Όπως εδώ και αρκετά χρόνια συμβαίνει, από την στιγμή που η περίοδος των βραβείων Οσκαρ ολοκληρώθηκε με την απονομή, η κινηματογραφική σεζόν έχει ουσιαστικά τελειώσει. Οι εταιρίες διανομής ξεφορτώνουν τα ράφια τους από ότι βρουν και προετοιμάζονται για τη θερινή περίοδο. Εν τω μεταξύ, μαθαίνουμε ότι στις περισσότερες κινηματογραφικές αίθουσες, αυτή την περίοδο, σκοτώνουν μύγες κάτι απολύτως δικαιολογημένο αφού όταν η εβδομάδα έχει επτά μέρες και οι νέες ταινίες είναι έντεκα, οι περισσότερες της χρυσής μετριότητας και οι άλλες κάτω του μετρίου, άντε να δουλέψουν όλες. Ετσι δεν είναι;
Βαθμολογία
5: εξαιρετική
4: πολύ καλή
3: καλή
2: ενδιαφέρουσα
1: μέτρια
0: απαράδεκτη
Χιονάτη (Snow white)
Παραγωγή: ΗΠΑ, 2025
Σκηνοθεσία:Ματ Γουέμπ
Ηθοποιοί: Ρέιτσελ Ζίγκλερ, Γκαλ Γκαντότ κ.α.
Επιστροφή στον χιλιοειπωμένο αλλά πάντα αγαπητό μύθο της «Χιονάτης και των επτά νάνων» στην ταινία με την υπογραφή του Μαρκ Γουέμπ, σκηνοθέτη προερχόμενου από το «σύμπαν» της Marvel και του Spider Man. Σε κάτι εντελώς διαφορετικό, ο Γουέμπ «ξαναδιάβασε» το παραμύθι των αδελφών Γκριμ έτσι όπως το γνωρίσαμε ως παιδιά. Χωρίς τις (ενίοτε τραγικές) «επεμβάσεις» που έχουν κατά καιρούς γίνει πάνω του μετατρέποντας την αγνή κοπελίτσα που καταδιώκεται από την κακιά μητριά, ως και σε θηλυκό Braveheart (βλέπε «Η Χιονάτη και ο κυνηγός» με την Κρίστεν Στιούαρτ).
Η νέα «Χιονάτη» που έχει την μορφή της συμπαθητικής Ρέιτσελ Ζέγκλερ, πατά με σταθερότητα στα χνάρια της κλασικής αφήγησης ενός παραδοσιακού παραμυθιού – ακόμα και το ντύσιμο της ηρωίδας μοιάζει με εκείνο στην κλασική ταινία κινουμένων σχεδίων της Ντίσνεϊ, παραγωγής 1937. Για την ακρίβεια, όλη η ταινία του Γουέμπ δείχνει να υποκλίνεται εκείνα τα κινούμενα σχέδια – κυρίως ως αίσθηση – γι’ αυτό και συνιστάται κυρίως για τα παιδιά. Στον πιο αβανταδόρικο ρόλο της Κακιάς Βασίλισσας, η κούκλα Γκαλ Γκαντότ έχει μια ενδιαφέρουσα παρουσία, ενώ οι επτά νάνοι είναι animated.
