Στις 23 Απριλίου του 2005 στις 8.27μμ (ώρα Καλιφόρνια) δημοσιεύτηκε το πρώτο βίντεο στην ιστορία του YouTube. Ελάχιστοι μπορούσαν τότε να προβλέψουν ότι η παγκοσμίως άγνωστη πλατφόρμα 20 χρόνια αργότερα θα προσέλκυε 122 εκατομμύρια χρήστες ημερησίως, οι οποίοι θα κατανάλωναν με τη σειρά τους ένα δισεκατομμύριο ώρες περιεχομένου κάθε 24ωρο.
Ναι, παρότι οι οδύνες για τη γέννηση των social media και της κοινωνικής δικτύωσης είχαν ήδη ξεκινήσει, ελάχιστοι είδαν σε εκείνο το βίντεο των 19 δευτερολέπτων που 20 χρόνια μετά έχει συγκεντρώσει 355 εκατομμύρια προβολές τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Αντιθέτως, έμειναν στο προφανές.
Ήτοι στους δύο ελέφαντες ανάμεσα στους οποίους στεκόταν ο ένας εκ των ιδρυτών του YouTube καταγράφοντας απλώς την επίσκεψή του στον Ζωολογικό Κήπο του Σαν Ντιέγκο.
Ο ναός του «Baby Shark»
Τόσο απλά και άλλο τόσο άτεχνα και άτσαλα δόθηκε το λάκτισμα για μία από τις πλατφόρμες που όχι μόνο άλλαξαν τον κόσμο και οδήγησαν σε μαζική αναθεώρηση του τρόπου που ψυχαγωγούμαστε, επικοινωνούμε και τελικά ζούμε, αλλά έγινε το λαμπρότερο πεδίο δόξης για την ανάδειξη μιας νέας επαγγελματικής κάστας.
Χωρίς το YouTube οι δημιουργοί περιεχομένου απλώς δε θα είχαν τρόπο να κολλήσουν ένσημα, ο Mr Beast, ένας από τους πιο διάσημους content creators της οικουμένης, δε θα είχε συγκεντρώσει το δυσθεώρητο βιος του ύψους μισού δισεκατομμυρίου δολαρίων και η μάστιγα του «Baby Shark» ή αλλιώς του πιο δημοφιλούς βίντεο από κτήσεως της πλατφόρμας με 15,17 δις προβολές δε θα είχε κατακυριεύσει τον κόσμο. Την επιτυχία του μάλιστα γιγαντώνει ακόμα περισσότερο το γεγονός ότι κατάφερε να αφήσει – και μάλιστα με χαρακτηριστική διαφορά- στη δεύτερη θέση το εξίσου ακαλαίσθητο «Despacito».
Αλλά ποιος είπε ότι αισθητική και κοινωνικά δίκτυα πηγαίνουν χέρι χέρι; Σίγουρα όχι οι δημιουργοί του YouTube οι οποίοι ήδη από το 2010 αποφάσισαν να απογαλακτιστούν από το magnum opus τους και να απολαύσουν τα 1,6 δισεκατομμύρια δολάρια που τους πρόσφερε η Google για την εξαγορά του το φθινόπωρο του 2006. Η σπουδή της εταιρίας-κολοσσού να επενδύσει στο ανερχόμενο τότε μέσο είναι κι αυτή ενδεικτική της δυναμικής και του momentum που είχε κατακτήσει ήδη από τους πρώτους μήνες λειτουργίας του.
Στην πραγματικότητα η πρόθεση των τριών ιδρυτών της πλατφόρμας που πλέον έχει γίνει εκ των ουκ άνευ κομμάτι της καθημερινότητας 2,7 δισεκατομμυρίων χρηστών – σε τόσους αθροίζονται κάθε μήνα- ήταν πολύ διαφορετική από το αποτέλεσμα που διαμορφώθηκε. Θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς πως ο Τσαντ Χάρλεϊ, ο Στίβεν Τσεν και ο Τζαουίντ Καρίμ δεν έκαναν τίποτα παραπάνω από το να βρεθούν στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη χρονική στιγμή.
Ενα ολίσθημα & μια καταστροφή
Το 2005 και οι τρεις τους ήταν υπάλληλοι της εταιρίας online πληρωμών PayPal. Αυτό σημαίνει πως είχαν στη διάθεσή τους χρήμα να επενδύσουν, αφού η PayPal μόλις είχε μόλις εξαγοραστεί από το eBay. Ωστόσο την απόφαση ότι εκείνο που έλειπε από τον κόσμο ήταν ένας διαδικτυακός τόπος φιλοξενίας βίντεο την πήραν εξαιτίας του ημιχρόνου του Super Bowl του 2004 αλλά και του φονικού σεισμού μεγέθους 9,1R που είχε σημειωθεί στην Ινδονησία στις 26 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς.
Ο Καρίμ αναζητούσε εναγωνίως βιντεοληπτικό υλικό τόσο από τη βιβλική φυσική καταστροφή όσο και από την περιλάλητη συναυλία που είθισται να σφραγίζει τον τελικό του πρωταθλήματος NFL –πόσο μάλλον εκείνη τη χρονιά που ο Τζάστιν Τίμπερλεϊκ είχε από αβλεψία του αποκαλύψει επί σκηνής το στήθος της συναδέλφου του Τζάνετ Τζάκσον. Ναι, ήταν από εκείνες τις στιγμές που αν είχες δει δεν μπορούσες να ξεδείς, όμως στην πραγματικότητα δεν είχες τη δυνατότητα να ξαναδείς.
Τελικά, οι τρεις φίλοι αποφάσισαν να δώσουν στον κόσμο εκείνο που (δεν ήξερε ακόμη ότι) του έλειπε, όμως η αρχική σκέψη ήταν το YouTube να λειτουργεί ως κονίστρα online γνωριμιών. Κάθε χρήστης θα μπορούσε να ανεβάζει σπαράγματα από την καθημερινότητα και την ζωή του σε μορφή βίντεο και να αναζητά έτσι το άλλο του μισό στο αενάως διαστελλόμενο σύμπαν του διαδικτύου.
Ραντεβού στα τυλφά
Αυτή ήταν και η πρόθεση του Καρίμ με το θρυλικό σήμερα βίντεο από τον Ζωολογικό Κήπο. Όμως οι ίδιοι οι χρήστες με τη δημοκρατικότητα (ενίοτε και την ασυδοσία) που εξασφαλίζει το ίντερνετ αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν το μέσο διαφορετικά. Ανεβάζοντας δηλαδή ό,τι κατέβαζε η κούτρα τους και κατέγραφαν τα κινητά τηλέφωνα και οι βιντεοκάμερές τους.
Ο Καρίμ, 26 ετών τότε, έκανε κάτι πολύ μεγαλύτερο από εκείνο που και ο ίδιος μπορούσε να αντιληφθεί. Άνοιξε το δρόμο για τη δημιουργία ερασιτεχνικού, από την ζωή βγαλμένου, επουσιώδες περιεχομένου από εκείνο δηλαδή που πλέον όλοι καταναλώνουμε καθημερινά με το κουτάλι (της σούπας). Πάνω σε εκείνη την πράξη του θεμελιώθηκε ένας εντελώς καινούργιος τρόπος επικοινωνίας, ζωής και τελικά ύπαρξης που μπορεί σήμερα να μοιάζει προαιώνιος, όμως μετά μόλις και μετά βίας μια εικοσαετία.
