Το «DÍA» της Ela Minus, το «Teenager of the Year» του Frank Black, το «You Are the Morning» της Jasmine.4.T, το «I still want to share» της Sophie Jamieson και «Looking Back at the World» των Gentle Spring, έχουν ως κοινή συνισταμένη την προσπάθεια των δημιουργών τους να καταθέσουν την προσωπική τους θέση για την ζωή μέσω της μουσικής. Ή της μουσικής μέσω των στίχων των τραγουδιών που περιγράφουν την ζωή.

Ela Minus | «DÍA»

Το ντεμπούτο της Κολομβιανής καλλιτέχνιδας Ela Minus το 2020, με τίτλο «Αcts of Rebellion» ήταν σκόπιμα μικρό για μας βάλει «ήρεμα» στον ευαίσθητο ηλεκτρονικό κόσμο της. Η τραγουδίστρια – τραγουδοποιός, πολυοργανίστρια και παραγωγός, παρουσιάζει τώρα την νέα της δισκογραφική ενδοσκοπική εργασία, η οποία μας αποκαλύπτει περισσότερα για την προσωπικότητα της Gabriela Jimeno Caldas (όπως είναι το πραγματικό της όνομα).

Έχει κάνει σαφώς βήματα προόδου σε σχέση με τις «Πράξεις Εξέγερσης», ακροβατώντας μεταξύ της ποπ και της πειραματικής απλοϊκότητας. Τα πυρωμένα ρεφρέν της, περιβάλλονται πάντα από σχολαστικά και ευφάνταστα ηχητικά. Τολμηροί ήχοι, φωνητικοί ψίθυροι όπου και όποτε χρειάζεται συνθέτουν το περιβάλλον όπου η ηλεκτρονική μουσική της καλείται να ανθίσει και ανθεί.

Ο χώρος που δίνει η Ela Minus σε κομμάτια όπως το «Abrir Monte» – πρόκειται για το τραγούδι που ανοίγει το άλμπουμ – της επιτρέπει να εξερευνήσει ένα ευρύτερο συναισθηματικό πεδίο με το δικό της αλάνθαστο στυλ. Βρίσκει το θάρρος να εκτεθεί, ούσα ευάλωτη με τραγούδια τόσο διαφορετικά όπως τα «IDK» και «I Want to Better», εκφράζοντας με σαφήνεια τον προβληματισμό της όταν κάποιος είναι γενναίος.

Το «DÍA» χαρακτηρίζεται από την τολμηρή διαύγεια του ενώ αν και τελευταίο δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο το ισπανόφωνο «Combat». Μας υπενθυμίζει πόσο δυνατή είναι η μουσική της. Όπως σημειώνει άλλωστε σημειώνει, «αυτάρεσκα», η Ela Minus, «θα συνεχίσω να γράφω μελωδίες για να τραγουδήσω».

+ : οι τολμηροί ήχοι και οι φωνητικοί ψίθυροι της
– : λιγότερη ποπ περισσότερος ηλεκτρονικός ήχος
4/5

Frank Black | «Teenager of the Year»

Η χρονοκάψουλα της μουσικής μάς οδηγεί στις 20 Μαΐου 1994, όταν κυκλοφόρησε το δεύτερο σόλο στούντιο άλμπουμ Frank Black (frontman του εναλλακτικού ροκ συγκροτήματος Pixies. Εκεί ονομαζόταν Black Francis). To άλμπουμ με τίτλο «Teenager of the Year» κυκλοφόρησε από την 4AD στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Elektra Records στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ήταν συμπαραγωγή του Eric Drew Feldman, ο οποίος έπαιζε επίσης πλήκτρα και μπάσο. Το άλμπουμ έφτασε στο Νο. 2 στο τσαρτ Heatseekers του Billboard και στο Νο. 131 στο τσαρτ Billboard 200 το 1994. Το σινγκλ «Headache» έφτασε στο Νο. 10 στο τσαρτ Modern Rock Tracks του Billboard την ίδια χρονιά. Αν και αρχικά δεν είχε καλή αποδοχή, ο δίσκος επαινείται πλέον τόσο από τους κριτικούς όσο και από τους θαυμαστές του δημιουργού. Αναφέρεται συχνά ως το κορυφαίο σημείο του καταλόγου του Frank Black και κατατάχθηκε στο Νο. 94 στο «Top 100 Albums του Pitchfork τη δεκαετία του 1990», ενώ περιλαμβάνεται επίσης στο βιβλίο «1001 άλμπουμ που πρέπει να ακούσεις πριν πεθάνεις».

