Βιβλία

Οσο κι αν φαίνεται περίεργο, η μαγεία είναι ο κόσμος της απόλυτης αιτιοκρατίας: όλα συνδέονται μεταξύ τους σε μία ή περισσότερες αλυσίδες αιτιών, αλλά καμία σύνδεση δεν υπακούει σε κάποια λογική συνεπαγωγή, καμία μαγική ερμηνεία δεν μπορεί να εξακριβωθεί ή να διαψευστεί.

Δεν υπάρχει λόγος να απορεί κανείς που ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της βικτωριανής εποχής, ο Αντονι Τρόλοπ, ήταν ως σήμερα παντελώς άγνωστος στη χώρα μας. Ο Τρόλοπ, εξαιρετικά δημοφιλής στην εποχή του, απαξιώθηκε στη Βρετανία για μεγάλο διάστημα, παρότι δεν έπαψε να διαβάζεται από το ευρύτερο αναγνωστικό κοινό.

Βρισκόμαστε - υποτίθεται - στο Τέιμς Λόκντον, είναι μια μικρή παραποτάμια πόλη στα περίχωρα του βομβαρδιζόμενου Λονδίνου.

Η Μέρι Μπέαρντ έχει το χάρισμα να αναδεικνύει λεπτομέρειες.

ΗΠρωτοχρονιά του 1927 βρίσκει τον νεαρό Ξενοφώντα Ζολώτα αγκαλιά με ένα βιβλίο.

«Ενθυμηθήτε ότι την ιστορίαν της Εθνικής Τραπέζης την έχει γράψει ένας Βαλαωρίτης».

Στις 23 Δεκεμβρίου 1927, παραμονές Χριστουγέννων, ο Αλέξανδρος Διομήδης, διοικητής της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος, γράφει στον υποδιοικητή της Εμμανουήλ Τσουδερό στο Λονδίνο, που συζητεί εκεί τους όρους έκδοσης δανείου από την Κοινωνία των Εθνών προς την Ελλάδα.

Τα Βιβλία του «Βήματος» καλωσορίζουν το 2018 συνεχίζοντας τα ετήσια αφιερώματα σε αρχειακούς φορείς της χώρας. Μετά τα Αρχεία της Γενναδείου Βιβλιοθήκης (2016) και τα Ιστορικά Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη (2017), παρουσιάζουμε εφέτος εορταστικά κείμενα, έγγραφα, επιστολές, φωτογραφίες, καρτ ποστάλ, διαφημίσεις από τις συλλογές της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ) που συμπληρώνει εφέτος 90 χρόνια από την ίδρυσή της.

Με τη συλλογή διηγημάτων Το άχτι (2011) και τη νουβέλα Ενα τριάρι για τον Οιδίποδα (2012), ο Νίκος Ξένιος τοποθετεί το άτομο όχι έξω αλλά απέναντι από την κοινωνία.

Ολο και πληθαίνουν οι έλληνες συγγραφείς που δοκιμάζουν τις δυνατότητές τους στο γράψιμο αστυνομικών μυθιστορημάτων.

Οι εκδόσεις βιβλίων με άρθρα και ομιλίες πολιτικών υπηρετούν συνήθως μια συγκεκριμένη ανάγκη των πρωταγωνιστών της πολιτικής ζωής να αποτυπωθεί σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο ο δημόσιος λόγος τους.

Είναι μια έννοια αρχαία και νέα ταυτόχρονα.

Η Οδύσσεια είναι και παραμένει η μείζων αφήγηση στον δυτικό πολιτισμό.

Τον 5ο αιώνα π.Χ. η Αθήνα κυριαρχεί στο Αιγαίο και η άνθηση του εμπορίου αφορά βέβαια και τα τρόφιμα.

Εχω ξαναγράψει ότι πίσω από τα άλλοτε παράξενα και άλλοτε κοινά ή συνηθισμένα επεισόδια των ιστοριών του Αχιλλέα Κυριακίδη, που σε μια πρώτη προσέγγιση επιζητούν (τόσο τα μεν όσο και τα δε) τη ρεαλιστική τους αναγνώριση, θα συναντήσουμε έναν επίμονο (μολονότι προσεκτικά καμουφλαρισμένο) σχολιασμό των διεργασιών οι οποίες επιτελούνται σε ένα λογοτεχνικό κείμενο.

Σε μία από τις ιστορίες που αφηγείται η κόρη του Ερικ Χομπσμπάουμ, ο διακεκριμένος ιστορικός πατέρας της, ενενηντάρης ήδη και με εύθραυστη υγεία, παθαίνει πνευμονία και κοντεύει να μείνει στον τόπο.

Οταν το 2014 ο Γιουβάλ Νώε Χαράρι, καθηγητής της Ιστορίας στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, εξέδωσε το βιβλίο του Homo Sapiens προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση στη διεθνή επιστημονική κοινότητα και τεράστια εντύπωση

Καθηγητής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Γέιλ, τακτικός αρθρογράφος στο «New York Review of Books», βαθύς γνώστης της ιστορίας της Κεντροανατολικής Ευρώπης, μαχητικός δημόσιος διανοούμενος, ο 48χρονος Αμερικανός Τίμοθι Σνάιντερ αποτελεί εδώ και χρόνια μείζονα προσωπικότητα του δυτικού πολιτικού και του επιστημονικού διαλόγου.

«Πιστεύω ότι προσέφερα μια καινούργια κατανόηση της ανθρώπινης κοινωνίας και της ανθρώπινης ιστορίας ως δημιουργίας και όχι ως υποκείμενης σε αδήριτους ιστορικούς νόμους».

Ο Ιβάν Ζαμπλονκά (ή Γιαμπλόνκα, όπως είναι το προγονικό όνομα) είναι ένας από τους νεότερους γάλλους ιστορικούς που αναστοχάζονται το αντικείμενο και την εργασία τού ιστορικού.