Αδεια τα ταμεία των αιθουσών ενώ το Adolescence σκίζει στο σπίτι. Αυτά είναι… Κρίμα γιατί κάποιες από τις νέες ταινίες – τρεις τουλάχιστον στις δέκα – πραγματικά αξίζουν.

Βαθμολογία

  • 5: εξαιρετική
  • 4: πολύ καλή
  • 3: καλή
  • 2: ενδιαφέρουσα
  • 1: μέτρια
  • 0: απαράδεκτη

Η ταξιδιώτισσα (Yeohaengjaui pilyo/ A traveller’s needs)

  • Παραγωγή: Νότιος Κορέα, 2024
  • Σκηνοθεσία: Χονγκ Σανγκ Σου
  • Πρωταγωνιστεί η Ιζαμπέλ Υπέρ

Με ένα αμυδρό χαμόγελο στο πρόσωπό της, μια γυναίκα ντυμένη στα πράσινα κυκλοφορεί στους δρόμους της Σεούλ, όπου το πράσινο είναι ασορτί με την εικόνα της καθότι παντού βλέπεις δέντρα και πάρκα. Η γυναίκα είναι ευρωπαία και έχει το πρόσωπο της Ιζαμπέλ Ιπέρ. Είναι μόνη και δεν θα μάθουμε ποτέ πολλά πράγματα γι’ αυτήν πέρα από το ότι διδάσκει γαλλικά στους Κορεάτες χωρίς να είναι καθηγήτρια.

Η γυναίκα αυτή είναι το όχημα που θα μας οδηγήσει στον κόσμο της καθημερινότητας της ταινίας του Χονγκ Σανγκ Σου, ενός σύγχρονου ποιητή του κινηματογράφου, του οποίου το έργο είναι συνήθως συρραφές σκηνών από τις ζωές καθημερινών ανθρώπων όπου η κινητήρια δύναμη, τις περισσότερες φορές, έχει γυναικείο πρόσωπο («Η γυναίκα που έφυγε», «Ιστορία μιας μυθιστοριογράφου» κ.α.).

Χαρακτηριστικά στοιχεία στις ταινίες αυτού του σκηνοθέτη τα μεγάλης διάρκειας πλάνα, με την κάμερα ακίνητη σαν άγαλμα να παρακολουθεί τα πάντα δίνοντας έναν παράξενο εσωτερικό ρυθμό που όσο και αν κουράζει (γιατί οι ταινίες του Χονγκ Σανγκ Σου μπορούν να γίνουν κουραστικές), κρατά τις κεραίες σου τεντωμένες. Αυτή την μέθοδο ο ακολουθεί και εδώ, μόνο που αυτή την φορά έχει στη διάθεσή του την Ιζαμπέλ Ιπέρ, οπότε το «όχημά» του έχει από την αρχή άλλου τύπου δυναμική γιατί με τον «αέρα» της, καθώς επίσης απλώς με το βλέμμα της, αυτή η ηθοποιός σε ιντριγκάρει περισσότερο ίσως από κάθε άλλη του κινηματογράφου σήμερα.

Τίποτα το συνταρακτικό δεν θα γίνει στην ταινία αλλά το βλέμμα μας θα μείνει καρφωμένο πάνω της – υπνωτισμένοι θαρρείς από την «ζεν» σκηνοθεσία του Χονγκ Σανγκ Σου και τον μαγνήτη Υπέρ.

  • Βαθμολογία: 3
  • ΑΘΗΝΑ: ΑΣΤΥ

Η ορχήστρα του αδελφού μου (En fanfare)

  • Παραγωγή: Γαλλία, 2024
  • Σκηνοθεσία: Εμανουέλ Κουρκόλ
  • Ηθοποιοί: Μπενζαμέν Λαβέρν, Πιέρ Λοτέν κ.α.