Βαθμολογία: 2
Προβάλλεται σε περισσότερες από 200 αίθουσες σε όλη την Ελλάδα
Locked
Παραγωγή: ΗΠΑ, 2025
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Γιαροβέφσκι
Ηθοποιοί: Αντονι Χόπκινς, Μπιλ Σκάρσγκαρντ
Ενας νέος άντρας του περιθωρίου (Μπιλ Σκάρσγκαρντ) θα χάσει τον κόσμο κάτω από τα πόδια του όταν βρεθεί στην πολύ δυσάρεστη θέση του αιχμαλώτου μέσα στο αυτοκίνητο που αποφάσισε να κλέψει. Το όχημα ανήκει σε έναν ευγενέστατο κύριο τον οποίο παρότι δεν βλέπουμε παρά μετά το μέσον της ταινίας, από την φωνή και μόνο καταλαβαίνουμε ότι είναι ο Αντονι Χόπκινς. Ένα πολύ βιτσιόζικο «παιχνίδι» γάτας – ποντικού θα αρχίσει, με τον Χόπκινς να κάνει ότι περνά από το χέρι του για να βασανίσει τον Σκάρσγκαρντ. Καθαρόαιμος vigilante, πολύ πιο σοφιστικέ όμως από εκείνον του Τσαρλς Μπρόνσον στον «Εκδικητή της νύχτας» (1974). Παρά τις υπερβολές της (εντάξει, σινεμά είναι) η ταινία σε κρατάει και ευτυχώς δεν κρατάει πολύ – μόλις μιάμιση ώρα που μάλιστα δεν καταλαβαίνεις πως περνά. Το σεναριακό εύρημα ότι ο ήρωας του Σκάρσγκαρντ καθυστερεί να γίνει συμπαθής στα μάτια του θεατή γιατί η συμπεριφορά του είναι όντως προκλητική μέχρι την στιγμή που θα «σπάσει», είναι έξυπνο. Πάει γυρεύοντας όπως και να το κάνουμε. Ωστόσο, συμπάσχουμε μαζί του αλλά μόνον όταν ο ήρωας του Χόπκινς ξεπερνά τα όρια, γιατί βέβαια είναι παράφρων που έχοντας πάρει το νόμο στα χέρια του δείχνει αποφασισμένος να καθαρίσει την κοινωνία από τα ανθρώπινα «σκουπίδια» που την απειλούν.
Βαθμολογία: 2 ½
ΑΘΗΝΑ: ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΑΙΓΛΗ – VILLAGE THE MALL – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ – ΑΕΛΛΩ – ΕΛΙΖΕ – ΝΑΝΑ – ΑΝΟΙΞΗ ART CINEMA – ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ – ΡΕΝΑ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ – WESTCITY – OPTIONS IΛION κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE κ.α.
Οικουμενική γλώσσα (Une langue universelle)
Παραγωγή: Καναδάς, 2024
Σκηνοθεσία: Μάθιου Ράνκιν
Ηθοποιοί: Ροτζίνα Εσμαέλι, Σάμπα Βαχεντιγιουσέφι, Μάθιου Ράνκιν
Σε αυτή την λιλιπούτεια σινεφιλική ταινία από τον Καναδά, φόντο είναι κάποια χιονισμένη περιοχή του στην οποία ζουν Παλαιστίνιοι πρόσφυγες. Ξεφεύγοντας από τα στερεότυπα του αφηγηματικού κινηματογράφου ο σκηνοθέτης Μάθιου Ράνκιν προσανατολίζεται στο στήσιμο παράξενων και εντελώς απρόβλεπτων σκηνών οι οποίες χωρίς πάντα να βγάζουν νόημα, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα πολύ κοντά στον σουρεαλισμό κινώντας από μόνες τους την περιέργεια: δύο κορίτσια θέλουν να δανειστούν ένα εργαλείο από τον Ιρανό χασάπη με το καουμπόικο καπέλο ώστε να σπάσουν ένα κομμάτι πάγου. Γαλοπούλες περιφέρονται στον χώρο (κλέβοντας συχνά την παράσταση), Καναδοί δημόσιοι υπάλληλοι συζητούν για το που βρίσκονται πόλεις της χώρας τους. Γεμάτη τέτοιες σκηνές η ταινία μοιάζει εντελώς αποστασιοποιημένη από την πραγματικότητα, ενταγμένη σε ένα δικό της, γοητευτικό κινηματογραφικό κόσμο. Οι επιρροές του Ράνκιν από την ματιά σκηνοθετών όπως ο Ρόι Αντερσον (Τραγούδια από τον δεύτερο όροφο), ο Ακι Καουρισμάκι (Πεσμένα φύλλα) και κυρίως ο Ελία Σουλεϊμάν (Ο Παράδεισος έπεσε στη γη) είναι ολοφάνερες. Η διαχείριση αυτών των επιρροών όμως γίνεται με πρωτοτυπία σε κάτι μικρό, σύντομο και φρέσκο.
