«Τίποτε δεν έχει τελειώσει». Σε αυτόν τον χαρακτηριστικό τίτλο του γερμανικού Τύπου αποτυπώνεται η ανάγνωση του αποτελέσματος των γερμανικών εκλογών. Μια «καταστροφή», όπως εξηγείται στη συνέχεια, την οποία «η παλιά Ομοσπονδιακή Γερμανία καλείται να αντέξει».
Η καταστροφή είναι προφανής. Στην πιο ισχυρή χώρα της Ευρώπης δεύτερο αναδεικνύεται ένα κόμμα της Ακρας Δεξιάς με ευθείες αναφορές στην εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία, το οποίο μάλιστα σάρωσε στα ανατολικά κρατίδια της χώρας.
Από τι θα εξαρτηθεί λοιπόν η αντοχή; Κατ’ αρχάς, από τον σχηματισμό ενός σταθερού και αποτελεσματικού κυβερνητικού συνασπισμού, ο οποίος θα αποκαταστήσει τις βλάβες στη συνοχή της γερμανικής κοινωνίας.
Διαφορετικά, είναι προφανές, πως μια αδύναμη κυβέρνηση δεν θα εξαγάγει τίποτε περισσότερο από μια νέα κρίση στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Κανένας, με άλλα λόγια, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τους εξωτερικούς του εχθρούς εάν προηγουμένως δεν απομονώσει τους εσωτερικούς.
Η Ευρώπη υποφέρει σήμερα από αδύναμες κυβερνήσεις με πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα εκείνο της Γαλλίας. Αδύναμες απέναντι σε πλήθος προβλημάτων που εκκινούν από την οικονομία και την ενέργεια και φτάνουν έως την απασχόληση και τη μετανάστευση.
Ενδεχομένως δεν αρκεί πλέον να εξαιρεθούν οι αμυντικές δαπάνες από το Σύμφωνο Σταθερότητας. Απαιτείται ένα ευρωπαϊκό «new deal».
Η γερμανική λοκοβοτίβα θα πρέπει να κάνει την αρχή.
