Αν ήμουν νεότερος θα είχα οριστικά εγκαταλείψει αυτό τον τόπο. Στην ηλικία που έφτασα τώρα, θα τον εγκαταλείψω πια μόνον πεθαίνοντας - και πάλι διαμαρτυρόμενος. Διότι φοβάμαι ότι και η τελευταία μου επιθυμία (να καώ, αντί να ταφώ) δεν θα μπορεί να εκπληρωθεί. Κι ας έχει ψηφιστεί εδώ και δώδεκα χρόνια ο σχετικός νόμος!
«Οταν ξεκινήσεις το ταξίδι στον ωκεανό της παγκοσμιοποίησης, δεν πρέπει σε κάθε φουρτούνα να επιστρέφεις στο ασφαλές σου λιμάνι, αλλά αποφασιστικά να συνεχίσεις». Ο πρόεδρος Σι Τζιπίνγκ στην ομιλία του στο περσινό Νταβός.
Διαβάστε:
Μπορεί η Ελλάδα των συλλαλητηρίων και μνημονίων να γίνει κανονική χώρα; Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι μέσα στο 2018 και με την έξοδο από το τρίτο Μνημόνιο η Ελλάδα θα επιστρέψει στην κανονικότητα
Κοίτα που τα γεγονότα της Ιστορίας δεν θέλουν να ησυχάσουν. Να κοιμηθούν για πάντα στις σελίδες των βιβλίων. Επανέρχονται με διάφορους τρόπους από εποχή σε εποχή. Μας υπενθυμίζουν τη βαρβαρότητα της πολιτικής σύγκρουσης, την ανθρώπινη φύση και συχνά την ανορθολογική πρωτόγονη ορμή τους. Και ούτε διδαχή ούτε δίδαγμα. Γαλλική Επανάσταση, έτος ΙΙ. Διανύουμε τον μήνα Πρεριάλ (Ιούνιος, 1794).
Για τη γενιά των ιστορικών που στις αρχές της δεκαετίας του 1990 κάναμε τα πρώτα μας βήματα στην ενασχόληση με την τέχνη της ιστορικότροπης σκέψης τα πρόσφατα συλλαλητήρια «για τη Μακεδονία» και η δημόσια συζήτηση που τα ακολούθησε αποτελούν ένα άβολο αλλά ενδιαφέρον deja-vu.
Το συλλαλητήριο για την ελληνικότητα της Μακεδονίας βασίστηκε σε μια κοινή παραδοχή εκ μέρους όσων συμμετείχαν: ότι η εξωτερική πολιτική μπορεί να ασκείται στη βάση ιστορικών επιχειρημάτων, των λεγόμενων «ιστορικών δικαίων», και επομένως ότι στις διεθνείς σχέσεις η Ιστορία μπορεί να αποτελεί διαπραγματευτικό χαρτί.
Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ στην πρωτεύουσα της Πελοποννήσου της Στέγης Κωστή Παλαμά - στο παλιό αναμορφωμένο αρχοντικό των γονιών του - πολλά έχει να μας πει για τον μεγάλο εθνικό ποιητή (γεννήθηκε στην Πάτρα αλλά «μεταφυτεύθηκε» στο ιερό Μεσολόγγι, σε τρυφερή ηλικία λόγω διπλής ορφάνιας, στη στοργή των συγγενών του).
Ξαφνικά μέσα σε 24 ώρες εγκαταλείψαμε τη συζήτηση για τη Νοva Makedonija για να ασχοληθούμε με τη Novartis. Εχουν βέβαια και τα δύο αυτά ζητήματα τον κοινό όρο «Nοva», αλλά πέραν αυτού καμία άλλη σχέση.
Μετά τους πρώτους πανηγυρισμούς για «οριστικό χτύπημα του παλαιού πολιτικού συστήματος» με την αποκάλυψη του σκανδάλου
«Μια φορά δεν είναι συνήθεια» λένε οι Γάλλοι και αυτή τη φορά θα ακούσω την κυβέρνηση: στην υπόθεση Novartis να αφήσουμε τη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της.
Νομίζω ότι οι χειρότεροι φόβοι κάθε σκεπτόμενου πολίτη επιβεβαιώνονται.
Χωρίς περιστροφές λοιπόν, ναι, η κλοπή του εθνικού προϋπολογισμού με τις υπέρογκες δαπάνες για την Υγεία, φάρμακο και αναλώσιμα, είναι το μεγαλύτερο ίσως σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους.
Η ποινική διερεύνηση της υπόθεσης που αφορά τη φαρμακευτική εταιρεία Novartis είναι αναγκαίο να γίνει πολύ σοβαρά. Ηδη όμως κάποιοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ υιοθετούν στη δημόσια σφαίρα μια έξαλλη ρητορική ηθικολογικού τύπου, λέγοντας, με άλλα λόγια, ότι αυτοί εκπροσωπούν την «αυτοκρατορία του καλού», ενώ όλοι οι άλλοι είναι οι «κακοί», θυμίζοντας τη συντηρητική φιλοσοφία του Τζορτζ Μπους στην Αμερική.
Ηταν αναμενόμενο ότι η κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου θα επιχειρούσε κάτι θεαματικό στην προσπάθεια να αποπροσανατολίσει την κοινωνία από το Σκοπιανό, το οποίο όχι μόνο οδηγείται σε ναυάγιο, αλλά επιπλέον προδιαγράφει σοβαρή πολιτική ήττα για την κυβέρνηση, αλλά ουδείς, πιστεύω, ανέμενε ότι θα το επιχειρούσε με τόσο παιδαριώδη τρόπο.
Μια συνύπαρξη με πολλαπλές συνειρμικές συνδηλώσεις αναμένεται τις προσεχείς ημέρες.
Εν αρχή ην το σκάνδαλο, αυτό καθαυτό.
Την περασμένη Πέμπτη βγήκαμε στις αγορές. Το 7ετές ομόλογο της Ελληνικής Δημοκρατίας συγκέντρωσε προσφορές 7 δισ. ευρώ και το υπουργείο Οικονομικών άντλησε τα 3 δισ. ευρώ με επιτόκιο 3,5%.
To δεξί χέρι του Μοσκοβισί
Αν το πολιτικό σύστημα θέλει πράγματι να βρει τον δρόμο η χώρα για την έξοδο από την εποχή των μνημονίων, πρέπει να αντιληφθεί ότι χωρίς σχέδιο για την ανασυγκρότηση και ανάπτυξη της οικονομίας και συναίνεση για την αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων που αφήνει η κρίση το μέλλον θα είναι δυσοίωνο για όλους.