Βιβλία

Τι είναι η γενεαλογία, τι είναι τα γενεαλογικά δέντρα, γιατί πολλοί πασχίζουν μέσα από προφορικές πληροφορίες, κιτρινισμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, από παλιές φωτογραφίες να βρουν τις ρίζες της γενιάς τους, και τι παλεύουν να αποδείξουν με αυτό;

Εξι ιστορίες που χωρίς να διαχωρίζονται με αυστηρό τρόπο μεταξύ τους αποδεσμεύουν γενναίες δόσεις οργής, θυμού και βίας.

Τον Μάιο του 2005 αποκαλύφθηκε στην Ισπανία ένα μεγάλο σκάνδαλο πλαστοπροσωπίας που έκανε τον γύρο του κόσμου.

Σε οποιοδήποτε εγχειρίδιο Συνταγματικού Δικαίου ανατρέξει κανείς θα διαπιστώσει ότι η νομοθέτηση, δηλαδή η διαδικασία παραγωγής των κανόνων δικαίου και το περιεχόμενό τους, εξετάζεται πρωτίστως υπό το πρίσμα της τυχόν αντίθεσής τους με το Σύνταγμα και σχεδόν καθόλου δεν συνδέεται με την πραγματική διαδικασία που οδηγεί στην παραγωγή ενός τέτοιου κανόνα, υπό την έννοια της έρευνας γύρω από την ορθότητα μιας νομοθετικής επιλογής.

Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο το πρώτο μυθιστόρημα ενός συγγραφέα να είναι σε μεγάλο βαθμό αυτοβιογραφικό.

Μια ηλικιωμένη Αθηναία, μια γριά μάνα, που έχει πια αρχίσει να ξεχνάει.

Στην ακαδημαϊκή και γενικότερα στην επιστημονική εκδοτική παραγωγή που κατακλύζεται από εγχειρίδια προς ικανοποίηση των περιορισμένων εκπαιδευτικών αναγκών των εγχώριων πανεπιστημίων, η έκδοση κλασικών κειμένων στον χώρο της οικονομικής ιστορίας και της οικονομικής επιστήμης, γενικότερα, αποτελεί εκδοτικό γεγονός πρώτου μεγέθους, ιδιαίτερα αν αυτή αφορά κείμενα ενός εκ των σημαντικότερων διανοητών, του Max Weber.

Σε κάποιο ακριτικό αιγαιοπελαγίτικο νησί, «ο λιγόλαλος δάσκαλος» γράφει εδώ και χρόνια ένα βιβλίο για τους συντοπίτες του. Οι σελίδες αυτές μάς ταξιδεύουν στο «ξεμύτισμα της δεκαετίας του '60» και σχηματίζουν ένα ολοζώντανο μωσαϊκό από εξατομικευμένες, αλλά κυρίως από συλλογικές περιπέτειες.

Με την τριλογία του Για ένα πακέτο «Αρωμα» (1992), Χαιρετίσματα από τον Νότο (1994) και Απέραντες συνοικίες. Εγχρωμο σινεμασκόπ (2001), την οποία αποτελούν μία συλλογή διηγημάτων και δύο μυθιστορήματα αντιστοίχως, ο Γεράσιμος Δενδρινός γελοιογραφεί, σε εξαιρετικά λεπτούς και διακριτικούς τόνους, τις μικροαστικές οικογενειακές σχέσεις αλλά και τα ιδεολογικά σύμβολα της χούντας στο Θριάσιο Πεδίο.

Μιλώντας με τον Κλάουντιο Μάγκρις συνειδητοποιεί κανείς ότι ούτε η σκέψη ούτε το έργο του μπορούν να περιγραφούν συνοπτικά ή να περιοριστούν σε καλούπια - όπως ακριβώς το magnum opus του

Στην εκπνοή της δεκαετίας του 1990 ένα σμήνος ακατάληπτων όρων προσγειώνονταν στα βιβλία γλωσσικής διδασκαλίας του ελληνικού λυκείου.

Το Φεστιβάλ ΛΕΑ - Λογοτεχνία Εν Αθήναις (Festival LEA - Literatura En Atenas) γιορτάζει εφέτος τα δέκα του χρόνια. Πρόκειται, δίχως αμφιβολία, για μια επιτυχημένη ιστορία.