Τριάντα χρόνια μετά κυκλοφορεί remastered, περιορισμένη έκδοση βινυλίου του «Teenager of the Year» για να μας θυμίσει πώς ήταν η ροκ/ ποπ μουσική. Σε αυτό το διπλό άλμπουμ απομακρύνεται ακόμη περισσότερο από τη δουλειά του με τους Pixies. Εργασία που είναι καθαρά προσωπική και εξαιρετικά εκλεκτική σε σχέση με το ντεμπούτο του άλμπουμ, «Frank Black». Τα πρώτα εννέα τραγούδια του είναι από τα πιο «πιασάρικα» του Black με ή χωρίς Pixies. Το «(I Want to Live on an) Abstract Plain» και το «The Vanishing Spies» αναμειγνύουν γλυκές, εκπληκτικά απλές μελωδίες με πλήκτρα και ο Black προσφέρει ένα δημιουργικό τραγούδι αγάπης στο «Speedy Marie». Το πρώτο μισό του «Teenager» είναι τόσο συνεπές, που δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι το δεύτερο μισό του δεν είναι τόσο δημιουργικό. Χωρίς να σημαίνει ότι είναι αδιάφορο ή ότι δεν έχει την αξία του. Τα είκοσι δύο τραγούδια που το αποτελούν, αποδεικνύουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την αξία του Frank Black ως δημιουργού.

Αν και τα μεταγενέστερα άλμπουμ του είχαν μια πολύ πιο απλή προσέγγιση, το μεγαλειώδες, ιδιότυπο όραμα του «Έφηβος της Χρονιάς», καταδεικνύει τον Black ως καλλιτέχνη που φτιάχνει τη μουσική που θέλει, ανεξάρτητα από το αν είναι της μόδας ή όχι.

+ : το άλμπουμ έχει την ίδια δροσιά που είχε και πριν 30 χρόνια
5/5

Jasmine.4.T | «You Are the Morning»

Η τρανς τραγουδίστρια-τραγουδοποιός jasmine.4.t (Jasmine Cruickshank) τραγουδά για τη μπερδεμένη χαρά, τον πόνο της καρδιάς, τη συντροφικότητα και την απομόνωση της τρανς γυναικείας ζωής.

Η μουσική του άλμπουμ έχει στιγμές αγάπης με την κιθάρα της και τις ακατέργαστες φωνητικές της αποδόσεις. Με την υποστήριξη ενός αποκλειστικά τρανς-γυναικείου συγκροτήματος, θέλει να μεταφέρει τις ιστορίες της, σε όσο το δυνατόν ευρύτερο κοινό. Και μάλλον θα τα καταφέρει. Συναισθηματική μουσική, αέρινη φωνητική παρουσία, κουρδισμένες μελωδίες και οι διακριτικές ακουστικές κιθάρες δημιουργούν το πλαίσιο της φολκ/ ποπ μουσική της.

Το «You Are the Morning» είναι ένα δυνατό ντεμπούτο, που προσφέρει τραγούδια που είναι μουσικά περιπετειώδη και ουσιαστικά συναισθηματικό. Καταλυτική η βοήθεια του αμερικάνικου indie rock supergroup Boygenius που αποτελείται από τους Julien Baker , Phoebe Bridgers και Lucy Dacus

+ : ο μουσικός folk/pop δρόμος που επέλεξε να διηγηθεί τις ιστορίες της
– : θέλει προσοχή στις στροφές και στα σταυροδρόμια
3,5/5

Sophie Jamieson | «I still want to share»

