σοφοί για όσα συνέβησαν εκείνο το βράδυ, ενώ οι χειρισμοί Κυβέρνησης και Δικαιοσύνης μετατρέπουν μια εθνική τραγωδία σε υποσημείωση του δημόσιου διαλόγου.
Είμαστε αυτή η γενιά, που όσο χρονών και να έχουμε πάει, δυσκολευόμαστε να φύγουμε από το παιδικό δωμάτιο και, το χειρότερο, αρχίζουμε να συμβιβαζόμαστε με την ιδέα της παραμονής εκεί.
Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι ο Κασσελάκης θα φύγει μετά από μια ήττα στις ευρωεκλογές, ούτε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταλήξει σε κάποια άλλα χέρια. Δεν είμαι καν βέβαιος ότι επήλθε «ανακωχή» στο μαλλιοτράβηγμα.
Το Μαξίμου και το μήνυμα ότι ο Ανδρουλάκης, είναι «ένας Τσίπρας με γραβάτα» και το ΠαΣοΚ «ένας light ΣΥΡΙΖΑ».
Πως θα είναι παρών και με ποιο τρόπο; Αυτό θα φανεί στο άμεσο μέλλον και θα ανοίξει πολύ μεγάλη συζήτηση μετά τις ευρωεκλογές.