Η αρχιτεκτονική του ευρωπαϊκού οικοδομήματος θεμελιώθηκε πάνω σε ορισμένες σταθερές. Μία από αυτές ήταν οι ισχυροί δεσμοί με τις Ηνωμένες Πολιτείες – δεσμοί που ενισχύθηκαν κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και παρέμειναν αδιατάρακτοι έως τις μέρες μας.
Σήμερα πιστοποιείται ένα χάσμα ανάμεσα στις δυο πλευρές του Ατλαντικού, το βάθος και η έκταση του οποίου θα φανεί στον χρόνο.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ωστόσο, ότι η ύπαρξή του προκαλεί μείζονες αλλαγές στην αρχιτεκτονική του κόσμου.
Απαιτείται κατά συνέπεια η ανάλογη προσαρμογή. Οι ευρωπαϊκές Συνθήκες εκείνης της εποχής είναι πλέον εκτός τόπου και χρόνου. Η αρχή της ομοφωνίας στην λήψη των αποφάσεων, για παράδειγμα, δεν απαντά σε καμία περίπτωση στις σύγχρονες προκλήσεις.
Η Ευρώπη, για να υπάρξει, θα πρέπει να λειτουργήσει σε άλλες ταχύτητες και με διαφορετικό μοντέλο ηγεσίας.
Είναι ένα πρόβλημα που έχει επισημανθεί, μεταξύ άλλων από προσωπικότητες όπως ο Μάριο Ντράγκι, σε καλύτερους καιρούς από τους σημερινούς.
Ο ίδιος δεν παύει να υπογραμμίζει την ανάγκη δομικών αλλαγών και να υποδεικνύει λύσεις που θα απαλλάξουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα από παθογένειες που υπονομεύουν την ισχύ του.
Σήμερα, που η Ευρώπη μετρά τους φίλους της, η ανάγκη αυτή γίνεται επιτακτική.