Η ανακάλυψη του Τιμπό (Μπενζαμέν Λαβέρν), ταλαντούχου διευθυντή ορχήστρας, ότι πρώτον είναι υιοθετημένος και δεύτερον έχει έναν αδελφό, τον Τζίμι (Πιέρ Λοτέν) που επίσης είναι υιοθετημένος θα γίνει η αφετηρία ενός καθαρόαιμου feelgood buddy movie, κομμένου και ραμμένου για να συγκινήσει ακόμα και τις πιο σκληρές καρδιές.

Ο λόγος που ο Τιμπό θα προσεγγίσει τον Τζίμι είναι κατ’ αρχάς υγείας, όμως όπως περίπου το περιμένεις, ανάμεσα στα δύο αδέλφια θα δημιουργηθεί μια πολύ ιδιαίτερη σχέση που ενώ ξεκινά επιθετικά (από την πλευρά του Τζίμι) βρίσκει σιγά -σιγά τον δρόμο της. Το παν εδώ βρίσκεται στις σωστές ισορροπίες έτσι ώστε η ταινία να μην γίνει δραματική μελούρα, ούτε βεβαίως και φάρσα.

Ο σκηνοθέτης Εμανουέλ Κουρκόλ τις τηρεί και η μουσική είναι ένας καλός «συνεργάτης» του γιατί ούτως ή άλλως η μουσική μπορεί να ενώσει ακόμα και τα εκ διαμέτρου αντίθετα όπως ο Τιμπό και ο Τζίμι. Κλασική μουσική, εμβατήρια, τζαζ (η σκηνή με το I remember Clifford του σαξοφωνίστα Μπένι Γκολσον για στην μνήμη του σπουδαίου Κλίφορντ Μπράουν είναι από τις καλύτερες της ταινίας) θα μπουν στο ίδιο «μουσικό κουτί» και έτσι, η ταινία θα απογειωθεί, αφήνοντας πίσω της, όταν τελειώνει, μια υπέροχη «γεύση».

Δεν θα μας έκανε καμία εντύπωση αν κάποια στιγμή το Χόλιγουντ αγόραζε τα δικαιώματά της για ένα αμερικάνικο ριμέικ. Εχει όλες τις προδιαγραφές.

  • Βαθμολογία: 3
  • ΑΘΗΝΑ: ΕΛΛΗ – ΓΑΛΑΞΙΑΣ – ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΑΒΑΝΑ –ΚΗΦΙΣΙΑ – ΝΑΝΑ – WEST CITY – ΒΑΡΚΙΖΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΟΛΥΜΠΙΟΝ (ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΠΕΜ) – ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΡΝΕΣ -ΑΘΗΝΑΙΟΝ κ.α.

Ραγισμένες καρδιές (L’amour ouf)

  • Παραγωγή: Γαλλία/ Βελγιο, 2024
  • Σκηνοθεσία: Ζιλ Λελούς
  • Ηθοποιοί: Αντέλ Εξαρχόπουλος, Φρανσουά Σιβίλ, Ζιλ Λελούς κ.α.

Ερωτική περιπέτεια ιλιγγιώδους ταχύτητας και υψηλών θερμοκρασιών, με κλέφτες και αστυνόμους, έρωτες και απιστίες, κομπίνες και προδοσίες και δύο φρέσκα, σέξι πρόσωπα στην… καρδιά της: η Αντέλ Εξαρχόπουλος και ο Φρανσουά Σιβίλ καταφέρνουν να δώσουν τον τόνο σε όλα τα παραπάνω με τα λιγωμένα φιλιά και τους διαρκείς τσακωμούς τους.