Βαθμολογία: 2 ½
ΑΘΗΝΑ: ΑΣΤΟΡ – NEWMAN – ZEA – ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ EΛΛΑΔΑΣ – ΒΑΡΚΙΖΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΤΖΟΝ ΚΑΣΣΑΒΕΤΗΣ ΛΙΜΑΝΙ – ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ
Wishbone
Παραγωγή: Eλλάδα, 2024
Σκηνοθεσία: Πέννυ Παναγιωτοπούλου
Ηθοποιοί: Γιάννης Καράμπαμπας, Μυρτώ Αλικάκη
Η Πέννυ Παναγιωτοπούλου των ταινιών «Δύσκολοι αποχαιρετισμοί: Ο μπαμπάς μου» και «Septmeber» επέστρεψε στην σκηνοθεσία μεγάλου μήκους ταινίας μυθοπλασίας με αυτή την κατάμαυρη ιστορία στην οποία παρακολουθούμε την πορεία μιας διαλυμένης, φτωχής οικογένειας που ζει στη μιζέρια των παρυφών της μεγαλούπολης και που από την αρχή καταλαβαίνεις ότι δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Οσο δε ο χρόνος κυλά, τόσο τα πράγματα σκουραίνουν. Ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας (Γιάννης Καράμπαμπας) εργάζεται σεκιούριτι σε νοσοκομείο και από την στιγμή που ο αδελφός του πεθαίνει βάζει σε προτεραιότητα την ανατροφή της μικρής ανιψιάς του και αναγκάζεται να γίνει μέλος μιας συμμορίας γιατρών που εκμεταλλεύεται καταστάσεις. Τότε όμως κοντράρεται με την ηθική του και η κατάσταση χειροτερεύει. Η Παναγιωτοπούλου κατασκεύασε μια ταινία βυθισμένη στη μελαγχολία, στην θλίψη, στην οδύνη, ακόμα και στην απόγνωση, όλα όσα δικαιολογούν το στήσιμο μιας ιστορίας εξαιρετικά στενάχωρης, η οποία αναζητά διαρκώς μια ανάσα αλλά εκ των πραγμάτων δεν μπορεί πουθενά να την βρει. Παρά την άνευρη παρουσία του Καράμπαμπα (το ύφος του παραμένει το ίδιο από την πρώτη μέχρι την τελευταία σεκάνς), όλα τα παραπάνω η σκηνοθέτις τα υπηρετεί με θαυμαστή ακρίβεια και πολύ συναίσθημα. Όπως θα όφειλε να κάνει έχοντας αποφασίσει να σκηνοθετήσει μια κηδεία.
Βαθμολογία: 2
ΑΘΗΝΑ: ΕΛΛΗ – ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ EΛΛΑΔAΣ – ΝΙΡΒΑΝΑ – ΝΑΝΑ – ΣΙΝΕΑΚ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΟΛΥΜΠΙΟΝ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ κ.α.
Σε μια άγνωστη χώρα (To a land unknown)
Παραγωγή: διεθνής, 2024
Σκηνοθεσία: Μεχντί Φλάιφελ
Ηθοποιοί: Μαχμούντ Μπακρί , Αράμ Σαμπάχ, Αγγελική Παπούλια κ.α.
