Η Αμερικανή Mereba στο «The Breeze Grew a Fire», ανοίγει νέους δρόμους στο R&B με την φωνή-νανούρισμα που διαθέτει – αντιστρόφως ανάλογη της στιχουργία της – η αντικομφορμίστρια Saya Gray με το άλμπουμ «Saya» σαγηνεύει, απαντώντας με τον τρόπο της στον Father John Misty και στο απελπιστικά ρομαντικό «I Love You, Honeybear Demos, etc.». Ο ράπερ Nino Paid με το «Love Me As I Am», ανεβάζει στα στάνταρ στο hip hop (μένει στον ίδιο να αποδείξει ότι δεν ήταν φωτοβολίδα) ενώ ο Άγγλος Richard Dawson, «φωνάζει» «End of the Middle», ότι η βρετανική indie/folk είναι παρούσα.

Mereba | «The Breeze Grew a Fire»

Η Marian Azeb Mereba, γεννήθηκε στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα και μεγάλωσε στην Πενσυλβάνια. Ο πατέρας της είναι από την Αιθιοπία και η μητέρα της είναι αφροαμερικανίδα. Η τραγουδίστρια, ράπερ, τραγουδοποιός και παραγωγός δίσκων, πρωτοέδειξε ενδιαφέρον για την μουσική τεσσάρων ετών κι άρχισε να γράφει τραγούδια στο δημοτικό σχολείο ενώ έμαθε επίσης, να παίζει πιάνο και κιθάρα.

Στο τρίτο και πλέον ώριμό της άλμπουμ, η R&B δημιουργός, μητέρα πλέον έχει ενδυναμωθεί ως καλλιτέχνης. Λάμπει, έχει αυτοπεποίθηση και με τον επί χρόνια συνεργάτη της στην παραγωγή Σαμ Χόφμαν, παρουσιάζει μια επίσης, λαμπερή παραγωγή χωρίς να ξεχνά την ποπ ζεστασιά.  «Έμαθα κιθάρα από έναν δάσκαλο folk κιθάρας ως νεαρή έφηβη στη Βόρεια Καρολίνα», εξηγεί η Mereba, «και αυτό διαμόρφωσε πραγματικά τον τρόπο που γράφω τραγούδια μέχρι σήμερα: εστιάζοντας σε απλές ιστορίες της καθημερινής ζωής, πολλές μεταφορές που συνδέονται με τη φύση, μελαγχολικές αποχρώσεις, κριτική του συστήματος/κυβέρνησης, με επαναστατική στάση και ωμή φωνή. Πολλές από τις μελωδίες μου έχουν ρίζες στη folk/country μουσική, παρόλο που ο ήχος έχει εξελιχθεί διαφορετικά».

Η ανοδική της πορεία, αντικατοπτρίζεται, απολύτως, στο «The Breeze Grew A Fire». Περισσότερο αληθινή από ποτέ, δίνει χώρο στον συναισθηματικό εαυτό της και «ορκίζεται» να παραμείνει αυθεντική. Το άλμπουμ ξεκινά με την μελωδία «Counterfeit», η οποία σιγά σιγά μετατρέπεται σε μήνυμα ότι δεν θα χάσεις τον εαυτό σου. Αρχικά, εμπνεύστηκε τους στίχους, από τις παρατηρήσεις της στους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω της, αλλά καθώς το τραγούδι μεγάλωνε σε μορφή, σιγά-σιγά έγινε ένας ύμνος που στοχεύει και στον εαυτό της.

Καθώς υφαίνει τον δίσκο της, συναντούμε το «Ever Needed» που σφύζει από ντραμς, το οποίο η ίδια αποκαλεί «ύμνο πίστης» για τα αγαπημένα της πρόσωπα. «Όταν όλοι με ξέχασαν /Ναι, με τράβηξες από εκείνη τη θάλασσα / Και μου το έκανες εύκολο να ζήσω / Θα είμαι εκεί για σένα, θα είμαι, θα είμαι», τραγουδά η ίδια.  Στιγμή (ανήσυχης) ησυχίας στο ομότιτλο κομμάτι του άλμπουμ. Το «Breeze Grew Fire», ακουστικό κομμάτι που μιλά για τους απόηχους των παιδικών τραυμάτων και των αποτυχημένων συνδέσεων. Ως ανακούφιση, η Mereba φροντίζει απαλά αυτές τις πληγές και χαλαρώνει στο αεράκι, περιποιείται τον εαυτό της με καλοσύνη και δίνει χάρη σε «Μια ήρεμη υπενθύμιση του ποια ήμουν πριν το βάρος». Ανακουφιστικό για όλους μας το «Starlight», το οποίο ναι μεν το αφιερώνει στον γιό της, αλλά θα μπορούσε να είναι νανούρισμα στο σούρουπο, όποιου ανθρώπου έχουμε δίπλα μας. Νανούρισμα, αγάπης και αφοσίωσης.