Οι δύο ηθοποιοί είναι ο χτύπος της καρδιάς σε αυτό το άγριο love story που διατρέχει τρεις δεκαετίες σε κάποια περιοχή του γαλλικού βορρά, ξεκινώντας από το 1980 και φτάνοντας ως το 2000. Κατά την διάρκεια αυτού του μάλλον μικρού εγχειρήματος που όμως έχει τις διαστάσεις έπους (δύο ώρες και 46 λεπτά είναι μάλλον υπερβολική διάρκεια), πολλές οι καταστάσεις, πολλές οι ανατροπές και πολλά τα πρόσωπα – ανάμεσά τους και ο ίδιος ο Λελούς, όπως και οι Μάλορι Γουανέκ και Μαλίκ Φρικά που υποδύονται το ζευγάρι σε νεότερη ηλικία.

Τηρουμένων των αναλογιών, η ταινία, μια ακόμη απόπειρα στην σκηνοθεσία μεγάλου μήκους παραγωγής του ηθοποιού Ζιλ Λελούς (έξι χρόνια μετά το «Κολύμπα ή αλλιώς βυθίσου»), δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις (θεματικά και κατασκευαστικά) αντίστοιχες αμερικανικές. Το έχουμε δει πολλές φορές και αν είναι καλοφτιαγμένο, πάντα ελκύει την ώρα που το βλέπεις και μετά, σιγά -σιγά ξεχνιέται.

  • Βαθμολογία: 2
  • ΑΘΗΝΑ: OPTIONS ΙΛΙΟΝ – OPTIONS ΓΛΥΦΑΔΑ – VILLAGE ΡΕΝΤΗ – VILLAGE MALL – ΑΕΛΛΩ – ΑΡΤΕΜΙΣ – ΔΑΝΑΟΣ – ΕΛΛΗ – ΟΝΕΙΡΟ – ΣΠΟΡΤΙΓΚ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ – ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ κ.α.

Οντότητα (Oddity)

  • Παραγωγή: Ιρλανδία, 2024
  • Σκηνοθεσία: Ντέμιαν ΜακΚάρθι
  • Ηθοποιοί: Κάρολιν Μπράκεν, Γκουίλιμ Λι κ.α.

Κόντρα στα χιλιοειπωμένα κλισέ που περισσότερο απώθηση προκαλούν παρά την περιέργεια να παρακολουθήσεις μια ταινία τρόμου, αυτή η ταινία δείχνει να έχει το βλέμμα της στραμμένο στο παρελθόν. Τότε που παρόμοιες βρετανικές ταινίες ήταν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση στο είδος του κινηματογραφικού τρόμου. Δεν αναφέρομαι μόνο στην εποχή της ακμής των θρυλικών βρετανικών στούντιο της Hammer Films (δεκαετία του 1950) αλλά και σε μεταγενέστερες ταινίες τρόμου που προκάλεσαν αίσθηση στα seventies όπως ο «Ανθρωπος του σκιάχτρου» και το λιγότερο γνωστό «Neither the Sea Nor the Sand» (1974). Αυτό σημαίνει απομάκρυνση από τις λίμνες αίματος και την μουσική στη διαπασών στις σκηνές «αγωνίας» – τρικ τόσο προβλέψιμα πια που συχνά η αγωνία μετατρεπεται σε ανία. Οχι εδώ. Με δραματουργικό χώρο δύο τρία δωμάτια (οι εξωτερικές λήψεις είναι ελάχιστες), η «Οντότητα» σε καθηλώνει αφηγούμενη την ιστορία δύο δίδυμων αδελφών (Κάρολιν Μπράκεν) εκ των οποίων η μία είναι νεκρή και η άλλη τυφλή με μεταφυσικά χαρίσματα. Μέσω της αφής μπορεί να καταλάβει πολλά για τα πραγματικά αίτια θανάτου της αδελφής της και έτσι αρχίζει το μυστήριο με τον ευγενή ψυχολόγο, χήρο της πεθαμένης να μετατρέπεται σε πρόσωπο κλειδί (τον υποδύεται ο Γκουίλιμ Λι, που «φέρνει» αμυδρά στον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς). Εν τέλει, βρίσκεις πραγματικά ανακουφιστική αυτή την επιστροφή στον παλιό, παραδοσιακό τρόμο σε μια εποχή που έχουν ειπωθεί σχεδόν τα πάντα.

