Νέες Εποχές

τα ομαδικά αθλήματα, με κορυφαίο το αναντίρρητα δημοφιλέστερο, καλλιεργούν την κουλτούρα τού εν αθλητική συγκρούσει συνυπάρχειν, και αυτό είναι κάτι που αφορά και τη φιλοσοφία του ποδοσφαίρου και τη λογοτεχνική έκφρασή της.

Αν το ποδόσφαιρο μιλά στο θυμικό του πλανήτη, αυτό δεν συμβαίνει μόνο εξαιτίας των ιδιοτήτων του ως παιχνιδιού.

Η ψήφος μέσα στο δημοκρατικό πολίτευμα – που επίσης κινδυνεύει – είναι το μοναδικό μας πετραδάκι προς την οικοδόμηση μιας νέας εμπιστοσύνης. Και μιας νέας αντίστασης απέναντι στην απελπισία, η οποία δεν λύνει, αλλά μόνο δημιουργεί προβλήματα.

Όσο η ψευδο-αφήγηση της ακροδεξιάς δεν αποκρούεται με συνεκτικά αντι-αφηγήματα η διείσδυσή της στους πάλαι ποτέ τακτικούς ψηφοφόρους των καθιερωμένων κομμάτων θα είναι μια μονότονα επαναλαμβανόμενη διαπίστωση.

Πιστεύω ότι το όμορφο σαν παραμύθι στη διαδρομή της ιστορίας ευρωπαϊκό επίτευγμα έφτασε στα όριά του. Είμαστε πλέον σε μια φάση ανάγκης νέου ριζικού μετασχηματισμού.

Ο Ντελόν ήταν δυσπρόσιτος. Δεν μπορούσες να φτάσεις στον πυρήνα του.

Η θερμοχωρητικότητα του ωκεανού είναι 1.000 φορές μεγαλύτερη σε σχέση με εκείνη της ατμόσφαιρας. Αυτή η τεράστια διαφορά καθιστά τον παγκόσμιο ωκεανό ρυθμιστή της θερμοκρασίας του πλανήτη μας σε μεγάλες χρονικές κλίμακες και εξασφαλίζει τη βιωσιμότητα του πλανήτη μας.

Η στάθμη της θάλασσας στη Μεσόγειο αυξάνεται με ρυθμό 2,5 εκατοστά ανά δεκαετία.

Οι επιπτώσεις της εκρηκτικής αύξησης της θερμοκρασίας των ωκεανών είναι ήδη παρούσες και συνδέονται με την αύξηση συχνότητας και σφοδρότητας ακραίων καιρικών φαινομένων.

Αναζητώντας λύση για το 70% της Γης.

Ως στωικός αυτοκράτορας, ο Μάρκος Αυρήλιος πίστευε ότι η αρετή ήταν ο μεγαλύτερος στόχος στη ζωή.

Οι προσεγγίσεις ωστόσο έχουν σε μεγάλο βαθμό εμπειρικό και διαπιστωτικό χαρακτήρα: ένα στρατηγικό σχέδιο για την Αθήνα δεν φαίνεται να υπάρχει.

Σε κάθε συζήτηση γύρω από έναν πιθανό διαχωρισμό Εκκλησίας και Κράτους, αυτό που προκύπτει με σαφήνεια είναι ότι δεν πρόκειται περί απλού νομοθετικού διακανονισμού αλλά για ζήτημα πολιτισμικό που άπτεται ταυτοτήτων, ιδεολογιών και (αυτο)εικόνας της ελληνικής κοινωνίας.

Η θρησκευτική παράδοση των Ελλήνων έχει την αυτοτελή της δύναμη και εγγραφή στην ιστορία και στο βίωμα του έθνους.

Πρέπει να υπάρχει διάλογος μεταξύ των υπευθύνων της Εκκλησίας και του Κράτους, και αυτός να γίνεται με γνώση, νηφαλιότητα, ψυχραιμία, για την ενότητα της κοινωνίας.

Η σχέση Εκκλησίας και κράτους ξεκίνησε μάλλον ανορθόδοξα ήδη από τη δημιουργία του νεοσύστατου ελληνικού κράτους.

Πολιτικά μιλώντας, πάντως, το τέλος του κρατικού μονοπωλίου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, που έχει από καιρό επέλθει, δεν συνιστά καμία μείζονα μεταρρύθμιση.

Στη Μεταπολίτευση, ο Χρήστος Λαμπράκης, προώθησε την ανάγκη μιας δημοκρατικής ενημέρωσης των πολιτών, που βασιζόταν στον άμεσο προφορικό και γραπτό διάλογο.

Ο Χρήστος Λαμπράκης υπήρξε μέντορας και φίλος, ήταν ο άνθρωπος που επηρέασε όσο κανείς άλλος τη ζωή μου καλλιτεχνικά αλλά και ως προσωπικότητα.

Iδιαίτερο επίτευγμα του Χρήστου Λαμπράκη η έμπνευση και η δημιουργία των «Εποχών», που με τα σαράντα οκτώ τεύχη τους (Μάιος 1963 - Απρίλιος 1967), που διακόπηκαν εξαιτίας της Δικτατορίας, άφησαν εποχή.