To 2005 το τότε Εθνικό Κέντρο Βιβλίου θα απένεμε το πρώτο του Βραβείο Αναγνωστών. Με sms, με e-mail –ή και με

Η πρώτη πεζογραφική απόπειρα της Μαρίας Στασινοπούλου ήταν η συλλογή διηγημάτων Κυρία, με θυμάστε; που κυκλοφόρησε το 2010.

Καθηγητής Ανθρωπιστικών Σπουδών, Φιλοσοφίας και Συγκριτικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον από το 1990, διακεκριμένος μελετητής του Νίτσε, της πλατωνικής μεταφυσικής και αισθητικής, όπως και της σωκρατικής φιλοσοφίας, ο 72χρονος σήμερα Αλέξανδρος Νεχαμάς είναι από τις 17 Μαΐου το πιο πρόσφατο τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Είναι μάλλον παράδοξο να διαβάζει κανείς ή να σχολιάζει ένα άγνωστο ως σήμερα κείμενο που ολοκληρώθηκε περίπου 75 χρόνια πριν.

«Είσαι λοιπόν ο ξακουστός Βιργίλιος, / πηγή που ποταμό αναβράει το λόγο; / με θώρι ντροπαλό τού απηλογιέμαι. / Ω φως των άλλων βάρδων και καμάρι, / θυμήσου τη μακριά σπουδή, με πόση / μεγάλη αγάπη το έργο σου ερευνούσα! / Εσύ 'σαι κι ο ποιητής κι ο δάσκαλός μου /, εσύ 'σαι ο μόνος οδηγός που επήρα / στην όμορφη γραφή που ετίμησέ με!». Με αυτά τα λόγια ο Δάντης απευθύνεται στον δάσκαλο και οδηγό του Βιργίλιο καθώς τον συναντά σκιά στον δρόμο του και τον εξορκίζει, στον θεό που δεν γνώρισε o ίδιος, να του γίνει οδηγός: «την πόρτα ν' αξιωθώ να δω του Πέτρου / και τις ψυχές που τόσο λες θλιμμένες». (Θεία κωμωδία, Η Κόλαση, Α, μτφρ. Ν. Καζαντζάκης).

«Οταν γράφω μυθοπλασία, μου λένε ότι αυτοβιογραφούμαι· όταν αυτοβιογραφούμαι, μου λένε ότι γράφω μυθοπλασία. Αφού λοιπόν εγώ δεν το πιάνω τόσο καλά και εκείνοι είναι τόσο έξυπνοι, ας αποφασίσουν κι ας μου πουν οι ίδιοι». Κάπως έτσι, με ειρωνική οργή και ακλόνητη αυτοπεποίθηση, απαντούσε ο πολυγραφότατος Φίλιπ Ροθ στις διάφορες επικρίσεις ότι με τα βιβλία του άλλο δεν έκανε παρά να πλαστογραφεί τον εαυτό του.

Κανένας πόλεμος δεν υπήρξε τόσο καταστρεπτικός όσο ο Β' Παγκόσμιος και για κανέναν άλλον δεν γράφτηκαν και εξακολουθούν να γράφονται τόσα πολλά. Συνήθως οι ιστορικοί καταγράφουν τα όσα συνέβησαν τόσο στο πολιτικό επίπεδο όσο και σε εκείνο των μαχών και των καταστροφών.

Οταν ο Απόστολος Δοξιάδης και ο Σταύρος Τσακυράκης δέχθηκαν πρόταση του συλλόγου ελλήνων φοιτητών της Οξφόρδης να συνομιλήσουν για την ελληνική κοινωνία και την πολιτική μετά τη μεταπολίτευση του 1974, δεν είχαν σκοπό να εκδώσουν τον διάλογό τους. Στη συνέχεια όμως αποδέχθηκαν πρόταση του εκδότη του έργου να δημοσιευθεί η συνομιλία τους, με πρώτο αναφερόμενο συγγραφέα τον Τσακυράκη, καθώς αυτός διατύπωνε απαντήσεις σε ερωτήσεις και παρατηρήσεις του Δοξιάδη.