  • Βαθμολογία: 3 ½
  • ΑΘΗΝΑ: ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – VILLAGE MALL – ΑΕΛΛΩ – ΑΝΟΙΞΗ – ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ – ΡΕΝΑ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ – ΦΟΙΒΟΣ κ.α.

Έχω κάτι να πω

  • Παραγωγή: Ελλάδα, 2024
  • Σκηνοθεσία: Στράτος Τζίτζης
  • Ηθοποιοί: Αντίνοος Αλμπάνης, Γιάννης Ζουγανέλης, Ζέτα Δούκα κ.α.

Μετά από καιρό ο Στράτος Τζίτζης των «Σώσε με» και «45m2», επιστρέφει με μια ταινία την οποία μπορείς να εκλάβεις σαν ένα παιχνίδι γύρω από το ίδιο το σινεμά, την φιλοσοφία, την λογοτεχνία και την καθημερινότητα. Δεν ακούγεται άσχημο και παρότι το όλο θέμα έχει να κάνει με τον ίδιο τον σκηνοθέτη, τα δικά του αδιέξοδα, τις δικές του ανησυχίες, τις δικές το φοβίες, η ταινία βρίσκει έναν τρόπο να επικοινωνήσει μαζί σου, ή αν θέλετε, ο Τζίτζης βρίσκει τον τρόπο να μοιραστεί όλα τα παραπάνω με τον θεατή χωρις να τον πονοκεφαλιάσει.

Ετσι λοιπόν έχουμε το σινεμά μέσα στο σινεμά και μια διάθεση αυτοσαρκαστικού στοχασμού πάνω στην ίδια την ζωή και τα μυστήριά της, με κεντρικό ήρωα έναν σεναριογράφο που προσπαθεί να εκδώσει ένα φιλοσοφικό βιβλίο του, το οποίο δεν φαίνεται να αφορά κανέναν στον πλανήτη γη πέρα από τον ίδιο τον συγγραφέα του. Ο ήρωας είναι προφανώς το alter ego του σκηνοθέτη και τον υποδύεται με χάρη (και χαλαρότητα) ο Αντίνοος Αλμπάνης, την ώρα που ο Τζίτζης, ενσωματώνει στην ταινία του …making off της, με πλάνα του ιδίου (ενώ σκηνοθετεί) και των ανθρώπων του συνεργείου του.

Αν όλα αυτά ακούγονται λιγάκι αλαλούμ, η αλήθεια είναι ότι …είναι, όμως να που αυτή η «μικρή» ταινία έχεις την αίσθηση ότι θέλει να σου κάνει μια μεγάλη αγκαλιά, μόνο και μόνο για να σου πει τον πόνο της. Και ναι, είναι πολύ αγαπησιάρικη μέσα στην βαθιά μελαγχολία της, την χιουμοριστική της διάθεση και πάνω από όλα, την ειλικρίνειά της.

  • Βαθμολογία: 3
  • ΑΘΗΝΑ: ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΑΙΓΛΗ – ΦΟΙΒΟΣ – OPTIONS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΣΙΝΕΑΚ κ.α.

Ενας απλός άνθρωπος (A simple man)

  • Παραγωγή: ΗΠΑ, 2025
  • Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Εγιερ
  • Ηθοποιοί: Λίαμ Νίσον, Nτέιβιντ Χάρμπουρ κ.α.

Στην περίπτωση του Τζέισον Στέιθαμ, τα πράγματα είναι λιτά και σταράτα, χωρίς πολλά πολλά. Μια ακόμη περιπέτεια όπου ο Βρετανός ηθοποιός τα λίμπα για την απόδοση δικαιοσύνης. Εν προκειμένω κυνηγάει κακούς Ρώσους (ανάμεσά τους ο Τζέισον Φλέμινγκ) και άλλα αποβράσματα της κοινωνίας που απήγαγαν την κόρη του αφεντικού του (Μάικλ Πένα).

