Η δημοκρατία δεν κινδυνεύει. Ο Μητσοτάκης δεν έπεσε. Πολιτική αποσταθεροποίηση δεν υπάρχει. Όλες οι πόλεις της Ελλάδας έζησαν τις μεγαλύτερες ειρηνικές συγκεντρώσεις, στην ιστορία τους. Στην Αθήνα επικράτησε χάος και στην Θεσσαλονίκη δεν αποφεύχθηκαν τα προγραμματιζόμενα επεισόδια.
Πήγα και στην προηγούμενη συγκέντρωση. Είχα να πάω χρόνια σε συγκεντρώσεις. Η προηγούμενη, αν θυμάμαι καλά, ήταν αυτή υπέρ του «Ναι» σε εκείνο το διχαστικό δημοψήφισμα του 2015. Αποφάσισα να κινηθώ όπως και στην προηγούμενη συγκέντρωση για τα Τέμπη, τον Ιανουάριο. Να περπατήσω από τη στάση του μετρό στο Μέγαρο Μουσικής μέχρι το Σύνταγμα. Να δω τον αριθμό και τη σύνθεση του κόσμου που θα κατηφόριζε προς την πλατεία.
Στις 26 Ιανουαρίου είχα δει, οικογένειες, παρέες νέων παιδιών, ανθρώπους κάθε ηλικίας. Τίποτα στην ατμόσφαιρα δεν παρέπεμπε σε μίσος και αγανάκτηση. Την ίδια εικόνα αντίκρυσα μόλις βγήκα στην Β. Σοφίας, κατά τις 10 το πρωί. Είδα κόσμο πολύ, μου έκανε εντύπωση. Σταμάτησα έξω από τη στάση στον Ευαγγελισμό. Και διαπίστωσα ότι το πολύχρωμο ρυάκι κόσμου που κατέβαινε προς το Σύνταγμα μεγάλωνε και μεγάλωνε μέχρι που έγινε ποτάμι. Δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο.
Ήταν φανερό ότι η συγκέντρωση, ως προς το μέγεθος της, θα ήταν ιστορική. Οι μεγαλύτεροι που θυμόντουσαν την πορεία του 1975 για το Πολυτεχνείο αλλά και τη μεγαλειώδη συγκέντρωση του Ανδρέα Παπανδρέου, στην Αθήνα το 1981, εκτιμούσαν ότι ο κόσμος θα ήταν περισσότερος. Χωρίς συνθήματα, ο κόσμος που πήγαινε προς το Σύνταγμα, έβγαζε φωτογραφίες, μιλούσε στο κινητό.
Μια παρέα νέων παιδιών υπολόγιζε ότι θα ήταν αδύνατο να φτάσει στην πλατεία. Τα ραντεβού που δόθηκαν εκεί δεν έμελλε να πραγματοποιηθούν. «Ρε φίλε, είναι πολύ κόσμος». Μια άλλη παρέα την απασχολούσε το αν ο Λι είναι καλή μεταγραφή για τον μπασκετικό Ολυμπιακό. Μερικά μέτρα πιο πέρα, ένας μπόμπιρας καμάρωνε, κρατώντας τα χέρια των γονιών του, για την πρώτη του διαδήλωση. Κοιτούσε, με τα μάτια ορθάνοιχτα, τον κόσμο που περνούσε. Μπορεί και να νόμιζε ότι οι γονείς του τον είχαν πάει σε μια μεγάλη γιορτή.
Δύο μύθους έκανε σκόνη το χθεσινό μεγαλειώδες ποτάμι του κόσμου που ξεχύθηκε στους δρόμους. Το μύθο ότι υπάρχουν στην Ελλάδα κοντά στο 1,5 εκατομμύριο μπαχαλάκηδες, που θέλουν να επιστρέψουμε στην εποχή των αγανακτισμένων, θέλουν να ρίξουν την κυβέρνηση και να προκαλέσουν χάος. Και το μύθο της καλά προετοιμασμένης ΕΛΑΣ. Οι πραγματικοί μπαχαλάκηδες, μια απειροελάχιστη μειοψηφία σε σχέση με τον κόσμο που βγήκε στους δρόμους, κατάφεραν, για μια ακόμα φορά, να τα κάνουν γυαλιά-καρφιά. Οι πάνω από 5000 αστυνομικοί που επιστρατεύθηκαν δεν κατάφεραν να προστατέψουν το μεγάλο πλήθος των ειρηνικών διαδηλωτών από τους γνωστούς – αγνώστους. Και, επιπροσθέτως, ως συνήθως, εξορμούσαν κατά δικαίων και αδίκων επιτείνοντας το μπάχαλο. Δεν ρίχνεις χημικά σε στοές με άσχετο κόσμο και μικρά παιδιά.
Όλος αυτός ο κόσμος είναι μακριά από σενάρια πολιτικού χάους. Ζητάει, περισσότερο οξυγόνο στην καθημερινότητά του, για να μπορέσει να αναπνεύσει καλύτερα. Θέλει να τελειώνουμε, κάποια στιγμή, με τις παθογένειες μιας κακομαθημένης Ελλάδας. Απαιτεί αλήθεια και δικαιοσύνη. Η συνέχιση κάθε προσπάθειας να δαιμονοποιηθεί αυτός ο κόσμος είναι μάταιη. Θα αναμετράται με την αξεπέραστη αλήθεια των εικόνων από κάθε σημείο της Ελλάδας και το εξωτερικό.
Την ερχόμενη εβδομάδα η πολιτική αντιπαράθεση θα μεταφερθεί στη Βουλή. Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον, το πώς θα εξελιχθεί η συζήτηση μετά και την κατάθεση μομφής την Τετάρτη. Θα δείξει αν ελήφθη το μήνυμα των ιστορικών συγκεντρώσεων. Από όλους. Και κυρίως από την κυβέρνηση.
