Κύριο Άρθρο

Είναι ορατή η απειλή να κυλήσει η χώρα πίσω σε ένα μίζερο παρελθόν, ακυρώνοντας όλα τα βήματα ανόρθωσης που έχει κάνει μετά τα Μνημόνια.

Κανένας άνθρωπος που εξεγείρεται για τον άδικο θάνατο δεν θα βανδάλιζε το μνημείο των νεκρών της Marfin.

Το πρόβλημα εδώ δεν είναι μαθηματικό αλλά πολιτικό. Δεν απαιτεί μαθηματική σκέψη αλλά πολιτική μνήμη.

Τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου οφείλουν να μην ξεχνούν πως τα άκρα καραδοκούν.

Κανένα πένθος δεν μπορεί να γεννά κηρύγματα μίσους, καμία καριέρα δεν θα έπρεπε να χτίζεται πάνω στα συντρίμμια της ζωής των άλλων. Δεν επιτρέπεται ο πολιτικός λόγος να μεταβολίζει την οργή σε τοξικότητα.

Το «κακό» στη χώρα μας είναι διαχρονικό και βαθιά ριζωμένο. Οι πελατειακές λογικές και η παντελής απουσίας συναίνεσης σε καθαρά πρακτικά ζητήματα το μόνο που κάνουν είναι να το μεγεθύνουν.

Αν επιμείνει ο πρωθυπουργός για εκλογές στις 9 Απριλίου και δεν μπορέσει να καταλαγιάσει ο θυμός, η προεκλογική εκστρατεία κινδυνεύει να εκτροχιαστεί στην αποκρουστική κλωτσοπατινάδα που κάθε λογικός πολίτης απεύχεται.

Αν για την τραγωδία είναι απαραίτητη η λογοδοσία και η απόδοση των ευθυνών, για την κρίση ο ενδεδειγμένος δρόμος είναι ένας. Η μετατροπή της σε ευκαιρία.

Είναι αυτονόητο πως οι μειωμένες πιθανότητες προόδου αυξάνουν τον κίνδυνο εθνικών τραγωδιών, όπως αυτές που ζήσαμε στο παρελθόν και αυτές τις ημέρες ζούμε στα Τέμπη. Αυτή θα είναι λοιπόν για πάντα η Ελλάδα;

Πριν ακόμη τελειώσει η χθεσινή ημέρα φάνηκε πως το «αδιανόητο» δεν ήταν τίποτε λιγότερο από μια προαναγγελθείσα τραγωδία.

Στις εθνικές τραγωδίες έχουν θέση ο πόνος, η περισυλλογή, η υπαρξιακή πάλη με το αδιανόητο που κόβει ξαφνικά το νήμα της ζωής. Αλλά δεν έχουν οι παντοειδείς  σπέκουλες, οι άναρθρες κραυγές, τα λαϊκά δικαστήρια, οι πύρινοι λόγοι τηλεεισαγγελέων, οι δημόσιοι καβγάδες.

Μια ολόκληρη τετραετία είναι άπειρος χρόνος για να σε κυνηγούν ακόμη τα παλιά σου φαντάσματα. Συμβαίνει όμως όταν συντηρείς τα παλιά σου φαντάσματα ως φρέσκα βαρίδια

Από το αυγό του φιδιού γεννήθηκε έτσι ένα «πρωτοπαλίκαρο» της πρώτης γραμμής με κοινό χειροκροτητών δανεισμένο από την κομματική δεξαμενή

Γέννημα της μεταπολεμικής Ελλάδας και παιδί της Μεταπολίτευσης, η λεγόμενη «μεσαία τάξη» αποτελεί πλέον την ευρύτερη ομάδα ψηφοφόρων. Αυτή για την οποία ερίζουν τα κόμματα. Εκείνη που κρίνει τις εκλογές. Την ορίζουν συνήθως με «μέσους όρους» εισοδηματικών κριτηρίων αλλά είναι ανεπαρκής και ατελής προσδιορισμός. Δεν είναι ζήτημα φορολογικών δηλώσεων. Διότι τη μεσαία τάξη ως κοινωνικό […]

Το άρωμα των βοσκοτοπίων δεν ήταν ποτέ τόσο δυσώδες

Ο τσάρος είναι πλέον γυμνός. Και ως περιφερόμενη πυρηνική απειλή εντός των ορίων των τειχών του Κρεμλίνου, ασκεί πλέον ελάχιστη γοητεία από εκείνη που ασκούσε έως πρόσφατα σε σημαντική μερίδα της ελληνικής κοινής γνώμης. Και ευτυχώς

Στην δημοκρατία μας δεν προβλέπονται ισόβια αξιώματα. Για πρώην προέδρους και πρωθυπουργούς, ωστόσο, είναι ισόβια το βάρος και η τιμή του αξιώματος που έφεραν κάποτε. Αυτό σημαίνει πως είναι άλλο και το μέγεθος της ευθύνης των πρώην.

Το καλό κλίμα δεν χτίζεται σε πολιτικό ή διπλωματικό κενό. Κι επειδή ό,τι χτίζεται μπορεί εύκολα ή δυσκολότερα να γκρεμιστεί, οφείλει να επισημάνει κανείς τους κινδύνους που θα έκαναν τον Ζιλιάρ και πάλι επίκαιρο.

Μάλλον δεν χρειαζόταν η κινητικότητα του Μητσοτάκη και των άλλων πολιτικών αρχηγών για να βεβαιωθούμε ότι μπήκαμε στην τελική ευθεία των εκλογών. Των πρώτων εκλογών. Εκείνων που θα γίνουν με την απλή αναλογική. Εκτός απροόπτου στις 10 Μαρτίου θα δοθεί από τον Πρωθυπουργό το σήμα εκκίνησης που θα οδηγήσει στην κάλπη της 9ης Απριλίου. Θα […]