Ο μέσος όρος της παγκόσμιας εβδομαδιαίας ανάγνωσης είναι 6,5 ώρες, σύμφωνα με τα αποτελέσματα μέτρησης που έδωσε στη δημοσιότητα ο ιστότοπος Global English Editing.
Φαινομενολογία της ευτυχίας
Η σχέση μου με «Το Βήμα» ανατρέχει στα μέσα της δεκαετίας του '50. Προφανώς, τότε όλα ήσαν διαφορετικά.
Τα περισσότερα ευτράπελα στην κομματική αντιπαράθεση συμβαίνουν με αφορμή φυσικές καταστροφές
Συνεχίζω τις επετειακές αναφορές μου (Το Βήμα, 22-1 και 23-4-2017) για τη συμπλήρωση είκοσι χρόνων από την «Υπόθεση Σόκαλ»
Είναι κοινός τόπος ότι η χώρα διέρχεται μια πολυσχιδή κρίση, αιχμή της οποίας φαίνεται να είναι τα μεγάλα οικονομικά της προβλήματα,
Είναι γνωστή η μεγάλη ζημιά που προκαλεί στις σύγχρονες κοινωνίες η διαφθορά,
Οι γραμμές αυτές γράφονται όχι με τη διάθεση κάποιας αντιδικίας με τον αρμόδιο Υπουργό ή προσπάθειας επικρίσεως των αποφάσεων τού Υπουργείου Παιδείας ή κάτι συναφές, αλλά επειδή θεωρώ ότι θέματα όπως «η σημαιοφορία» στα Σχολεία είναι κατ' εξοχήν παιδευτικό θέμα.
Η εξεικόνιση της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι ένα από τα συνηθέστερα και παλαιότερα θέματα της χριστιανικής αγιογραφίας. Σύμφωνα με τον καθηγητή Νίκο Ζία
Πολλοί πιστεύουν πως η διάκριση αριστερά - δεξιά έχει ξεπεραστεί.
Εκ πρώτης, αλλά και εκ δευτέρας όψεως
Διαβάστε:
ΑΥΤΕΣ τις ημέρες στην πρωτεύουσα της Βρετανίας (με κορυφαίο γεγονός στο αθλητικό μητρώο του Λονδίνου τρεις Ολυμπιακούς Αγώνες)
Αργά αλλά σταθερά, ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις βρίσκονται αντιμέτωπες με την τυφλή τζιχαντιστική τρομοκρατία.
Πού χάθηκε επί τέσσερις ημέρες ο Πρωθυπουργός τη στιγμή που η πυρκαγιά κατέστρεφε σπίτια και δάση στην Ανατολική Αττική;
Στην τελευταία συνάντησή τους στο Μέγαρο Μαξίμου ο Μητσοτάκης είπε στον Τσίπρα:
Η πρόσφατη καταστροφική πυρκαγιά στην Αττική έδωσε την ευκαιρία να διαπιστώσει κανείς όχι μόνο την αδυναμία του σύγχρονου ελληνικού κράτους να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά φυσικές καταστροφές μεγάλης έκτασης, αλλά και την ανωριμότητα του πολιτικού προσωπικού της χώρας.
Παρακολουθώντας σε τούτο τον καιρό της μεγάλης κρίσης τον δημόσιο λόγο κομμάτων, ηγετών και στελεχών αισθάνεται ο καθείς το κενό ή, καλύτερα, το έλλειμμα.
Αυτό που φαινόταν άπιαστο όνειρο πριν από μερικούς μήνες, έγινε πραγματικότητα:
Η περιπέτειά μας, η δική μας περιπέτεια, έληξε εν τέλει αισίως, όπως προσδοκούσαμε όσοι πιστεύαμε στην αξία και στο ιστορικό βάρος του «Βήματος» και των «Νέων».