Άλλη μια «μαύρη» ιστορία με φόντο την Αθήνα για αυτή την εβδομάδα, υπογεγραμμένη από τον Παλαιστίνιο – Δανό Μεχντί Φλάιφελ, στην οποία όμως, τουλάχιστον, βλέπεις μια ζωντάνια, όχι μόνο στην αφήγηση αλλά και στην παρουσία του νευρωδους πρωταγωνιστή, Μαχμούντ Μπακρί, την κινητήρια δύναμη του εγχειρήματος. Ο Μπακρί υποδύεται τον Τσατίλα, ένα νεαρό καπάτσο λιβανέζο, ο οποίος περιφέρεται στους δρόμους της Αθήνας κάνοντας μικρο κομπίνες με στόχο να καταφέρει κάποια στιγμή να κάνει πραγματικότητα τα όνειρά του κάπου αλλού στην Ευρώπη. Το βασικό του εμπόδιο είναι ο ναρκομανής φίλος και ξάδελφός του Ρέτα (Αράμ Σαμπάχ) και η σχέση των δύο νέων ανδρών είναι η καρδιά της ταινίας που διαχειρίζεται ζητήματα εμπιστοσύνης, αφοσίωσης αλλά και αυτοθυσίας. Ο Φλάιφελ έχει τη αίσθηση του χώρου και με τον φακό του ξεψαχνίζει με όρεξη τις γωνιές μιας Αθήνας που μάλλον δεν θέλουμε να ξέρουμε αλλά που υπάρχει γύρω μας. Βέβαια, η όλη εικόνα της ταινίας είναι τόσο στενάχωρη που κι εδώ μια απελπισία σε πιάνει. Σε β ρόλο εμφανίζεται και η Αγγελική Παπούλια υποδυόμενη μια ταλαιπωρημένη γυναίκα που συμμετέχει στην προσπάθεια του Τσατίλα να βάλει σε μια «κανονικότητα» την ζωή του.
Βαθμολογία: 2 ½
ΑΘΗΝΑ: ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΔΑΝΑΟΣ – ΣΤΟΥΝΤΙΟ – ΣΙΝΕΑΚ – ΕΛΛΗ – ΣΙΝΕΑΚ
September says
Παραγωγή: διεθνής, 2024
Σκηνοθεσία: Αριάν Λαμπέντ
Ηθοποιοί: Πασκάλ Καν, Μία Θάρια
Ντεμπούτο της ηθοποιού Αριέν Λαμπέντ («Κυνόδοντας», «Attenberg» κ.α.) στην σκηνοθεσία μεγάλου μήκους παραγωγής, μια πολύ αλλόκοτη ιστορία, πυρήνας της οποίας δύο αδελφές με ονόματα μηνών, η September/ Σεπτέμβριος (Πασκάλ Καν) και η July/ Ιούλιος (Μία Θάρια). Η September αντιμετωπίζει την July ως κτήμα της, την χειραγωγεί σε όλα (όποτε θέλει κάτι από την July αναφέρεται στον εαυτό της στο τρίτο πρόσωπο λέγοντας «Η September λέει» – εξού και ο τίτλος της ταινίας). Η July, από την πλευρά της, παρότι ακολουθεί κατά γράμμα τις εντολές της αδελφής της θέλει να ξεφύγει από την καταπίεση. Η Λαμπέντ στοχεύει στην «ανάγνωση» του εσωτερικού κόσμου των δύο εφήβων, τις οποίες αντιμετωπίζει με τρυφερότητα αλλά και περιέργεια, σαν να περιμένει κι εκείνη (όπως εμείς) να ξαφνιαστεί από τα όσα γίνονται αλλά και από τα όσα κρύβονται. Ολοφάνερα μια νοσηρότητα διατρέχει την ταινία που μπορεί να γίνει ενοχλητική, μπορεί να προκαλέσει αμηχανία, μπορεί να δημιουργήσει απορίες αλλά μπορεί επίσης να σε «αναγκάσει» να μην χάσεις ποτέ το ενδιαφέρον σου, περίεργος για το πως η κατάσταση που περιγράφεται θα εξελιχθεί.
