Γνώμες

Η πρόληψη εξαφανίζει τη βία, η καταστολή απλώς την κοιμίζει, μέχρι να ξυπνήσει ακόμη πιο επιθετικά, σαν από νάρκωση μετά από βαρύ χειρουργείο.

Η καινούργια εντολή που δόθηκε στον Ανδρουλάκη είναι πιο σύνθετη. Πρώτα από όλα δεν είναι λευκή επιταγή όπως ήταν το 2021, αλλά ένα μετοχικό κεφάλαιο στη διαχείριση του οποίου διεκδικούν λόγο και άλλοι «επενδυτές».

Θα τους εξοντώσει όλους και όλες το Ισραήλ; Δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο.

Ο Πρόεδρος του ΣτΕ Μιχάλης Πικραμένος γράφει για τη σχέση ελληνικής Δικαιοσύνης και Συμβουλίου της Ευρώπης.

Σκεφτείτε πόσο ελκυστική θα ήταν η Ελλάδα ως προορισμός για ηλικιωμένους.

Η απόφαση να απονεμηθεί το Νομπέλ Ειρήνης στη «Νίχον Χιντάνκιο» θεωρείται ευρέως ότι αφορά και τις ρωσικές απειλές για χρήση πυρηνικών στην Ουκρανία. Προφανώς οι πολιτικές ευαισθησίες λαμβάνονται υπ' όψιν στη Νορβηγία...

Αν πρέπει οι δημοσιογράφοι να συγκρατούνται, γιατί μπορεί να επιφέρουν υπέρμετρη βλάβη σε κάποιο πρόσωπο, δεν πρέπει και οι δικαστές, μια μερίδα τους τουλάχιστον, να αποφασίσουν αν είναι πιο δημοκρατικό να ερευνώνται τα δημόσια πρόσωπα και από τα MME;

Αιχμές από τον Γιώργο Βέλτσο.

Οι κινήσεις της επόμενης μέρας και οι νέες ισορροπίες

Ανδρουλάκης και Δούκας δεν διαφέρουν στα ουσιαστικά, δηλαδή τα πολιτικά· διαφέρουν μόνο οι φιλοδοξίες που τρέφει ο καθένας για τον εαυτό του.

Το 2024 το λεγόμενο «μεταρρυθμιστικό ΠαΣοΚ» άθροισε πολύ μεγαλύτερο κοινό από αυτό του 1996. Δεν κατάφερε όμως να εκλέξει αρχηγό της αρεσκείας του.

Ο,τι και να συμβαίνει, το μεγάλο στοίχημα για όποιον κερδίσει σήμερα, είναι να ομογενοποιήσει τη βάση του κόμματος. Να καταργήσει αυτή τη διαχωριστική γραμμή. Χωρίς να τα καταφέρει, δεν πάει πουθενά το ΠαΣοΚ.

Το ΠαΣοΚ έχει πλέον ξεκάθαρα χώρο να αποτελέσει τον αντίπαλο πόλο της ΝΔ.

Η ψήφος των στελεχών του ΠαΣοΚ - Ο Δημήτρης Μάντζος και ο Μανώλης Χριστοδουλάκης γράφουν στο «ΒΗΜΑ».

Μόνο αν το ΠαΣοΚ βρει τις κατάλληλες απαντήσεις στα δύσκολα και αμήχανα αυτά ζητήματα θα μπορεί να διεκδικήσει εκ νέου έναν πρωτοποριακό ρόλο στην ελληνική κοινωνία. Και αυτό μας φέρνει τώρα στο κατ' εξοχήν πρόβλημα στρατηγικής του ΠαΣοΚ.

Το πώς μπορεί να καλυφθούν τα χάσματα – γεωγραφικά, ηλικιακά, κοινωνικά, ανάμεσα στους insiders και outsiders της σημερινής επισφαλούς εποχής – είναι το πραγματικό στρατηγικό στοίχημα για τη νέα ηγεσία και τις πολλές ψυχές του ΠαΣοΚ από αύριο και στο εξής.

Από την καλπολαγνεία στην αποχή είναι μια αυταπάτη δρόμος.

Κανένα περιθώριο συνεννόησης, έστω στοιχειώδους για τα αυτονόητα μεταξύ των υποστηρικτών του Στέφανου Κασσελάκη και της ομάδας των 87, και οριστική απόφαση όπως προκύπτει για ρήξη και αναπόφευκτα επιταχύνεται η διαδικασία της διάσπασης.

Κάθε πόλεμος τελειώνει με μια διαπραγμάτευση. Και προς το παρόν βλέπω στη Μέση Ανατολή τους εμπόλεμους. Βλέπω τους νικητές, βλέπω και τους ηττημένους. Τους διαπραγματευτές δεν βλέπω.

Αν ο πρωθυπουργός επιχειρούσε να το «σκαλίσει», όπως το κάνει με το ρεύμα, κάτι μπορεί να πετύχαινε