Μετά από 25 και βάλε χρόνια στο κουρμπέτι κάνοντας περίπου το ίδιο πράγμα, ο αγέραστος και αγέλαστος Στέιθαμ ξέρει πολύ καλά πως να «πουλήσει» τον εαυτό του: action, action και πάλι action με τον ίδιο βλοσυρό και αγέλαστο, ψυχικά ταλαιπωρημένο (πρώην βετεράνος στρατιώτης) και απολύτως σίγουρο σε ότι και αν κάνει.

Ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Εγιερ (που είχε συνεργαστεί με τον Στέιθαμ και στον «Μελισσοκόμο» αλλα και την αριστουργηματική πολεμική ταινία «Fury») προσφέρει ένα καλοφτιαγμένο b movie – παραλλαγή της «Αρπαγής» που κι αυτό b movie ήταν αλλά είχε πρωταγωνιστή τον Λίαμ Νίσον. Η απόλυτα προβλέψιμη ποπ κορν περιπέτεια – και ποτέ δεν το κρύβει.

  • Βαθμολογία: 2
  • Προβάλλεται σε 90 αίθουσες της ελλάδας

Επτά πέπλα (Seven veils)

  • Παραγωγή: Καναδάς/ Φινλανδία/ ΗΠΑ, 2023
  • Σκηνοθεσία: Ατόμ Εγκογιάν
  • Ηθοποιοί: Αμάντα Σέιφριντ, Ρεμπέκα Λίντιαρντ, Βινεσα Αντουάν κ.α.

Με αφορμή ένα γεγονός γύρω από το οποίο χτίζει διάφορες ιστορίες με διάφορα πρόσωπα, ο Καναδοαρμένιος σκηνοθέτης Ατόμ Εγκογιάν προσπάθησε να εξετάσει τις «παραξενιές» της ανθρώπινης φύσης και τους μυστήριους τρόπους λειτουργίας του ανθρώπινου εγκεφάλου κάτω από ασυνήθιστες συνθήκες. Να κάνει δηλαδή αυτό που έκανε σε όλες του τις διάσημες ταινίες παλαιότερων ετών («The adjuster», «Εξότικα», «Γλυκό πεπρωμένο» κ.α.).

Μόνο που εδώ, το γεγονός είναι το προβληματικό ανέβασμα μιας θεατρικής παράστασης – όπερας της Σαλώμης του Οσκαρ Ουάιλντ που έχει αναλάβει μια νεαρή σκηνοθέτιδα (Αμάντα Σέιφριντ), η οποία όσο αποφασιστική δείχνει, τόσο αβέβαιη είναι. Πολύ πιθανόν η Σαλώμη του Ουάιλντ κάτι να λέει για την λαίλαπα της πατριαρχίας που έχει ταλαιπωρήσει την γυναίκα επί αιώνες όμως αυτό δεν «εξισώνεται» με την υπο – ιστορία της σεξουαλικής παρενόχλησης που κάποια στιγμή βγαίνει στο φως της ταινίας του Εγκογιάν η οποία δείχνει να ενδιαφέρεται για μια καταγραφή στιγμών από τη σχέση της σκηνοθέτριας με τους γύρω της.

Περισσότερο από κάθε τι τα (συχνά βαρετά) προβλήματα του ανεβασματος μιας δύσκολης θεατρικής παράστασης είναι εδώ που αποσπούν την προσοχή μας.

  • Βαθμολογία: 1 ½
  • ΑΘΗΝΑ: ΓΑΛΑΞΙΑΣ – ΑΒΑΝΑ – ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ – ΑΕΛΛΩ (ΕΚΤΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ) – ΝΑΝΑ – WEST CITY – ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ – ΒΑΡΚΙΖΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΚΟΛΟΣΣΑΙΟ – OPTIONS MAKEΔONIA κ.α.

The Opera! Αριες για έναν έρωτα (The opera!)

