Facebook: ιστορία μου, αμαρτία μου
Στην ειδική έκδοση του γερμανικού υπουργείου Εκπαίδευσης και Ερευνας, με τίτλο «Το γερμανικό ερευνητικό τοπίο» και υπότιτλο «Ερευνα στη Γερμανία:
Μελομακάρονα
Είναι γνωστή η αυτοκαταστροφική μας προδιάθεση για διχασμούς και αδελφοκτόνες συρράξεις, όπως και η απουσία οποιασδήποτε ουσιαστικής μέριμνας που να ξεκινά από το δημοτικό σχολείο και να αποβλέπει στην εξάλειψη ή έστω στον περιορισμό της παθογενούς αυτής τάσης μας
Κλαυθμυρισμοί ακούγονται στους διαδρόμους της Βουλής, σε πλατείες, σε διαδηλώσεις. Καθώς η υποκρισία δεν βάζει όρια στον εαυτό της, συχνά ακούγεται και ως χαμηλόφωνος θρήνος.
Προλογίζοντας η Ελένη Καζαντζάκη την έκδοση της Αναφοράς στον Γκρέκο (1961), τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατο του συγγραφέα, μας δίνει ορισμένες πληροφορίες σχετικά με την απεγνωσμένη προσπάθειά του να τελειώσει αυτό το βιβλίο.
Στην υπόμνηση του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας ότι οι διεθνείς συνθήκες ούτε αναθεωρούνται ούτε επικαιροποιούνται αλλά ερμηνεύονται, ο Πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας απάντησε ότι «εγώ δεν είμαι καθηγητής της Νομικής αλλά είμαι κάτοχος του Πολιτικού Δικαίου. Το οποίο ξέρω».
Αν με ρώταγε κανείς τι έχει αλλάξει ριζικά στην Ελλάδα τα τελευταία εξήντα χρόνια, θα του απαντούσα με μία λέξη: οι γεύσεις.
Είναι άραγε νεοφιλελεύθεροι όσοι μίλησαν αρνητικά για τις περί τροτσκισμού και επανάστασης κουβέντες της κυρίας Νατάσσας Μποφίλιου; Κάποιος που διαπιστώνει πως επί «κρατικοποιημένου ΟΑΣΘ» αργούν πολύ περισσότερο τα λεωφορεία και έχουν μεγαλώσει οι ουρές αναμονής στη συμπρωτεύουσα είναι κι αυτός νεοφιλελεύθερος;
Μια φορά και έναν καιρό, πριν από περίπου τριάντα χρόνια, την Ελλάδα την κυβερνούσε το ΠαΣοΚ.
Οι έντονες βροχοπτώσεις πριν από λίγες εβδομάδες έφεραν (ελλείψει και πρόβλεψης αντιμετώπισης) την τραγωδία στη Μάνδρα, πιο πρόσφατα προκάλεσαν καταστροφές στο οδικό δίκτυο, ιδιαίτερα στη Δυτική Ελλάδα. Ολες, μαζί με παλαιότερες, προκαλούν εκτεταμένη σύγχυση λόγων των όρων που χρησιμοποιούνται.
Η μεγάλη οικονομική κρίση που βιώνει η χώρα μας τα τελευταία επτά χρόνια οφείλεται σε πολλούς παράγοντες, οικονομικούς και πολιτικούς.
Οκ. Κυριάκος Μητσοτάκης προέβη την περασμένη Κυριακή στην «Καθημερινή» σε μια ανακοίνωση την οποία πολλοί σχολιαστές χαρακτήρισαν πολιτική «αδελφοκτονία».
Διαβάστε:
ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ από την - κατ' ανάγκη - ριζική τροποποίηση στη δομή της εθνικής ομάδας καλαθοσφαίρισης οδηγεί στο δίπτυχο «αισιοδοξία και ευθύνη».
Χειρότερη εξέλιξη για την ταραγμένη περιοχή της Μέσης Ανατολής δεν θα μπορούσε να υπάρξει μετά την προκλητική απόφαση του απρόβλεπτου Ντόναλντ Τραμπ να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ
Εχουμε μια κυβέρνηση που κάλεσε τον τούρκο πρόεδρο (και έναν συγκεκριμένο πρόεδρο...), αλλά κανείς δεν κατάλαβε γιατί. Υποθέτω ότι ήταν απλώς για φιγούρα, όπως και τα περισσότερα που κάνει.
Μπορεί να μην το έχουμε συνειδητοποιήσει επαρκώς αλλά ο καλός Αλέξης έχει στείλει στον φίλο του Κυριάκο ένα ανεκτίμητο δώρο. Απλώς δεν χρειάστηκε ακόμη να ανοίξουν στη ΝΔ το περιτύλιγμα.
Μια ρήση που κοσμεί τα γραφεία της ΕΣΗΕΑ είναι το «η δημοσίευσις είναι η ψυχή της Δικαιοσύνης».
Οταν καλείς ύστερα από 65 χρόνια τον τούρκο πρόεδρο για επίσημη επίσκεψη, σε μια κανονική χώρα θα περίμενε κανείς ότι αυτό που θα κυριαρχούσε στις συναντήσεις δεν θα ήταν η ένταση και η δημόσια αντιπαράθεση, αλλά τουλάχιστον μια αλλαγή κλίματος και σε προσωπικό και σε διακρατικό επίπεδο. Αυτό σίγουρα δεν συνέβη και η ευθύνη σίγουρα δεν μπορεί να αποδοθεί σε μεγάλο βαθμό στον γνωστό για τον εκρηκτικό και αυταρχικό χαρακτήρα του κ. Ερντογάν.