Το δημοσίευμα του Μιχάλη Κατσίγερα «Η απόπειρα κατά του Παπαδόπουλου» στην Καθημερινή της περασμένης Κυριακής, μου θύμισε ένα περιστατικό που αξίζει τον κόπο να το διηγηθώ.
Οι πρόσφατες εξελίξεις στην Ισπανία εντάσσονται σε μια μακριά αλυσίδα ζοφερών γεγονότων που απασχολούν τα τελευταία χρόνια την Ευρώπη και συνδέονται με την ενδυνάμωση των εθνικιστικών αντανακλαστικών των ευρωπαίων πολιτών σε όλο σχεδόν το εύρος του πολιτικού φάσματος.
Το παράδοξο της Ευρώπης: από τη μια μεριά υπάρχει η διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και πάνω από εξήντα χρόνια, με αξιοσημείωτα ενοποιητικά αποτελέσματα, παρά τις όποιες δυσκολίες και προβλήματα.
Διαβάστε:
ΕΔΩ είναι Μπαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε.
Στο εδώλιο του κατηγορουμένου έχει βρεθεί η Ευρωπαϊκή Ενωση για την άρνησή της να μεσολαβήσει στην ισπανική κρίση, με αποτέλεσμα να έχει τώρα να αντιμετωπίσει το εξαιρετικά κρίσιμο πρόβλημα της απόσχισης μιας περιφέρειας από ένα ανεξάρτητο κράτος-μέλος της.
Ως τώρα γινόταν συζήτηση για τις σχέσεις Εκκλησίας - Πολιτείας. Ουδείς όμως ασχολήθηκε με τις σχέσεις Εκκλησίας και... Εκκλησίας.
Στη βιογραφία του Φρανσουά Μιτεράν που έγραψε ο Φίλιπ Σορτ αναφέρεται ένα ωραίο περιστατικό. Τέλη της δεκαετίας του '60, η γαλλική Κεντροαριστερά δεν είχε ακόμη ενωθεί στο νέο Σοσιαλιστικό Κόμμα κι ο Μιτεράν βρισκόταν «στην απ΄ έξω».
Ηκυνική παρέμβαση του Γερούν Ντάισελμπλουμ στα εσωτερικά μας ίσως να εξέπληξε πολλούς. Δεν θα έπρεπε. Ο απερχόμενος πρόεδρος του Eurogroup, πέρα από μια προσπάθεια ξεπλύματος του προσωπικού του προφίλ, υπηρέτησε μια ισχυρή άποψη του ευρωπαϊκού συστήματος.
Θα ήθελα να εκφράσω τη βαθιά ανησυχία μου για την κατάσταση στην οποία έχει φτάσει ο Λαός μας ύστερα από τη σκληρή δοκιμασία στην οποία τον έχουν ρίξει τα Μνημόνια στα τελευταία χρόνια.
Η παγίωση της δημοσκοπικής πρωτοπορίας της Νέας Δημοκρατίας είναι ίσως το μόνο ενθαρρυντικό στοιχείο που προκύπτει για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, από την ανάγνωση των τελευταίων ερευνών της κοινής γνώμης.
Αναρωτιέμαι τι θα έλεγε ο Αρχιεπίσκοπος εάν αίφνης χτυπούσε την πόρτα του ένας άνθρωπος βασανισμένος από το μαρτύριο του να είναι φυλακισμένος σε ένα ξένο σώμα.
Πιστεύει άραγε κανείς ότι το ασφαλιστικό μας σύστημα όχι μόνο έγινε βιώσιμο με τον νόμο Κατρούγκαλου, αλλά εμφανίζει και... λευκή τρύπα, δηλαδή πλεόνασμα ενός και πλέον δισεκατομμυρίου που επιτρέπει στην κυβέρνηση να το μοιράσει σαν χριστουγεννιάτικο μποναμά; Σύμφωνα με τους κυβερνητικούς αξιωματούχους και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό η θετική εικόνα των εσόδων του ΕΦΚΑ οφείλεται στη μείωση της ανεργίας, άρα και στην αύξηση των εισφορών των εργαζομένων.
Οσοι παρακολουθούν από κοντά τις υποθέσεις της χώρας, γνωρίζουν ότι η Ελλάδα βρίσκεται ξανά σε μεταίχμιο. Με τις μακροχρόνιες θυσίες και τους απροσμέτρητους κόπους του λαού της τείνει να προσεγγίσει - δεν έχει ακόμη κατακτήσει - τη διεκδικούμενη από την εποχή της χρεοκοπίας σταθερότητα. Και μαζί προσπαθεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ανάκαμψης και βιώσιμης ανάπτυξης.
Οριακές πια είναι οι συνθήκες και τα ελληνικά αδιέξοδα προφανή.
Η γαλακτοβιομηχανία Δωδώνη και η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης έχουν πολλά κοινά στοιχεία: ιδρύθηκαν τη δεκαετία του '60, ήταν κρατικές, με βασικό μέτοχο την Αγροτική Τράπεζα, και είχαν ως αποστολή να ενισχύσουν τον πρωτογενή τομέα της οικονομίας στην περιοχή τους.
Σφίγγει τα λουριά ο σούπερ Μάριο
«Ιδρυση εταιρείας από 400 ευρώ. Περιλαμβάνει όλα τα παράβολα, έξοδα, συμβολαιογραφικά τέλη με επίσημη γραπτή μετάφραση των εταιρικών εγγράφων. Ούτε ένα ευρώ παραπάνω. Είμαστε το μοναδικό γραφείο που δουλεύει σε τιμές Βουλγαρίας».
Οι προσδοκίες της κυβέρνησης - οι οποίες βασίζονταν στην επικείμενη μετάλλαξη του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM) σε Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο - για «ομαλή απόσυρση» του ΔΝΤ από την Ελλάδα πριν από τη λήξη του προγράμματος έχουν διαψευστεί.
Στη Θεσσαλονίκη ο Πρωθυπουργός διακήρυξε ότι προσβλέπει στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων προκειμένου να τροφοδοτηθεί η οικονομική ανάπτυξη. Σωστό, αλλά το εννοούσε ή επρόκειτο για ένα από τα ψέματά του;