  • Παραγωγή: Γαλλία/Ιταλία, 2024)
  • Σκηνοθεσία: Νταβίντε Λιβερμόρε, Πάολο Τζεπ Κούκο.
  • Ηθοποιοί: Βαλεντίνο Μπούτσα, Βενσάν Κασέλ, Φανί Αρντάν κ.α.

Δεύτερη ταινία με την όπερα να εναρμονίζεται με την κινηματογραφική εικόνα και εδώ μιλάμε για όπερα 100 % :μια λυρική, σύγχρονη απόδοση του μύθου του Ορφέα και της Ευρυδίκης γυρισμένη με τη συνδρομή των Πλάθιντο Ντομίνγκο και Φάμπιο Μπιόντι που εκτελούν χρέη μαέστρου.

Όμως το «πάντρεμα» της όπερας με την κινηματογραφική εικόνα δεν είναι εγχείρημα εύκολο και παρότι πολλοί σκηνοθέτες το έχουν αποπειραθεί – ο Φράνκο Τζεφιρέλι στον «Οθέλλο», οι Ζαν Λικ Γκοντάρ, Ρόμπερτ Ολτμαν, Τζούλιαν Τεμπλ και άλλοι στην σπονδυλωτή ταινία «Αρια» είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα – το αποτέλεσμα, συνήθως, σε αφήνει αμήχανο, εκτός αν είσαι λάτρης της όπερας οπότε το πράγμα αλλάζει.

Το ίδιο περίπου συμβαίνει και σε αυτήν την ταινία, μια μεταμοντέρνα, στυλιζαρισμένη εκδοχή του μύθου που θυμίζει κάτι ανάμεσα σε μινιμαλιστική ταινία επιστημονικής φαντασίας και κινηματογραφικό εφιάλτη α λα Ντέιβιντ Λιντς. Σίγουρα η σκηνοθετική φαντασία παίζει ρόλο στην εικόνα της ταινίας και κάποιες φαντασμαγορικές σκηνές, πράγματι εντυπωσιάζουν, όμως το θεατρικό σύνολο ποτέ δεν «δένει», ο τενόρος τραγουδιστής της όπερας Βαλεντίνο Μπούτσα στον ρόλο του Ορφέα είναι οριακά ενοχλητικός ως κινηματογραφικός ηθοποιός και οι επαγγελματίες ηθοποιοί όπως ο Βενσάν Κασέλ και η Φανί Αρντάν δεν αρκούν για να βοηθήσουν μια ταινία που δείχνει να απευθύνεται αποκλειστικά στους λάτρεις της όπερας και κανέναν άλλο.

  • Βαθμολογία: 1 ½
  • ΑΘΗΝΑ: CINOBO ΟΠΕΡΑ – ΚΗΦΙΣΙΑ

Λατρεία – Οι Καλτ Ελληνικές Ταινίες (Μου)

  • Σκηνοθεσία: Μελέτης Μοίρας – ντοκιμαντέρ

Ο όρος cult είναι πολύ μυστήριος. Εχει να κάνει με την λατρεία (προέρχεται εξάλλου από το λατινικό cultus) και η χρήση του, τουλάχιστον στον κινηματογράφο, μπορεί να γίνει για την οποιαδήποτε ταινία που έχει (θεωρητικά πάντα) αποκτήσει ένα φανατικό κοινό ακολούθων. Θα έλεγα επίσης ότι είναι ένας όρος που εκτός από το ότι χρησιμοποιείται με σχετική ευκολία, μπορεί να «πιάσει» τα πάντα.

