Την αείμνηστη αοιδό (βλ.Google) την ενδιέφερε μόνον ο Μανώλης της (Χιώτης).
Την Ζωή, η πρωθυπουργία.
Τι «ανεβάζει» την Κωνσταντοπούλου στις δημοσκοπήσεις; Όχι τα Τέμπη ακριβώς, αλλά εκείνη η κίτρινη παντελόνα που φορούσε (τσαμπουκά) στο Προεδρικό την ημέρα της ορκωμοσίας της επί Τσίπρα. Την ανεβάζει το κιτς ως κατς απο τα έδρανα της Βουλής. Οπότε για τον Μητσοτάκη, μετά τον Κασσελάκη, ζωή να ‘χει ο Τσίπρας…
ΥΓ. 1
Η σημερινή «Γνώμη» θα μπορούσε να έχει γραφτεί με δύο όλες κι όλες λέξεις, όπως στα σκίτσα του Μητρόπουλου ή του Χαντζόπουλου: «κιτς» και «κατς».
Άλλωστε πάντα με παραξένευαν στο ποίημα του Ανδρέα Εμπειρίκου «Στροφές στροφάλων», τρεις άγνωστες λέξεις: «άρμαλα», «πόρανα» και «βέλμα». Που σημαίνει πως ο σουρεαλισμός συνεχίζεται.
Α! Ελλάδα του μίσους των «εθνικών διαφημιστών», των content creators και της «Ομάδας αλήθειας» των ψευταράδων!
Α! Ελλάδα της αγάπης (Βαρδινογιάννη) και της οικογένειας (Μητσοτάκη)!
Ελλάδα του: «hélas Victor Hugo»! (Δυστυχώς o Βικτόρ Ουγκώ), όπως έλεγε ο Αντρέ Ζιντ όταν τον ρωτούσαν ποιος είναι ο μεγαλύτερος συγγραφέας της Γαλλίας.
Μόνο που στην ξένη γλώσσα το «hélas» γράφεται με ένα «λάμδα».
Ελλάδα της Αριστεράς που πίστεψα «για να μην πεθάνω βλάκας» και που οι μισοί στη Νέα Αριστερά θέλουν να την αποβλακώσουν ξανά. (Ο Σακελλαρίδης δεν ξαναμπήκε στην πολιτική για να τον ξαναβάλει από το παράθυρο της Κουμουνδούρου, ο νέος Sieyès του κόμματός του).
Τέτοια σούρτα-φέρτα εγώ δεν τα αποκαλώ «επανεκκίνηση», αλλά «παντελόνι αδειανό» για το οποίο διερωτώμαι αν αξίζει να έχει κανείς ακόμη «πόνους πέρι» (Ευριπίδης- Σεφέρης).
ΥΓ. 2
«Όχι χωρίς τον Μάρξ, δεν υπάρχει μέλλον χωρίς αυτόν», έγραφε ο Ντερριντά στα «Φαντάσματα του Μάρξ».
Αυτό είναι το ζοφερό μέλλον μιας κοινωνίας που την ταπεινώνουν όσοι η ίδια επέλεξε για να τη δοξάσουν.
(Κάποιοι άλλοι βέβαια ταπεινώνουν τους «δοξασμένους» μπρος στα μάτια των ταπεινωμένων τους αλλά αυτό είναι μια άλλη καθημερινή ιστορία ισχύος που επαναλαμβάνεται).
«Πόση σπάταλη σάρκας, ώσπου να γίνει αόρατη η τίγρης στα μάτια των ελαφιών και τι αδιανόητο άλμα ο άνθρωπος!».
Αυτά μου γράφει αντιεξουσιάστρια ποιήτρια για την χάρτινη τίγρη των κειμένων μου εδώ.
Μα πού το άλμα;
Στην κλούβα της ΕΛΑΣ (με ένα λάμδα);
Στη φάκα της δημοσιότητας;
Στο δωμάτιο του χρόνου;
ΥΓ. 3
Ερώτηση: «Τι υπηρετεί ένα κείμενο σαν το δικό σας;».
Η απάντηση (του Barthes): «Την απώθηση σταθερών νοημάτων. Την απώθηση του νόμου(…) Είναι όμως προφανές ότι δεν μπορούμε να καταστρέψουμε τα σημαινόμενα χωρίς να θίξουμε ταυτόχρονα το σημαίνον, την ίδια τη γλώσσα».*
* «Απόλαυση- Γραφή- Ανάγνωση», εκδόσεις Πλέθρον, 2005.
