Νέες Εποχές

Η λογοτεχνική παραγωγή με θέμα τον Εμφύλιο, από τη δεκαετία του 1950 έως σήμερα είναι κυριολεκτικά τεράστια. Η πρώτη μεταπολεμική γενιά, η γενιά που βίωσε τα συγκλονιστικά γεγονότα της δεκαετίας του ’40, έδωσε σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, με διαφορετικά αφηγηματικά εργαλεία και διαφορετικό επίπεδο επεξεργασίας των ιστορικών βιωμάτων, κορυφαία έργα τα οποία κατέχουν μια υψηλή […]

Θα γυρνούσε η Ντορίνα Παπαλιού τον χρόνο πίσω; «Αλίμονο αν ζούσαμε μια ζωή οργανωμένη με την ύστερη γνώση που δεν υπάρχει».

Κάθε αρχαία ελληνική τραγωδία φέρει στον βαθύτερο πυρήνα της πράγματι ένα μυστήριο.

Υπάρχει ένας μεγάλος φόβος που μας κρατάει πίσω – ως κοινό: ο φόβος της δήθεν «προδοσίας» των ιερών μας κειμένων, της παράδοσής μας. Ωστόσο, ο δισταγμός απέναντι στη νέα ανάγνωση των τραγικών αποτελεί μικρογραφία ενός μεγαλύτερου φόβου, μια απόδειξη του βαθιά ριζωμένου συμπλέγματός μας απέναντι σε καθετί αρχαιοελληνικό.

Τι είναι αυτό που καθιστά τα έργα του αττικού δράματος προσβάσιμα, οικεία, γοητευτικά είκοσι έξι αιώνες μετά τη συγγραφή τους;

Τα έργα έχουν γίνει κλασικά έτσι ώστε να επερωτώνται ξανά και ξανά.

Η εικονογραφία της Παρθένου εξελίχθηκε μέσα από εικόνες και σκηνές που παρουσίαζαν τις θρησκευτικές μορφές γενικά με την προοπτική απεικόνιση – με την οποία το θείο αποδιδόταν φυσιοκρατικά.

Η Μαρία, ως ένα από τα πρόσωπα της Γυναίκας, γίνεται μια ψηφίδα στο πολύχρωμο μωσαϊκό που συνθέτουν με επιμονή και μέσα σε κινδύνους τα φωτισμένα πνεύματα της Ευρώπης.

Ο μύθος της Παναγιάς της Γοργόνας και τα σύμβολά του, οι προφορικές αφηγήσεις και δοξασίες που τον διαμόρφωσαν και τον διατήρησαν, πρόσφεραν πολύτιμο υλικό στον έμπειρο Μυριβήλη για να επενδύσει σε αυτό ένα δίκτυο συμβολισμών, στοιχείων προοικονομίας και αναλογιών.

Η συγγραφέας και μουσικός, Γεωργία Συλλαίου, απαντά σε 15 ερωτήσεις του Βήματος.

Η Ρουθ Γουεστχάιμερ, γνωστή ως Δρ Ρουθ είναι η γυναίκα που έσπασε κάθε ταμπού και έμαθε στους Αμερικανούς πώς να κάνουν σεξ

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε την πρόνοια να πλαισιωθεί από τους κατάλληλους ανθρώπους στις κατάλληλες θέσεις και κατάφερε να θεμελιώσει την πιο άρτια δημοκρατία από καταβολής ελληνικού κράτους.

Η cancel culture αποτελεί μια όψη της ευρύτερης κρίσης της δυτικής ταυτότητας.

Yπό ποιο πρίσμα η κουλτούρα της ακύρωσης αποκτά θετικό ή αρνητικό πρόσημο;

Οταν ο πόνος είναι αληθινός, και όχι ένα πολιτικό στρατήγημα, οφείλουμε να τον σεβόμαστε και να σκύβουμε πάνω του.

Η κουλτούρα της ακύρωσης μοιάζει να θέτει εκ νέου επιτακτικά μια σειρά από ερωτήματα για τις συνθήκες του δημόσιου διαλόγου.

Η Μεταπολιτευτική Ελλάδα θεμελιώθηκε σε μια νέα νομιμοποιητική βάση, σε νέες κοινές παραδοχές, ανατρέποντας ένα προς ένα τα πολιτικο-ιδεολογικά θεμέλια στα οποία είχε οικοδομηθεί η Ελεγχόμενη Δημοκρατία 1949-1967.

Η μεγαλύτερη δικαίωση της Μεταπολίτευσης του 1974 έρχεται το 1981 με τη νίκη του ΠαΣοΚ και την ομαλή εναλλαγή στην εξουσία. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα μπορούσαν να γίνουν και καλύτερα, ιδίως στο πεδίο της αποχουντοποίησης.

Κοιτάζοντας προς τα πίσω κινδυνεύουμε από μια αναχρονιστική τελεολογία, να νομίσουμε δηλαδή ότι εδώ που είμαστε σήμερα αποτελεί το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της Μεταπολίτευσης ως κατάστασης.

Δύο προσωπικότητες συνέβαλαν την περίοδο εκείνη στην προώθηση της καλλιτεχνικής διάστασης του ελληνικού κινηματογράφου: ο Νίκος Κούνδουρος και ο Παύλος Ζάννας.