Την παρουσία των προγόνων της Meraba, τους ακούμε ανάμεσα στην κιθάρα και στα υπερβατικά φωνητικά της, στο «Spirit Guiding». Ο τόνος του τραγουδιού την οδηγεί προς την θεϊκή ανάταση. Ομοίως, η Mereba μοιάζει ότι όταν το έγραφε κατοικούσε στην πατρίδα του πατέρα της, την Αιθιοπία. Στο «Heart of a Child», εκεί όπου  έγχορδο όργανο από την Αβησσυνία,  «φωλιάζει» ενάντια στις στοχαστικές γραμμές και το παιχνιδιάρικο πνεύμα του τραγουδιού.

Το «The Breeze Grew a Fire» είναι η στοργική, εμπνευσμένη επιστροφή στην αφετηρία, όπου η Mereba απελευθερώνει ένα οδυνηρό παρελθόν, διευκολύνει το μέλλον και  ακολουθεί την ροή της ζωής.

+ : τελετουργικό R&B άλμπουμ
5/5

Saya Gray | «Saya»

«Νομίζω ότι έπαιζα πιάνο πριν προλάβω να μιλήσω», λέει η τραγουδίστρια, παραγωγός και πολυοργανίστρια Saya Gray από το Τορόντο. Γεννημένη και μεγαλωμένη εκεί από τον σκωτσέζο -καναδό καταξιωμένο τρομπετίστα πατέρα της και την γιαπωνέζα μητέρα της, που ίδρυσε ένα από τα μεγαλύτερα ανεξάρτητα μουσικά σχολεία της πόλης, η σχέση της με την μουσική ήταν δεδομένη. Έχοντας παίξει σε αμέτρητα συγκροτήματα κατά τη διάρκεια της παιδικής της ηλικίας, ήρθε η στιγμή να παρουσιάσει το δεύτερό της άλμπουμ. (σ.σ. το πρώτο ήταν το «19 Masters», το 2022).

Η ταλαντούχος αντικομφορμίστρια, παρουσιάζει την απροσδιόριστη (μουσικά) δουλειά της, η οποία είναι σαγηνευτική, οικεία, συναρπαστική και κυρίως διαφορετική από οποιονδήποτε άλλον μουσικό που κυκλοφορεί τραγούδια αυτή τη στιγμή. Πρωτότυπη με τον τρόπο της, παρουσιάζει την κατακερματισμένη αρτ ποπ της,  με δημιουργική αναίδεια και αυτό είναι που μας αρέσει.

+ : η δημιουργική αναίδειά της
– : τα εξπρεσιονιστικά πιτσιλίσματά της
4/5

Father John Misty | «I Love You, Honeybear Demos, etc.»

Ο Αμερικανός μουσικός, Joshua Michael Tillman, περισσότερο γνωστός με το καλλιτεχνικό του όνομα Father John Misty, είναι γνωστός για τους σατιρικούς στίχους και το εκκεντρικό στυλ ερμηνείας του. Στην παρούσα έκδοση παρουσιάζει demos του «I Love You, Honeybear» του 2015. Αυτές οι ηχογραφήσεις παρέχουν μια ματιά στις «εναλλακτικές» ζωές αυτών των τραγουδιών, ένα ντοκουμέντο των δοκιμών και των λαθών της δημιουργικής διαδικασίας του άλμπουμ. Για παράδειγμα, στο demo του «When You’re Smiling and Astride Me», ακούμε μια χορωδία από παιδικές επευφημίες που δεν μπαίνουν όμως στην τελική έκδοση. Από την άλλη το «Bord in the USA», επαναλαμβάνεται ως ένα είδος λαϊκού προτύπου, ένα μετα-αποκαλυπτικό τραγούδι για να τραγουδήσουμε καθώς στριμωχνόμαστε γύρω από έναν αναμμένο κάδο απορριμμάτων για ζεστασιά.

