Αρχισε να µας περιγράφει µια ανάµνησή της, μια εικόνα που έμοιαζε με ζωγραφιά από παλιό αναγνωστικό:
Αν είστε ένας τυπικός ιδιοκτήτης smartphone,
Τελειώνουν όλα τα δεινά
Η έρευνα που πραγματοποιείται στα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα θεωρείται από τις πολύ καλές στην Ευρώπη σε ποιοτικό και ποσοτικό επίπεδο.
H γενιά μου, η πάλαι ποτέ generation X, οι σημερινοί +40άρηδες και +40άρες, εμείς που βιώσαμε ως παιδιά το «ασπρόμαυρο» της δεκαετίας του '80, ως έφηβοι το ξέφρενο της δεκαετίας του '90, στην πρώτη ενηλικίωση το ελπιδοφόρο άνοιγμα του 21ου αιώνα και στην πλέον δημιουργική μας φάση την ένταξη της Ελλάδας στον λαβύρινθο της κρίσης, φαίνεται πως έχει πλέον περάσει σε φάση δημιουργικής ωρίμανσης και αναστοχασμού.
Ο στόχος για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης εν μέσω π.χ. της παγκοσμιοποίησης δεν μπορεί να είναι άλλος από τη μετεξέλιξή της σε Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.
Τα 180 χρόνια από την ίδρυση του ΕΜΠ εορτάστηκαν με κάθε λαμπρότητα.
Παραμονή Πρωτοχρονιάς σε φιλικό σπίτι. Η χαρτοπαιξία κομμένη, κατ' απαίτηση των κυριών. Μένει η πολιτική συζήτηση.
Καθώς η Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση συνεχίζει να αναμορφώνει την παγκόσμια πολιτική οικονομία, πολλοί πασχίζουν να βρουν ιδέες για το πώς θα πραγματοποιήσουν θετικές συστημικές αλλαγές.
«Ημικρή χώρα που μπορούσε» είναι το βιβλίο που έγραψε ο Μαρτ Λάαρ, ιστορικός και δύο φορές πρωθυπουργός της Εσθονίας. Είναι ένα βιβλίο για τη σύγχρονη ιστορία μιας χώρας που το 1992 είχε πληθωρισμό 1.000% και βούλιαζε στο οργανωμένο έγκλημα, με αφύλακτα σύνορα, και σήμερα είναι μια από τις πιo καινοτομικές κοινωνίες στον κόσμο, στην οικονομία, στο κοινωνικό κράτος και στη λειτουργία της Δημοκρατίας.
Κάθε μετάβαση στον νέο χρόνο συνοδεύεται από εορτασμούς και ευχές.
Η συζήτηση για το όνομα της γειτονικής χώρας «δίχως όνομα» άνοιξε εκ νέου. Σήμερα όμως, σε αντίθεση με το 1990, είναι ελάχιστοι οι ακραίοι (πλην καμμένων, χρυσαυγιτών και κάποιων γραφικών της σημερινής Βουλής) που επιμένουν στο να μην υπάρχει καμία αναφορά με τη λέξη «Μακεδονία» στο όνομά της.
Μπήκε λοιπόν ο καινούργιος χρόνος με τον πρόεδρο των ΗΠΑ και τον βορειοκορεάτη δικτάτορα να ανταλλάσσουν απειλές για το κουμπί των πυρηνικών. «Το δικό μου κουμπί είναι μεγαλύτερο και λειτουργεί μια χαρά» είπε ο Τραμπ σαν έφηβος που κοκορεύεται κάνοντας γκριμάτσες μπροστά στον καθρέφτη. Φυσικά, ο καθρέφτης του παιχνιδιού στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ο δυστυχής πλανήτης.
Διαβάστε:
Η Aristophil ήταν μια γαλλική επενδυτική εταιρεία που επένδυε τα χρήματα των πελατών της σε ασυνήθιστες αξίες: χειρόγραφα, αλληλογραφίες και σπάνια βιβλία, ό,τι συνηθίζουμε να ονομάζουμε τεκμήρια πολιτιστικής κληρονομιάς. Νομίζω ότι μόνο στη Γαλλία θα μπορούσε να υπάρχει μια τέτοια εταιρεία.
Η ΑΠΟΦΑΣΗ της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής να «διαγράψει» από το πρόγραμμα των Ολυμπιακών ένα αγώνισμα στο οποίο ο ελληνικός αθλητισμός έχει επενδύσει ελπίδες για το Τόκιο το 2020, δηλαδή το αγώνισμα της τετράκωπης λέμβου (χωρίς πηδαλιούχο), είναι βαρύ πλήγμα. Φυσικά η απόφαση αυτή έχει ανάλογη επίπτωση και σε άλλες χώρες.
Στις αρχές της δεκαετίας του '60 μια γαλλική ταινία είχε αφήσει εποχή. Ο τίτλος της: «Ο πόλεμος των κουμπιών». Σε ένα μικρό χωριό δύο αντίπαλες ομάδες μικρών παιδιών μάχονταν μεταξύ τους με έπαθλο τα κουμπιά που έκοβαν από τα ρούχα των ηττημένων.
Παρά τις συνεχείς διαβεβαιώσεις του Αλέξη Τσίπρα ότι οι εκλογές θα γίνουν το φθινόπωρο του 2019, έντονη μαθαίνω είναι η συζήτηση στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος για το εάν θα πρέπει οι εκλογές να διεξαχθούν νωρίτερα.
Υπάρχουν στιγμές που η ανικανότητα της κυβέρνησης με ξεπερνά. Τυπικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του Σκοπιανού.
Κάθε φορά που ακούω ένα στέλεχος της κυβέρνησης ή του ΣΥΡΙΖΑ να μιλάει για «προοδευτικές λύσεις» ή «προοδευτικές συμμαχίες» ή «πολιτικές σε προοδευτική κατεύθυνση» με πιάνουν τα γέλια.