Μέσα στην επικαιρότητα υψηλής έντασης ή χαμηλού ενδιαφέροντος, τον τελευταίο καιρό, τις τελευταίες ημέρες, βρίσκουν θέση στα δελτία όλο και περισσότερο τα τροχαία δυστυχήματα. Η συχνότητά τους προκαλεί το ενδιαφέρον και η δημοσιογραφική προσοχή που «κερδίζουν», είναι κάτι θετικό μέσα στην ατμόσφαιρα διαχρονικής αδιαφορίας, που συνόδευσε και συνοδεύει στη χώρα μας αυτές τις ανθρώπινες τραγωδίες. Νεκροί, τραυματίες, ανάπηροι, ζωντανοί νεκροί που μένουν πίσω.
Σε μια φιλοσοφία διακυβέρνησης εντυπωσιασμού, προτεραιότητας στα «μεγάλα» και τα «υψηλά» και διαχρονικής υποτίμησης του «μικρού», τα τροχαία βρέθηκαν στο περιθώριο, τοποθετήθηκαν στη ζώνη της σιωπής , την ώρα που χρόνο με τον χρόνο το πρόβλημα γιγαντώθηκε, ξεφεύγοντας από κάθε έλεγχο. Μια ματιά στους δρόμους και βλέπεις την καθημερινή βία που έχει εγκατασταθεί, σε μια αποκαλυπτική για την κοινωνική μας συνείδηση πραγματικότητα, όπου ο άλλος είναι εμπόδιο και το δικαίωμά του στην ασφαλή μετακίνηση, πηγή έντασης, απειλής και έμπρακτης καταπάτησής του.
Το ζήτημα είναι πολιτικό στον πυρήνα του. Συνδέεται με τον Νόμο και την πρόσληψή του, την εφαρμογή του Νόμου και την παιδαγωγική αξία της εφαρμογής του. Η απόσταση από το δύσκολο αυτό μέτωπο, ο συμβιβασμός με τις απαιτήσεις του πρίγκιπα ψηφοφόρου, που τα θέλει όλα δικά του και έμαθε ότι εύκολα του παρέχονται, η προοδευτική χαλάρωση που εγκαθίσταται, τα περιθώρια παράβασης του Νόμου που μεγαλώνουν, η αντίστοιχη συμπεριφορά που προκύπτει, η ατιμωρησία που ακολουθεί, η πεποίθηση της σχετικότητας των κανόνων, που γίνεται βίωμα, όλα αυτά μαζί, ώριμα πια, σα φυσική κατάσταση στο χρόνο, γέννησαν μια ατμόσφαιρα ανομίας, την οποία καθημερινά αναπνέουμε και μέσα της κολυμπάμε. Η ανομία σκοτώνει. Στους δρόμους μεγαλώνουν οι αριθμοί των νεκρών.
Αν η Κυβέρνηση έχει μεγάλη ευθύνη, γιατί δεν άγγιξε το πρόβλημα αυτό, πολύ μεγάλο ενδιαφέρον έχει η απουσία των κομμάτων της Αντιπολίτευσης στην πολύ κρίσιμη και ισχυρά συμβολική για τη συνύπαρξή μας επικίνδυνη αυτή γραμμή. Συμπυκνώνει μια στάση και αποτυπώνει τη γραφειοκρατική σκέψη της, σε μεγάλη απόσταση από την πραγματική ζωή και τα αιτήματά της, με πρώτο την ασφάλεια, σε όλες της τις εκδοχές. Αναζητώντας κανείς τους λόγους της περιορισμένης αποδοχής της, θα έβρισκε ένα καλό παράδειγμα στην αδιαφορία της για τα τροχαία δυστυχήματα.
Η συνολική απόσταση του κατ΄ευφημισμόν ονομαζόμενου πολιτικού συστήματος από την τραγωδία των τροχαίων ερμηνεύεται από την αδυναμία του να διαχειριστεί προβλήματα που προϋποθέτουν επεξεργασία, μελέτη, σχεδιασμό, ανάπτυξη στοn χρόνο, πειθαρχεία, υπομονή, βουβή δράση, αυστηρότητα στην εφαρμογή του Νόμου, σταθερή υποστήριξη και επίμονη επεξήγηση. Αυτό δηλαδή που απαιτούν ως αντιμετώπιση τα τροχαία δυστυχήματα και εγκλήματα. Εδώ κυρίως η βουβή, πειθαρχημένη και συστηματική δράση θα ήταν η απαρχή μιας αντιμετώπισης, περιορισμού και ελέγχου τους.
Δεν υπάρχει άλλο περιθώριο μετάθεσης σε αυτό το μέτωπο. Τα τροχαία είναι πέρα από τα τροχαία. Μιλάνε και αυτά δυνατά για τη σημερινή κρίση υποβάθρου. Η Κυβέρνηση έχει υποχρέωση να αναδείξει το ζωτικό αυτό μέτωπο στο ύψος της προσοχής που του πρέπει και αποφασισμένα να σχεδιάσει μια απάντηση. Η ευθύνη της είναι μεγάλη. Ας ξεκινήσει με μια συζήτηση στη Βουλή. Μαζί της ας ξεκινήσει μια μάχη διαρκείας.
* Πολιτικός Επιστήμονας