Αν το «I Love You,  Honeybear» καθόρισε την κομψή πολυτέλεια του John Misty, αυτά τα demos και τα εξώφυλλα, που συνοδεύουν την έκδοση, αποκαλύπτουν τον ανήσυχο και απελπιστικά ρομαντικό Joshua Tillman. Σχεδόν 42 λεπτά, indie rock, folk και soft rock μουσικής και τραγουδιών, που μας έρχονται από άλλον αιώνα.

+ : ο «παλιός» folk / pop ήχος του
– : κάποιοι θα ενοχληθούν με τον «παλιό» ήχο του
3,5 /5

Nino Paid | «Love Me As I Am»

Στα 23-24 του χρόνια, ο ράπερ από το Maryland, Nino Paid, αντιμετωπίζει την πραγματική ζωή – την οποία γνωρίζει αρκετά καλά στον βαθμό που είναι υιοθετημένος από την ηλικία των 3 ετών, μαζί με τα αδέρφια του -με ευαισθησία που ξεπερνά κατά πολύ τα «τροπάρια» του  pain-rap (επιπροσθέτως από τα 14 του μπαινοβγαίνει σε φυλακές).

Το άλμπουμ, ακούγεται «εύκολα» (ως ένα βαθμό) και κυρίως ο ίδιος δείχνει ότι δεν θέλει να περάσει ολόκληρη την καριέρα του, μιλώντας μόνο για τα δεινά του. Ακόμα κι αν το «Love Me As I Am» χρησιμεύει ως άλμπουμ μετάβασης, ο Nino έχει ακόμα πολύ γκάζι στη δεξαμενή του. Το «Joey Story», είναι για παράδειγμα, η αφήγηση της αυτοκτονίας ενός (μοναχικού) φίλου του, που κυνηγούσε τον πλούτο. Ο  Nino Paid δεν γράφει καταθλιπτικά. Γράφει και τραγουδά για να μας πει ότι η ζωή είναι μια φάρσα ατελείωτου κυνηγιού. Η φράση «δεν μπορώ να πάω πίσω» είναι διάσπαρτη στο έργο του Nino Paid. Ακόμη και εκτός του τίτλου του πρώτου άλμπουμ, το μουρμουρίζει σε τραγούδια, συμπεριλαμβανομένων αυτών στο «Love Me As I Am».  Η ζωή του έχει αλλάξει. Οι θαυμαστές του ζητούν τώρα φωτογραφίες στους δρόμους.

Στα 18 τραγούδια του καταθέτει την ικανότητά του για rap και της  αλλά και της αυθεντικότητας, σε μια βιομηχανία που κινείται μακριά από την αξιοκρατία.  Φαίνεται βέβαιο ότι θα ξεπεράσει τους συγχρόνους του.

+ : η αυθεντικότητά του
– : σύντομο χρονικά άλμπουμ (36 λεπτά)
4/5

Richard Dawson | «End of the Middle»

Πρόκειται για το όγδοο σόλο στούντιο άλμπουμ του άγγλου progressive folk μουσικού Richard Dawson, από το Νιούκαστλ. Μετά την κυκλοφορία της τριλογίας των άλμπουμ «Peasant» (2017), «2020» (2019) και «The Ruby Cord» (2022), το κάθε άλμπουμ  αναφέρεται στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον (αντίστοιχα), ο Dawson άρχισε να γράφει ένα concept άλμπουμ που επικεντρωνόταν στη δυναμική της οικογένειας μεταξύ των γενεών. Ιστορίες ανθρώπων από τρεις ή τέσσερις γενιές της ίδιας οικογένειας, αλλά στην πραγματικότητα, η θεματολόγιά του έχει να κάνει με το πώς σπάμε κάποιους (οικογενειακούς) κύκλους.

Όπως σημειώνει ο ίδιος, οι χαρακτήρες έχουν πολλή θλίψη, αλλά ελπίζω ο καθένας, σε κάθε τραγούδι, να περνάει μια στιγμή όπου κατά κάποιο τρόπο σπάνε αυτόν τον κύκλο ή τουλάχιστον αρχίζουν να κλονίζουν τη σπείρα (…) Ας ελπίσουμε ότι είναι ενθαρρυντικό.» Κατά τη διάρκεια της συγγραφικής διαδικασίας, ο Dawson εμπνεύστηκε από το έργο του Ιάπωνα σκηνοθέτη Yasujirō Ozu , του οποίου τα θέματα περιλάμβαναν την οικογένεια, τον γάμο και τις σχέσεις μεταξύ των γενεών. Βρετανική indie folk με νόημα και ουσία.

+ : Βρετανική indie folk με νόημα και ουσία
5 /5