Ο τρόπος που αναγνωρίζει κανείς ένα λάθος του έχει εξίσου σημασία με το ίδιο το λάθος. Από τον κανόνα δεν εξαιρείται η πολιτική. Στην επιστολή του προς την Πολιτική Γραμματεία του κόμματός του και απευθυνόμενος προς τον αρχηγό του, ο Παύλος Πολάκης αναγνώρισε ως «λάθος» την ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με την οποία […]
Διαμορφώνεται μια γκρίζα ζώνη στην περιοχή των αναποφάσιστων.
Τι γίνεται με μια τράπεζα που είναι πολύ μεγάλη και για να καταρρεύσει αλλά και για να σωθεί;
Το ερώτημα ως προς την σκοπιμότητα της απεργιακής κινητοποίησης των δημοσιογράφων παραμένει μετέωρο. Και γίνεται επιτακτικό εάν θυμηθεί κανείς πως οι πολίτες έμειναν στο σκοτάδι όταν σε μια άλλη απεργιακή κινητοποίηση τρεις νέοι άνθρωποι έχαναν τη ζωή τους παραδομένοι στις φλόγες της Marfin.
Η τραγωδία των Τεμπών είναι νωπή και το πένθος ακόμη βαρύ. Οσο όμως περνούν οι ημέρες τόσο η ζωή αναζητεί τα πατήματά της στην κανονικότητα.
Είναι ορατή η απειλή να κυλήσει η χώρα πίσω σε ένα μίζερο παρελθόν, ακυρώνοντας όλα τα βήματα ανόρθωσης που έχει κάνει μετά τα Μνημόνια.
Κανένας άνθρωπος που εξεγείρεται για τον άδικο θάνατο δεν θα βανδάλιζε το μνημείο των νεκρών της Marfin.
Το πρόβλημα εδώ δεν είναι μαθηματικό αλλά πολιτικό. Δεν απαιτεί μαθηματική σκέψη αλλά πολιτική μνήμη.
Τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου οφείλουν να μην ξεχνούν πως τα άκρα καραδοκούν.
Κανένα πένθος δεν μπορεί να γεννά κηρύγματα μίσους, καμία καριέρα δεν θα έπρεπε να χτίζεται πάνω στα συντρίμμια της ζωής των άλλων. Δεν επιτρέπεται ο πολιτικός λόγος να μεταβολίζει την οργή σε τοξικότητα.
Το «κακό» στη χώρα μας είναι διαχρονικό και βαθιά ριζωμένο. Οι πελατειακές λογικές και η παντελής απουσίας συναίνεσης σε καθαρά πρακτικά ζητήματα το μόνο που κάνουν είναι να το μεγεθύνουν.
Αν επιμείνει ο πρωθυπουργός για εκλογές στις 9 Απριλίου και δεν μπορέσει να καταλαγιάσει ο θυμός, η προεκλογική εκστρατεία κινδυνεύει να εκτροχιαστεί στην αποκρουστική κλωτσοπατινάδα που κάθε λογικός πολίτης απεύχεται.
Αν για την τραγωδία είναι απαραίτητη η λογοδοσία και η απόδοση των ευθυνών, για την κρίση ο ενδεδειγμένος δρόμος είναι ένας. Η μετατροπή της σε ευκαιρία.
Είναι αυτονόητο πως οι μειωμένες πιθανότητες προόδου αυξάνουν τον κίνδυνο εθνικών τραγωδιών, όπως αυτές που ζήσαμε στο παρελθόν και αυτές τις ημέρες ζούμε στα Τέμπη. Αυτή θα είναι λοιπόν για πάντα η Ελλάδα;
Πριν ακόμη τελειώσει η χθεσινή ημέρα φάνηκε πως το «αδιανόητο» δεν ήταν τίποτε λιγότερο από μια προαναγγελθείσα τραγωδία.
Στις εθνικές τραγωδίες έχουν θέση ο πόνος, η περισυλλογή, η υπαρξιακή πάλη με το αδιανόητο που κόβει ξαφνικά το νήμα της ζωής. Αλλά δεν έχουν οι παντοειδείς σπέκουλες, οι άναρθρες κραυγές, τα λαϊκά δικαστήρια, οι πύρινοι λόγοι τηλεεισαγγελέων, οι δημόσιοι καβγάδες.
Μια ολόκληρη τετραετία είναι άπειρος χρόνος για να σε κυνηγούν ακόμη τα παλιά σου φαντάσματα. Συμβαίνει όμως όταν συντηρείς τα παλιά σου φαντάσματα ως φρέσκα βαρίδια
Από το αυγό του φιδιού γεννήθηκε έτσι ένα «πρωτοπαλίκαρο» της πρώτης γραμμής με κοινό χειροκροτητών δανεισμένο από την κομματική δεξαμενή
Γέννημα της μεταπολεμικής Ελλάδας και παιδί της Μεταπολίτευσης, η λεγόμενη «μεσαία τάξη» αποτελεί πλέον την ευρύτερη ομάδα ψηφοφόρων. Αυτή για την οποία ερίζουν τα κόμματα. Εκείνη που κρίνει τις εκλογές. Την ορίζουν συνήθως με «μέσους όρους» εισοδηματικών κριτηρίων αλλά είναι ανεπαρκής και ατελής προσδιορισμός. Δεν είναι ζήτημα φορολογικών δηλώσεων. Διότι τη μεσαία τάξη ως κοινωνικό […]
Το άρωμα των βοσκοτοπίων δεν ήταν ποτέ τόσο δυσώδες