Έχει συμβεί και στο παρελθόν να μετατραπεί η χώρα σε ένα απέραντο δικαστήριο. Όπως και τότε, έτσι και σήμερα οι «δικαστές» δεν διαθέτουν ούτε την απαραίτητη κατάρτιση αλλά ούτε και τα κατάλληλα στοιχεία για να κρίνουν. Κυριαρχούν έτσι οι υποθέσεις και οι θεωρίες, τα λογικά άλματα και η παραπληροφόρηση.
Αν κάτι έχει αλλάξει σε σχέση με το παρελθόν, είναι πως έχει διευρυνθεί η «αίθουσα» του δικαστηρίου. Άλλοτε ήταν μόνο τα τηλεοπτικά στούντιο που φιλοξενούσαν λαϊκές δίκες, σήμερα είναι και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή ακόμη και το Κοινοβούλιο.
Το αποτέλεσμα της δίκης αποτυπώνεται ήδη στις μετρήσεις της κοινής γνώμης. Η δυσπιστία απέναντι στους θεσμούς βρίσκεται στα ύψη, ο «αντισυστημισμός» θεωρείται από σχεδόν τους μισούς πολίτες μια υγιής αντίδραση.
Η χώρα αρχίζει να βιώνει και πάλι έναν δημοκρατικό κλονισμό. Δημιουργείται ένα επικίνδυνο περιβάλλον αστάθειας που παρασύρει όλες τις συντεταγμένες εξουσίες του κράτους.
Σε αυτές τις συνθήκες, το πολιτικό σύστημα οφείλει όχι μόνο να αναλογιστεί τις ευθύνες του, αλλά και να κινηθεί στην κατεύθυνση της θωράκισης των θεσμών και της δημοκρατίας.
