Πέντε χρόνια κλείνουν σήμερα από τις 22 Μαρτίου 2020, την ημέρα που οι κάτοικοι της ελληνικής επικράτειας πληροφορηθήκαμε, για πρώτη φορά, ότι πρέπει να μείνουμε σπίτι για να προστατευθούμε από την παγκόσμια πανδημία του κορονοϊού (Covid-19). To πρώτο lockdown στην Ελλάδα θα ξεκινούσε το επόμενο πρωί, 6 π.μ. της Δευτέρας, 23ης Μαρτίου.

Μοιάζει, ταυτόχρονα, σαν να ήταν χθες αλλά και σαν να έχουν περάσει πολύ περισσότερο από πέντε χρόνια.

Πώς φτάσαμε στο πρώτο lockdown

H αντίστροφη μέτρηση για το πρώτο lockdown είχε ξεκινήσει στις 10 Μαρτίου του 2020, όταν αποφασίστηκε να κλείσουν τα σχολεία όλων των βαθμίδων και τα πανεπιστήμια.

«ΤΑ ΝΕΑ», 11 Μαρτίου 2020, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Τα επιβεβαιωμένα κρούσματα στην Ελλάδα είχαν φτάσει συνολικά τα 89, αριθμός που για τα δεδομένα των ημερών εκείνων αποτελούσε ραγδαία αύξηση.

«ΤΑ ΝΕΑ», 11 Μαρτίου 2020, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Λίγες ημέρες αργότερα, στις 13 Μαρτίου, ανακοινώνεται πως κλείνουν οι κινηματογράφοι, τα θέατρα, τα εμπορικά κέντρα, οι χώροι εστίασης και πολλά ακόμα καταστήματα.

Με 73 επιβεβαιωμένα νέα κρούσματα την ημέρα εκείνη, ο συνολικός αριθμός κρουσμάτων στη χώρα έφτασε στα 190, ενώ οι ασθενείς που νοσηλεύονταν διασωληνωμένοι ήταν πέντε. Μία ημέρα πριν, είχε καταγραφεί ο πρώτος θάνατος από Covid-19 στην Ελλάδα.

«ΤΑ ΝΕΑ», 13 Μαρτίου 2020, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Την Κυριακή, 22 Μαρτίου καταγράφονται 94 νέα επιβεβαιωμένα κρούσματα SARS-CoV-2 αυξάνοντας τα συνολικά, στα 624. Από τους 124 ασθενείς που νοσηλεύονταν, 34 ήταν διασωληνωμένοι, ενώ οι νεκροί συνολικά έφταναν τους 15.

Το Σαββατοκύριακό εκείνο τα διόδια εξόδου των μεγάλων αστικών κέντρων είχαν γεμίσει από χιλιάδες αυτοκίνητα επίδοξων εκδρομέων, που είχαν αψηφήσει τις συστάσεις για περιορισμό των μετακινήσεών τους.

Ο υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας, Νίκος Χαρδαλιάς με έντονο ύφος, που άλλους ενόχλησε και άλλους ικανοποίησε, παρομοίωσε, τότε, τις ουρές των ΙΧ στα διόδια, με τις ουρές των φορτηγών στην Ιταλία που μετέφεραν εκατοντάδες  νεκρούς από Covid-19.

Το απόγευμα εκείνης της Κυριακής ο κύβος ερρίφθη.

Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, με διάγγελμά του, ανακοινώνει πως η χώρα μπαίνει σε απαγορευτικό κυκλοφορίας.

Έτσι στις 23 Μαρτίου ξεκίνησε το πρώτο lockdown.

«ΤΑ ΝΕΑ», 23.3.2020, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Έναν μήνα σχεδόν αργότερα, στις 18 Απριλίου 2020,  μαθητές από όλες τις βαθμίδες μοιράζονται με «ΤΟ ΒΗΜΑ» και την Ελένη Κωνσταντάτου, το δικό τους lockdown.

Μαθητές

Μαρίνα Π., 14 ετών
Κέρκυρα

«Όλα είναι διαφορετικά τώρα που μένουμε σπίτι. Νομίζω ότι όταν μεγαλώσουμε θα διηγούμαστε ιστορίες για αυτή τη χρονιά.

»Τα κανάτια μας τα στολίσαμε με την αδελφή και τη μητέρα μου. Στη χειροτεχνία τα χέρια της πιάνουν, αλλά τα κουλουράκια και τα τσουρέκια τα φτιάχναμε πάντα με τη γιαγιά.

»Εφέτος μάς τα έστειλε σε ένα καλάθι, κι εμείς στείλαμε ένα κανάτι με αφιέρωση για τον παππού και τη γιαγιά, που μένουν ακριβώς απέναντι αλλά μιλάμε μόνο από μακριά. Βγαίνουμε στην αυλή και τους φωνάζουμε.

»[Τις πρώτες μέρες] ενθουσιάστηκα γιατί οι γονείς μου μού επέτρεψαν να έχω Viber για να μπορώ να δω τις συμμαθήτριές μου και να μη μιλάμε μόνο στο τηλέφωνο, μια και θα κάνουμε καιρό να βρεθούμε κοντά, αλλά κάποια στιγμή άρχισα να βαριέμαι.

