Κύριο Άρθρο

Οι εκλογές δεν είναι μόνο ένας απολογισμός πεπραγμένων ούτε μια υπόθεση που αφορά μόνο το παρελθόν. Αφορά και τον μέλλοντα χρόνο, ο οποίος έχει επίσης συγκεκριμένο περιεχόμενο.

Αν και εμπλουτισμένη με την επικαιρότητα του «άγνωστου Χ», η αποστροφή αυτή του Πρωθυπουργού από τη χθεσινή του ομιλία στη Λαμία δεν είναι ξένη στο εκλογικό ακροατήριο.

Η επιβολή του κράτους Δικαίου κρίνεται επιβεβλημένη. Η Πολιτεία δεν μπορεί να εμφανίζεται ανίσχυρη απέναντι σε συμφέροντα που επιπλέον επιβάλλονται με την πιο ωμή βία.

Η αυτοδυναμία είναι το ισχυρότερο χαρτί της κυβερνητικής παράταξης. Αποτελεί τη μόνη πρόταση σταθερής διακυβέρνησης που έχει πέσει στο τραπέζι και ανεξάρτητα αν θα την πετύχει τελικά στις δεύτερες κάλπες.

Oι πολίτες στις κάλπες δεν εκλέγουν μόνο Βουλή. Επιλέγουν και αυτόν που θα τους κυβερνήσει.

Η χώρα οδεύει προς τις κάλπες με έναν εκλογικό νόμο, ο οποίος θεωρητικά ευνοεί, αν δεν επιβάλλει κιόλας, τις συνεργασίες. Αυτή η θεωρητική σύλληψη όμως δεν φαίνεται να αντιστοιχίζεται σε καμία πραγματικότητα.  

Επειτα από μια μάλλον μακρά περίοδο εκλογικής αβεβαιότητας, η χώρα απέκτησε επιτέλους σαφή εκλογικό ορίζοντα.

Παρακολουθώντας κανείς τη συνεδρίαση της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, θα έλεγε πως η συζήτηση δεν δικαίωσε τον τίτλο του οργάνου.

Όταν φτερνίζονται οι τράπεζες, η οικονομία πλευριτώνει.

Ο τρόπος που αναγνωρίζει κανείς ένα λάθος του έχει εξίσου σημασία με το ίδιο το λάθος. Από τον κανόνα δεν εξαιρείται η πολιτική. Στην επιστολή του προς την Πολιτική Γραμματεία του κόμματός του και απευθυνόμενος προς τον αρχηγό του, ο Παύλος Πολάκης αναγνώρισε ως «λάθος» την ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με την οποία […]

Διαμορφώνεται μια γκρίζα ζώνη στην περιοχή των αναποφάσιστων.  

Τι γίνεται με μια τράπεζα που είναι πολύ μεγάλη και για να καταρρεύσει αλλά και για να σωθεί;

Το ερώτημα ως προς την σκοπιμότητα της απεργιακής κινητοποίησης των δημοσιογράφων παραμένει μετέωρο. Και γίνεται επιτακτικό εάν θυμηθεί κανείς πως οι πολίτες έμειναν στο σκοτάδι όταν σε μια άλλη απεργιακή κινητοποίηση τρεις νέοι άνθρωποι έχαναν τη ζωή τους παραδομένοι στις φλόγες της Marfin.  

Η τραγωδία των Τεμπών είναι νωπή και το πένθος ακόμη βαρύ. Οσο όμως περνούν οι ημέρες τόσο η ζωή αναζητεί τα πατήματά της στην κανονικότητα.

Είναι ορατή η απειλή να κυλήσει η χώρα πίσω σε ένα μίζερο παρελθόν, ακυρώνοντας όλα τα βήματα ανόρθωσης που έχει κάνει μετά τα Μνημόνια.

Κανένας άνθρωπος που εξεγείρεται για τον άδικο θάνατο δεν θα βανδάλιζε το μνημείο των νεκρών της Marfin.

Το πρόβλημα εδώ δεν είναι μαθηματικό αλλά πολιτικό. Δεν απαιτεί μαθηματική σκέψη αλλά πολιτική μνήμη.

Τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου οφείλουν να μην ξεχνούν πως τα άκρα καραδοκούν.

Κανένα πένθος δεν μπορεί να γεννά κηρύγματα μίσους, καμία καριέρα δεν θα έπρεπε να χτίζεται πάνω στα συντρίμμια της ζωής των άλλων. Δεν επιτρέπεται ο πολιτικός λόγος να μεταβολίζει την οργή σε τοξικότητα.

Το «κακό» στη χώρα μας είναι διαχρονικό και βαθιά ριζωμένο. Οι πελατειακές λογικές και η παντελής απουσίας συναίνεσης σε καθαρά πρακτικά ζητήματα το μόνο που κάνουν είναι να το μεγεθύνουν.