Από το «Blade Runer» του Ρίντλεϊ Σκοτ, μέχρι το… «Τσίου» του Μάκη Παπαδημητράτου. Το «Τσίου» μάλιστα, ισως η πιο υπερτιμημένη αντεργκράουντ ελληνική ταινία της τελευταίας εικοσαετίας, είναι μια από τις ταινίες για τις οποίες γίνεται λόγος στο ντοκιμαντέρ του Μελέτη Μοίρα και το «Μου» στην παρένθεση είναι που (πολύ σωστά) κάνει την διαφορά. Με άλλα λόγια ο Μοίρας αναφέρεται στις δικές του αγαπημένες, cult ελληνικές ταινίες και γι’ αυτές μιλά με διάφορους ανθρώπους του χώρου, όπως ο σκηνοθέτης Γιάννης Οικονομίδης (σκηνοθέτης του «Σπιρτόκουτου»), ο ηθοποιός Ερρίκος Λίτσης (πρωταγωνιστής του «Σπιρτόκουτου»), ο διευθυντής του Φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας και κριτικός κινημ/φου Λουκάς Κατσίκας κ.α.

Σε γενικές γραμμές θα έλεγα ότι είναι ένα ντοκιμαντέρ που το χαζεύεις, αντλείς κάποιες πληροφορίες για τα παρασκήνια ορισμένων ταινιών (το πιο ενδιαφέρον κομμάτι αφορά τον Σταύρο Τσιώλη) και αφού το δεις, το… ξεχνάς για να επιστρέψεις στις δικές σου κινηματογραφικές αγάπες, τις «Καλτ Ελληνικές Ταινίες (Σου)», είτε αυτές συνέπεσαν με εκείνες του Μοίρα, είτε όχι.

  • Βαθμολογία: 2 ½
  • ΑΘΗΝΑ: CINOBO ΟΠΕΡΑ – ΔΑΝΑΟΣ – CINOBO ΠΑΤΗΣΙΩΝ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΒΑΚΟΥΡΑ

Θρίαμβος (Triumf)

  • Παραγωγή: Βουλγαρία/ Ελλάδα, 2024
  • Σκηνοθεσία: Κριστίνα Γκρόζεβα και Πέταρ Βαλτσάνοβ
  • Ηθοποιοί: Μαρία Μπακάλοβα, Mαργκίτα Γκόσεβα κ.α.

Το γεγονός ότι ένα αλλόκοτο περιστατικό σχετικό με την ύπαρξη εξωγήινων που συνέβη στην πραγματικότητα στην Βουλγαρία λίγο μετά την πτώση του κομμουνισμού (1990) υπήρξε η βάση του σεναρίου αυτής της ταινίας, προσωπικά δεν μου λέει απολύτως τίποτα γιατί η κινηματογραφική «ανάπλασή» του δείχνει ακόμα πιο… εξωγήινη απ΄ότι πιθανόν ήταν το ίδιο το περιστατικό.

Επί μιάμιση ωρα κοιτάζουμε ένα δάσος στο οποίο κάτι φαίνεται να δηλώνει την ύπαρξη εξωγήινων και ο στρατός με την βοήθεια ενός μέντιουμ προσπαθεί να καταλάβει τι έχει συμβεί. Και εμείς μαζί του φυσικά. Αν με το αλλόκοτο αυτό συμβάν οι σκηνοθέτες Κριστίνα Γκρόζεβα και Πέταρ Βαλτσάνοβ είχαν την πρόθεση να μιλήσουν για το χάος που επικρατούσε εκείνη την περίοδο όχι μόνο στην Βουλγαρία αλλά σε όλες τις χώρες που μόλις είχαν ξεφύγει από το μαρτύριο του κομμουνιστικού καθεστώτος, λυπάμαι αλλά κάτι τέτοιο δεν βγαίνει.

Το μόνο που βγαίνει είναι μια κουραστική επανάληψη «παλαβών» συμβάντων γύρω από την διαχείριση αυτής της κατάστασης που θα μπορούσαν κάλλιστα να συμπυκνωθούν σε μια μικρού μήκους ταινία και τα ίδια πράγματα να έχουν ειπωθεί πολύ καλύτερα.

  • Βαθμολογία:1 ½
  • ΑΘΗΝΑ: ΝΕWMAN