Γνώμες

«Μετά τη δεύτερη δεκαετία του αιώνα μας ένας άλλος κόσμος έχει αναδυθεί: ένας τυφώνας πέρασε πάνω από το σώμα της ελληνικής αρχιτεκτονικής αναθεωρώντας πολιτιστικές προτεραιότητες, φέρνοντας μια επανάσταση στους τρόπους προβολής και επικοινωνίας, καταργώντας ιεραρχίες.»

Είναι αδιανόητο να επινόησαν κάποιοι «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως ελληνικού κράτους», να διέσυραν δέκα αθώους ανθρώπους και να τη σκαπουλάρουν ατιμώρητοι.

Ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ, Νίκος Ανδρουλάκης, καλείται να πετύχει το πιο δύσκολο από όλα όσα έχει μπροστά του ένας υποψήφιος πρωθυπουργός. Να βγει εκεί έξω και να κερδίσει τους πολίτες.

Προς το παρόν πάντως είναι νωρίς να εξαχθούν συμπεράσματα για το αν η επένδυση στην ARIA αποδίδει καρπούς. Εκτιμάται ότι για αυτό θα χρειαστεί τουλάχιστον μία δεκαετία.

Η επιλογή του Τραμπ να ζει στο δικό του σύμπαν επιβραβεύεται από τις δημοσκοπήσεις που τον φέρνουν να ισοψηφεί με την Κάμαλα Χάρις.

Όσες αλλαγές κι αν γίνουν στη Δικαιοσύνη, δεν μπορεί να ανακοπεί το τσουνάμι των χιλιάδων υποθέσεων που φθάνουν κάθε χρόνο στα δικαστήρια. Ο,τι και να γίνει, θα θυμίζει την προσπάθεια του Σίσυφου...

Ο Αλέξης Τσίπρας για την οικονομία. Οπως βλέπετε, η κλασική κωμωδία εξακολουθεί να γεμίζει θέατρα. Αριστοφάνης, Σαίξπηρ, Μολιέρος, Τσίπρας δεν παλιώνουν ποτέ.

Ο Ιλον Μασκ δεν είναι απλώς ένας καινοτόμος που παλεύει με την τεχνολογία.

Η πρύτανις του Παντείου Πανεπιστημίου Χριστίνα Κουλούρη γράφει για την πρόσληψη της 28ης Οκτωβρίου.

Στη σημερινή, διχασμένη Αμερική το να μην υποστηρίξει «κανέναν υποψήφιο» μια μεγάλη εφημερίδα ισοδυναμεί με το να υποστηρίξει τον Ντόναλντ Τραμπ.

Αιχμές από τον Γιώργο Βέλτσο.

Η επάνοδος του Αλέξη Τσίπρα στην ενεργό πολιτική δυσκολεύει, γιατί όσες συγγνώμες και αν ζητήσει, το στίγμα Novartis έχει αλλάξει εδώ και χρόνια «στρατόπεδο» συμπαρασύροντας τώρα και τα απομεινάρια του ΣΥΡΙΖΑ.

Οπως στην πανίδα η προσαρμοστικότητα ή ο χαμαιλεοντισμός είναι όρος επιβίωσης για τα περισσότερα ζώα, ομοίως συμβαίνει και στην πολιτική.

Ο πατριωτισμός δεν απαιτεί κατ' ανάγκην ένα πλαίσιο σύρραξης για να ανθίσει. Απλώς αλλάζει εκφάνσεις.

Ποιος από τους γονείς, εκπαιδευτικούς, φίλους, συντρόφους αποδέχεται σήμερα το δικαίωμα ενός νέου να είναι …less; Να ορίσει τη ζωή του στις διαστάσεις που αποδέχεται ο ίδιος και όχι εκείνες που ξεχειλώνουν γύρω του οι άλλοι;

Από την εποχή των μνημονίων και μετά είχαμε συνηθίσει να μιλάμε για την κοινωνία των 2/3, όμως πλέον αυτό που αποτυπώνεται σε μετρήσεις είναι ότι μιλάμε για κοινωνία του 1/2!

Για να συντηρήσει τον πλούτο του, ο δημοκρατικός μας βιότοπος λιπαίνεται από τους «πρώην». Εναν «πρώην» της σιωπής. Εναν της εμμονής. Εναν κάποιας πιθανολογούμενης επιστροφής. Και έναν ακόμη μιας κάπως «λοξής» διαδρομής.

Αν τέτοιες μέρες χρωστάμε κάτι στο «έπος του '40» είναι πως πέρα από τα ευχέλαια στα διάφορα φασισταριά, είχαμε και μια γάτα. Εναν εθνικό στρατό κι έναν λαό έτοιμους να υπερασπιστούν την πατρίδα τους.

Αιχμές από τον Γιώργο Βέλτσο.

Η μεταπολιτευτική μας δημοκρατία έζησε μια από τις πιο μαύρες σελίδες της, το πολιτικό σκηνικό ανακατεύτηκε άσχημα, και τελικά εκείνο που δεν έγινε, ήταν να ερευνηθεί το πραγματικό σκάνδαλο της Novartis.