»Έχω βέβαια την αδελφή μου, που πλέον τα πρωινά κάνουμε μαζί μαθήματα και τα απογεύματα με τον καλό καιρό βγαίνουμε στην αυλή για ποδήλατο, αλλά και πάλι δεν είναι το ίδιο.

»Πηγαίνω με το ποδήλατο κοντά στην περίφραξη για να με βλέπει ο παππούς και να μη νιώθει ότι δεν είμαστε παρέα

(…)

»Μέχρι τη Μεγάλη Δευτέρα είχαμε καθημερινά παραδόσεις μέσω e-class (…) To σχολείο είναι πολύ πιο ωραίο από κοντά κι ας καυγαδίζουμε καμιά φορά στα διαλείμματα».

«ΤΟ ΒΗΜΑ», 18.4.2020, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Ρενάτα Π., 11 ετών
Κέρκυρα

«Αυτό που μου λείπει πιο πολύ είναι ο ξάδελφός μου, ο Μιχαλάκης, που τον προσέχουμε όταν οι γονείς του δουλεύουν».

Σεραφείμ Π., 8 ετών
Κεφαλλονιά

«Έχει περάσει ένας μήνας που έκλεισε το σχολείο μου, αλλά εγώ δεν βαριέμαι, γιατί έχω την οικογένειά μου και κάνουμε πολλά πράγματα. Παίζουμε μπάσκετ στην αυλή μας, κάνουμε πειράματα και χειροτεχνίες. Όταν βαριέμαι, κάνω βόλτα με το hoverboard μέσα στο σπίτι ή βλέπω παιδικά στο ΥouTube».

«ΤΑ ΝΕΑ», 21.3.2020, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Υποψήφιοι Πανελλαδικών

Ανδρέας Π.
«Όλοι μας βιώνουμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση η οποία έχει επιφέρει σημαντικές αλλαγές στις ζωές μας.

»Ως μαθητές, απομακρυνθήκαμε από την κλασική έννοια του μαθήματος και προσαρμοζόμαστε στην ιδέα της εξ αποστάσεως διδασκαλίας.

»Για κάποιον τρίτο, η τηλεδιδασκαλία μπορεί να φαντάζει εξίσου πρακτική και λειτουργική με τη διά ζώσης εκπαίδευση και να είναι ένας καλός τρόπος ώστε οι μαθητές να μη χάσουν την επαφή με το σχολείο.

»Παρ’ όλα αυτά, για τους μαθητές που είναι υποψήφιοι των φετινών Πανελλαδικών Εξετάσεων, η κατάσταση είναι αμφιλεγόμενη».

»Η αργοπορία των αρμοδίων (σ.σ. για αφαίρεση εξεταστέας ύλης) μάς αποδιοργάνωσε, μας αποθάρρυνε και μας απομάκρυνε από τον στόχο μας.

»Κατανοούμε ότι κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει πότε θα είμαστε ασφαλείς από τον κορωνοϊό, αλλά είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε πότε θα εξεταστούμε.

Φοιτητές

Κλειώ Βλ.20 ετών,
φοιτήτρια Φιλολογίας ΕΚΠΑ

«Ήρθε επιτέλους η άνοιξη! Αυτό λέγαμε μέχρι και το 2019. Ωστόσο το 2020 τα δεδομένα άλλαξαν. Πρώτη φορά ακούω τον κόσμο να μιλάει αγανακτισμένος για αυτήν την εποχή! Μέσα μου αγανακτώ κι εγώ.

»Είναι οξύμωρο, η εποχή που σου γεννά τη σκέψη για τον έρωτα, την αγάπη για τη φύση, τη χαρά για τη ζωή τελικά να σε γεμίζει με ένα σωρό πίκρα και μελαγχολικά συναισθήματα.

»Ξαφνικά έπρεπε να αποχωριστώ τους νέους μου φίλους, να αφήσω τη σχολή μου και να αρχίσω μια νέα περίοδο προσαρμογής για ένα χρονικό διάστημα, το οποίο δεν γνωρίζω πόσο τελικά θα κρατήσει.

»Οι συνθήκες (σ.σ. των εξ αποστάσεως μαθημάτων) δεν είναι οι καλύτερες, αλλά αν μη τι άλλο η προσπάθεια των εκπαιδευτικών είναι κάτι παραπάνω από αξιόλογη. Ψάχνουν μανιωδώς να βρουν ποια είναι τα πιο εύχρηστα μέσα επικοινωνίας, ώστε να χάνουμε λιγότερα μαθήματα.

»Ξέρω ότι είμαι υποχρεωμένη να μείνω στο σπίτι, αν όχι για εμένα, τουλάχιστον για τη γιαγιά και τον παπού μου. Αυτό που μας συμβαίνει δεν είναι αστείο.

»Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να κλαίει χωρίς συγκεκριμένο λόγο, σαν να παθαίνω κρίση πανικού, σαν να με πνίγουν οι τέσσερις τοίχοι μέσα στους οποίους είμαι κλεισμένη.

»Νιώθω κενή και άδεια, αλλά κάνω υπομονή και βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι το τέλος αυτής της κατάστασης θα έρθει.

»Αργά ή γρήγορα θα επιστρέψουμε στις ζωές μας και θα θυμόμαστε αυτή την κατάσταση ως ένα κακό όνειρο.

»Θα κερδίσουμε τη μάχη και τότε θα είμαστε πιο δυνατοί από ποτέ».