Βαθμολογία: 2 ½
ΑΘΗΝΑ: CINOBO OΠΕΡΑ – ΔΑΝΑΟΣ – ΒΑΡΚΙΖΑ ΘΕΣ/ΚΗ: ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ
Αναμνήσεις ενός Σαλιγκαριού
(Memoir of a Snail)
Παραγωγή: ΗΠΑ, 2024 – κινούμενα σχέδια
Σε αντίθεση με αυτό που ο τίτλος σε προδιαθέτει, αυτό το κινούμενο σχέδιο έχει να κάνει κυρίως με την ανθρώπινη φύση και όχι με το σαλιγκάρι που ωστόσο παίζει ρόλο στην ιστορία κυρίως όμως ως πρόσχημα ώστε η ταινία να μιλήσει για την μοναξιά και την απώλεια, ανθρώπινα με άλλα λόγια συναισθήματα. Αυτά τα συναισθήματα «πνίγουν» την Γκρέις, μια συμπαθέσταστη γυναίκα που λατρεύει τα βιβλία και συλλέγει σαλιγκάρια. Και ξεκινώντας από εκεί, ο Ανταμ Ελιοτ, βραβευμένος με Όσκαρ σεναριογράφος και σκηνοθέτης της παρόμοιας animation αισθητικής (clay motion) μικρού μήκους ταινίας «Harvie Krumpet» (2003), ανατρέχει στο παρελθόν της Γκρέις, το ξεδιπλώνει, ερμηνεύει πολλές καταστάσεις και δημιουργεί ένα γλυκόπικρο και πολύ μελαγχολικό έργο, που μέσα στην θλίψη και μαυρίλα του καταφέρνει να βρει την αχτίδα φωτός.
Βαθμολογία: 2
ΑΘΗΝΑ: CINOBO ΟΠΕΡΑ – CINOBO ΠΑΤΗΣΙΩΝ – ΑΕΛΛΩ – ΓΑΛΑΞΙΑΣ – ΚΗΦΙΣΙΑ –
ΝΑΝΑ – VILLAGE ΡΕΝΤΗ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ (ΟΛΥΜΠΙΟΝ) – ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ
Νοβοκαϊνη (Novocaine)
Παραγωγή: ΗΠΑ ,2025
Σκηνοθεσία: Νταν Μπερκ και Ρόμπερτ Ολσεν
Ηθοποιοί: Τζακ Κουέιντ, Ρέι Νίκολσον κ.α.
Η ιδέα αυτής της ταινίας δεν είναι άσχημη αλλά είναι μια ιδέα που δεν ξεπερνά τα όρια ενός καλού, σύντομου ανέκδοτου: ένας νεαρός υπάλληλος τραπέζης (Τζακ Κουέιντ), πάσχει από μια σπάνια ασθένια που δεν του επιτρέπει να… πονά. Αυτό το (ας το πούμε) πρωτότυπο εύρημα όμως, εν τέλει εξυπηρετεί μια ανόητη κωμική περιπέτεια με τον υπάλληλο να καταδιώκει μια συμμορία που μόλις λήστεψε την τραπεζα στην οποία εργάζεται σκοτώνοντας τον διευθυντή της. Οι σκηνοθέτες Νταν Μπερκ και Ρόμπερτ Ολσεν ενδιαφέρονται να τοποθετήσουν τον υπάλληλο κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες που μπορείς να φανταστείς για να υποστηρίξουν το εύρημά τους που βεβαίως, κάποια στιγμή εξαντλείται και το όλο πράγμα στερεύει, επαναλαμβάνεται και με τον εντελώς «άνοστο» Κουέιντ στοπν κεντρικό ρόλο, γίνεται βαρετό.
Βαθμολογία: 1
ΑΘΗΝΑ: ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – ΟΛΑ ΤΑ OPTIONS – ΦΟΙΒΟΣ – ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ – ΑΕΛΛΩ – ΖΕΑ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΑΝΟΙΞΙΣ – ΑΡΤΕΜΙΣ κ.α ΘΕΣ/ΚΗ: ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – ΒΑΚΟΥΡΑ – VILLAGE κ.α.