Η Sophie Jamieson, τραγουδοποιός με έδρα το Λονδίνο μας παραδίδει έντεκα οικεία και ειλικρινή τραγούδια, διάρκειας 45 λεπτών και 7 δευτερολέπτων. Σε όλο το δίσκο υπάρχει μια αέναη λαχτάρα του να ανήκεις κάπου, μια λαχτάρα να μάθεις πώς να αγαπάς αλλά και πώς να αφήνεις την αγάπη σου να φύγει όταν αυτό απαιτηθεί. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στο Βόρειο Λονδίνο μεταξύ των Guy και του Konk Studios, με έγχορδα από την Josephine Stephenson (Daughter, Ex:Re, Lisa Hannigan) και ντραμς από τον Ed Riman (Hilang Child).

Η Sophie Jamieson δεν πτοείται από τη δυσφορία ή τις άσχημες αλήθειες της ζωής. Τα θέματα της σύνθεσης των τραγουδιών της τίθενται σε αδιάκοπη εξέταση, αποκαλύπτοντας συχνά πτυχές του ανθρώπινου χαρακτήρα από τις οποίες οι περισσότεροι θα προτιμούσαν να απομακρύνονται. Ανάγκη, απελπισία και θυμός σιγοβράζουν μέσα από τα τραγούδια της, αλλά εξισορροπούνται από μια μη συναισθηματική αποδοχή των οδυνηρών αντιφάσεων της ζωής. Ακούγοντας το «I still want to share», νιώθεις την ζεστασιά του, τα τολμηρά φωνητικά της αλλά και το ότι αντιμετωπίζει τις άσχημες επιθυμίες του ανθρώπινου με αγάπη, περιέργεια και αποδοχή. Το άλμπουμ τελειώνει με το αξιομνημόνευτο (και αξιοσημείωτο) «Time pulls you over backwards», τραγούδι το οποίο προσπαθεί να βρει τι θετικό μια σχέση που τελείωσε με μάχη.

+ : τα φωνητικά, οι κιθάρες και τα πνευστά
– : θέλει λίγο ακόμη να βρει τον ρυθμό της
4/5

The Gentle Spring | «Looking Back at the World»

Το ντεμπούτο μιας ανεξάρτητης ποπ μπάντας με έδρα το Παρίσι, έχει τον τίτλο «Looking Back at the World», δεν περνά απαρατήρητο. Οι Gentle Spring, αποτελούνται από τους Michael Hiscock (μέλος των Field Mice), ο οποίος τραγουδάει παίζει μπάσο και κιθάρα, την συν-τραγουδίστρια Emilie Guillaumot (παίζει επίσης πλήκτρα) και τον κιθαρίστα Jérémie Orsel. Ώριμη, εκλεπτυσμένη προσέγγιση με πικρή γλυκύτητα σε τραγούδια που είναι βγαλμένα από την ζωή. Φρέσκια νέα επανάληψη της indie pop μουσικής. Στις συνθέσεις τους υπάρχει σοφία, υπάρχει εμπειρία και υπάρχει η ικανότητα να κοιτάς πίσω τον κόσμο με ένα μείγμα λύπης και χαράς. Οι πλούσιες ακουστικές κιθάρες και το… στοιχειωμένο πληκτρολόγιο της Emilie έχουν αντικαταστήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα ταραχώδη drum machines. Υπάρχει ένα ακόμη στοιχείο στη μουσική τους. Η εκλεπτυσμένη κιθάρα του Jérémie Orsel προσθέτει υφές και μελωδίες που δίνουν σε αυτά τα τραγούδια πραγματικό βάθος, διατηρώντας παράλληλα μια αινιγματική απόσταση. Πρόκειται σαν μια διαδικασία μουσικής ζωγραφικής ενός συννεφιασμένου σύμπαντος με λωρίδες ηλιοφάνειας.

+ : το συννεφιασμένο μουσικό σύμπαν με τις λωρίδες ηλιοφάνειας
– : ίσως χρειάζεται περισσότερη ηλιοφάνεια
4/5