Νέες Εποχές

Οταν ο πόνος είναι αληθινός, και όχι ένα πολιτικό στρατήγημα, οφείλουμε να τον σεβόμαστε και να σκύβουμε πάνω του.

Η κουλτούρα της ακύρωσης μοιάζει να θέτει εκ νέου επιτακτικά μια σειρά από ερωτήματα για τις συνθήκες του δημόσιου διαλόγου.

Η Μεταπολιτευτική Ελλάδα θεμελιώθηκε σε μια νέα νομιμοποιητική βάση, σε νέες κοινές παραδοχές, ανατρέποντας ένα προς ένα τα πολιτικο-ιδεολογικά θεμέλια στα οποία είχε οικοδομηθεί η Ελεγχόμενη Δημοκρατία 1949-1967.

Η μεγαλύτερη δικαίωση της Μεταπολίτευσης του 1974 έρχεται το 1981 με τη νίκη του ΠαΣοΚ και την ομαλή εναλλαγή στην εξουσία. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα μπορούσαν να γίνουν και καλύτερα, ιδίως στο πεδίο της αποχουντοποίησης.

Κοιτάζοντας προς τα πίσω κινδυνεύουμε από μια αναχρονιστική τελεολογία, να νομίσουμε δηλαδή ότι εδώ που είμαστε σήμερα αποτελεί το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της Μεταπολίτευσης ως κατάστασης.

Δύο προσωπικότητες συνέβαλαν την περίοδο εκείνη στην προώθηση της καλλιτεχνικής διάστασης του ελληνικού κινηματογράφου: ο Νίκος Κούνδουρος και ο Παύλος Ζάννας.

Ο ρόλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή αναγνωρίζεται ως κομβικός για τη διαμόρφωση του κατάλληλου πλαισίου εμπέδωσης της δημοκρατίας με την προοπτική του εξευρωπαϊσμού να επιταχύνει τη δημοκρατική εδραίωση.

Να υπάρχουν τόσοι Παπανδρέου διαθέσιμοι και να μην είναι κανένας τους πρόεδρος του ΠαΣοΚ;

Η αφήγηση 30 χρόνια πριν από την ιστορία της γενοκτονίας 800.000 ανθρώπων σε τρεις μήνες στη Ρουάντα δεν αφορά μόνο την ποινική καταστολή πέντε υπουργών, έξι δημάρχων, τριών ιερέων ή δύο δημοσιογράφων. Αφορά την ανάγκη σε κάθε επέτειο της γενοκτονίας να υπενθυμίζουμε την απονομιμοποίηση κάθε ακραίας συμπεριφοράς, κάθε εθνικιστικού και ρατσιστικού λόγου.

Οποιος αναζητά σωτηρία στο διεθνές δίκαιο το πληρώνει ακριβά.

Το διεθνές σύστημα μεταπίπτει σε ένα είδος διπολικής αναμέτρησης μεταξύ των υπερασπιστών του status quo και αυτών που επιδιώκουν την ανατροπή του.

Στον 21ο αιώνα το ζήτημα της δικαιοσύνης παραμένει μετέωρο μεταξύ διεθνούς δικαίου και γεωπολιτικών συμφερόντων.

Ένα αν μη τι άλλο εύηχο κλισέ που μας έρχεται από το ροκ: You can't always get what you want.

Πώς θα φτάσει το ελληνικό καλοκαίρι να ανήκει σε όλους;

Οσο το ελληνικό καλοκαίρι κερδίζει σε εμπορική αξία τόσο χάνει σε προσβασιμότητα. Και η ραθυμία κινδυνεύει να γίνει ακριβή πολυτέλεια.

Για μένα η άρνηση του καλοκαιριού ήταν ανέκαθεν ακατανόητη. Στα μάτια μου ισοδυναμούσε με την άρνηση του σώματος, του δέρματος, του νερού, εν τέλει με την άρνηση ακόμα και της ίδιας της αγάπης για τη ζωή στην πρωταρχική της μορφή.

Ο παραθερισμός, η παραλία, οι εκδρομές, το ΙΧ, αποτελούν εκφάνσεις της ευμάρειας της δυτικής κοινωνίας στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα που την ίδια στιγμή μετασχηματίζουν την πρόσληψη της έννοιας του καλοκαιριού.

Το επταήμερο του Διόδωρου.

Οταν τα στάδια αδειάζουν, όταν οι φωνές στις αλάνες σβήνουν, έχουμε πράγματα να θυμηθούμε και να διηγηθούμε. Τα γήπεδα, άδεια, έχουν να αφηγηθούν, γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο γεμάτο από ένα άδειο γήπεδο, και τίποτα περισσότερο θορυβώδες από κερκίδες δίχως θεατές.

Ο Εμπειρίκος σκίζει με τους στίχους του τα νέφη τού καθωσπρεπισμού, ο Μίλτος Σαχτούρης διαθέτει το παράστημα για να κερδίζει τις κεφαλιές σε κάθε επικίνδυνη φάση και ο Μανόλης Αναγνωστάκης βλέπει δίχτυα ακόμα και με την πλάτη γυρισμένη στην εστία.