Αλύγιστος Νίκος
Παραγωγή: Ρωσία, 2025
Σκηνοθεσία: Αντρέι Νικίσιν – ντοκιμαντέρ
Αυτή η κινηματογραφική αγιογραφία του Νίκου Ζαχαριάδη (1903-1973), είναι ένα εντελώς στρατευμένο, εντελώς προπαγανδιστικό και καθόλου ψύχραιμο ντοκιμαντέρ, φτιαγμένο με στόχο να επιβάλλει στον θεατή ότι ο Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ από το 1931 – 1941 και Γενικός Γραμματέας της από το 1945 ως το 1956, ήταν αλάνθαστος θεός και θύμα. Κανείς δεν αναφέρεται στην μεγάλη ευθύνη του Ζαχαριάδη για το ξέσπασμα του ελληνικού εμφυλίου πολέμου, ενώ ο χρόνος που έχει περάσει από την εποχή του Εμφυλίου ως τις μέρες μας δεν έχει παίξει κανέναν απολύτως ρόλο για μια έστω, από απόσταση ματιά (εκεί φαίνεται και η σπουδαιότητα του ντοκιμαντέρ «Ο κόκκινος δάσκαλος» του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου για τον Νίκο Πλουμπίδη που επίσης είδαμε φέτος). Ακόμα και ο τρόπος με τον οποίο ο «Αλύγιστος Νίκος» έχει γυριστεί, με την καταπιεστική αφήγηση στα ρωσικά, τις αφελείς δραματοποιημένες σκηνές (με ηθοποιούς στους ρόλους προσώπων όπως ο Ζαχαριάδης και ο Ιωσήφ Στάλιν) και την υπό μορφή εμβατηρίου μουσική που σου τσακίζει τα νεύρα, σε κάνει να νιώσεις ότι για να την δεις πρέπει ντε και καλά να είσαι σύντροφος την εποχή του Κομμουνισμού. Αρα ότι πει το κόμμα και μόκο. Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει με άλλα λόγια. Στο κάτω κάτω της γραφής για κάποιους ο «Αλύγιστος Νίκος» μπορεί να ήταν ο «Αδίστακτος Νίκος».
Βαθμολογία: 1
ΑΘΗΝΑ: ΣΤΟΥΝΤΙΟ
Η εξουσία της κούκλας (The Rule of Jenny Pen)
Παραγωγή: Νέα Ζηλανδία, 2024
Σκηνοθεσία: Τζέιμς Ασκροφτ
Ηθοποιοί: Τζέφρεϊ Ρας, Τζον Λίθγκοου
Διόλου απίθανο ο ρόλος του αυστηρού δικαστή που μετά από ένα βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο έχει καταλήξει σε οίκο ευγηρίας και σε αναπηρικό καροτσάκι, να προκάλεσε έλξη για «κάτι διαφορετικό» στον υπέροχο Αυστραλό ηθοποιό Τζέφρεϊ Ρας, οπότε και τον ανέλαβε. Όμως η ταινία του Τζέιμς Ασκροφτ όπου ο δικαστής είναι το κεντρικό πρόσωπο, ανήκει στην κατηγορία του θρίλερ. Και αυτό σημαίνει ότι ο δικαστής που τσακώνεται διαρκώς με τους άλλους και παλεύει διαρκώς με τον εαυτό του, κάποια στιγμή θα αποφασίσει να κάνει ότι μπορεί για να σταματήσει την δράση ενός παράφρονα τροφίμου (Τζον Λίθγκοου) που χειρίζεται δολίως μια σατανική κούκλα. Και τότε, χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Το όλο πράγμα μετατρέπεται σε ένα αντιαισθητικό αλαλούμ, προβληματικό στην αφήγηση, γκροτέσκο στους χαρακτήρες, απωθητικό ακόμα και στην όψη του, στη φωτογραφία. Οχι να δεις τι θα γίνει δεν θες αλλά να φύγεις όσο το δυνατόν συντομότερα από την αίθουσα!
Βαθμολογία: 1
ΑΘΗΝΑ: ΓΑΛΑΞΙΑΣ – VILLAGE THE MALL – ΑΕΛΛΩ – OPTIONS IΛION – ΑΙΓΛΗ – ΕΛΙΖΕ – VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ – ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ – ΡΕΝΑ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ – WESTCITY κ.α.
Προβάλλεται τέλος στο ΤΡΙΑΝΟΝ το ντοκιμαντέρ «Σύλβια Ρόμπιν» (Ελλάδα, 2025) του Παναγιώτη Ευαγγελίδη, που σύμφωνα με το δελτίο τύπου «φιλοδοξεί να δώσει ορατότητα στο τρανς βίωμα και την τρανς κοινότητα στην Ελλάδα και περιστρέφεται γύρω από την μοναχική ζωή του Διγενή, ενός queer περφόμερ με κατάθλιψη και πρόσφατα διαγνωσμένο αυτισμό.»
