Από την πρώτη ημέρα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, η Ευρώπη καθόρισε τη στάση της βασισμένη σε ένα ιστορικό προηγούμενο: ότι οποιαδήποτε απόπειρα κατευνασμού του εισβολέα θα είχε τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα, όπως συνέβη με τη ναζιστική Γερμανία πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Σε αυτή της την επιλογή, η Ευρώπη δεν ήταν μόνη. Η Αμερική της διοίκησης Μπάιντεν μοιραζόταν την ίδια ανάγνωση της Ιστορίας και τις ίδιες αντιλήψεις. Για τη Δύση, ως ενιαίο χώρο διπλωματίας, άμυνας και αξιών, η στήριξη της Ουκρανίας ήταν μονόδρομος.
Με την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ ο ενιαίος αυτός χώρος έπαψε να υφίσταται. Η συμφωνία στο Ριάντ ανάμεσα στη Μόσχα και το Κίεβο υπό την καθοδήγηση της Ουάσιγκτον και με απούσες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ήρθε να επιβεβαιώσει για ακόμη μία φορά του λόγου το αληθές.
Η τύχη της συμφωνίας μένει να φανεί. Το βέβαιο είναι πως η Ευρώπη οφείλει τώρα να ξεπεράσει την αμηχανία της, αν όχι το σοκ, και να πορευτεί σε έναν νέο μονόδρομο.
