«Νιώθω ότι στη μάχη μου για την καθημερινότητα, δεν περνά μέρα δίχως να σκεφτώ τον Άγιο Παΐσιο. Με συμβουλεύει πολύ συχνά για πολλά πράγματα». Ο Προκόπης Αγαθοκλέους μιλά στο ΒΗΜΑ για τον ρόλο που άγγιξε την ψυχή και τη ζωή του.

Ο Προκόπης Αγαθοκλέους ενσαρκώνει τον Άγιο Παΐσιο στην ιστορική-βιογραφική σειρά του MEGA «Άγιος Παΐσιος, Από τα Φάρασα στον Ουρανό», μια σειρά που οι τηλεθεατές αγάπησαν από το πρώτο κιόλας επεισόδιο. Ο δεύτερος και τελευταίος κύκλος ήταν για τον Προκόπη ευλογία και πρόκληση. 

Παρά τις δυσκολίες κατάφερε να κερδίσει το προσωπικό του στοίχημα. Ένα στοίχημα που τον οδήγησε να ανακαλύψει άγνωστα μονοπάτια και να κατακτήσει μια πνευματική και ψυχική κατάσταση ηρεμίας και απλότητας.

Στον δεύτερο κύκλο της σειράς «Άγιος Παΐσιος, Από τα Φάρασα στον Ουρανό» βλέπουμε πια τον μοναχικό βίο και το τέλος του Αγίου Παϊσίου.

Από εκεί ξεκινούν όλα. Βλέπουμε πια έναν αγωνιστή μοναχό. Βλέπουμε πώς ωριμάζει με τα χρόνια και πώς καταφέρνει τελικά μέσα από πολλές δυσκολίες, από χαρές, από πίκρες, από συνεχή αγώνα και θυσίες να φτάσει στην απόλυτη θέωση και την αγιοσύνη.

Ήταν πρωτόγνωρο να φέρω εις πέρας ψυχικά και σωματικά μια τέτοια προσωπικότητα. Όσο περνούν τα επεισόδια βλέπουμε και την προετοιμασία του Αγίου Παϊσίου για την κοίμηση. Ένα κομμάτι της ζωής του που μου προκάλεσε μεγάλη εντύπωση. Με τι αρχοντιά, τι γενναιοδωρία και πόσο φως αντιμετώπιζε το τέλος.

Ακόμα κι αν δεν ξέρουμε τίποτα γι’ αυτόν, ήδη από το τρέιλερ βλέπουμε ότι βιώνει την αμφισβήτηση πολύ έντονα και από ανθρώπους της Εκκλησίας. Έχεις μελετήσει εις βάθος τον βίο του, πώς το είδες αυτό το κομμάτι;

Το είδα από την ανθρώπινη πλευρά του. Ως ένα στοιχείο που ό,τι και να κάνουμε δεν μπορεί να εκλείψει από την ανθρωπότητα. Ό,τι κι αν φορά κανείς, όποιο σχήμα κι αν υποδύεται και περιφέρεται με αυτό, πάλι πρέπει να αγωνιστεί για να τα δαμάσει τα ανθρώπινα πάθη, όπως τον φθόνο, την κακία, τη ζήλεια, το μίσος.

Κάποιοι τα καταφέρνουν, κάποιοι όχι. Δεν αφορά μόνο στους ιερωμένους, αλλά τον καθένα προσωπικά. Ο Άγιος Παΐσιος κάποια στιγμή πολεμήθηκε και εκ των έσω, γιατί ακριβώς υπήρχαν άνθρωποι οι οποίοι δεν δάμασαν αυτά τους τα πάθη ή δεν αγωνίστηκαν για να τα πολεμήσουν. Αντιμετώπισε μέχρι, μπορώ να πω, διωγμό.

Ένας από τους λόγους που εγκατέλειψε τελικά την Κόνιτσα και την Ιερά Μονή Στομίου ήταν η αντιμετώπιση του τότε Μητροπολίτη. Στη σειρά βλέπουμε αυτό να συμβαίνει από τον Πρωτοσύγκελο.

Προκειμένου ο Άγιος Παΐσιος να απομακρυνθεί από αυτόν τον πειρασμό που ένιωθε ότι τον έτρωγε, εγκατέλειψε τον ίδιο του τον τόπο και πήγε στο Άγιον Όρος. Το μέρος που ο ίδιος ήθελε να ζήσει, να προσευχηθεί και να ταχθεί για το υπόλοιπο της ζωής του.

Προκόπης Αγαθοκλέους

Photo Credits: Μενέλαος Μυρίλλας/SOOC

Όσα μου λες έρχονται να ταιριάξουν με τον κόπο της αγάπης.

Δύο έννοιες συνυφασμένες που κάπως πάντα πορεύονται μαζί. Κόπος και αγάπη. Όταν τα πράγματα γίνονται και λίγο δύσκολα, δεν ξέρω τι συμβαίνει εκείνη τη στιγμή στους ανθρώπους και συγκεντρώνονται ακόμη πιο πολύ.

Είναι σαν η ευκολία να μην φέρνει την ουσία. Η δουλειά μας, είτε αυτό αφορά σε ένα θεατρικό, είτε σε ένα γύρισμα, είναι πάντα μία ομαδική δουλειά. Όταν αυτή η ομάδα επικοινωνήσει, όταν αυτή η ομάδα αγαπήσει το αντικείμενο με το οποίο θα ασχοληθεί και όταν της τύχουν και κάποιες αναποδιές, συγκεντρώνεται ακόμα περισσότερο για να επιτύχει τον απώτερο στόχο της.

Ποιος είναι στη συγκεκριμένη περίπτωση; Να παρουσιάσουμε όσο πιο απλά και μεστά γίνεται τη ζωή ενός σύγχρονου Αγίου της Ορθοδοξίας. Αλλά πρώτα και κύρια ενός ανθρώπου που έζησε με θυσιαστική αγάπη από την πρώτη στιγμή που κατάλαβε τον εαυτό του μέχρι και την τελευταία του ανάσα σε αυτή τη ζωή.

«Νιώθω ότι στη μάχη μου για την καθημερινότητα, δεν περνά μέρα δίχως να σκεφτώ τον Άγιο Παΐσιο. Με συμβουλεύει πολύ συχνά για πολλά πράγματα».

Αντιμετωπίσατε δυσκολίες κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων;

Δυσκολίες να δεις. Κάναμε γύρισμα 110 ημέρες από τις οποίες οι 90 ήταν εξωτερικά γυρίσματα. Αυτό από μόνο του είναι δύσκολο να συμβεί. Όμως ό,τι κι αν γινόταν, καταφέρναμε να βρούμε τη γαλήνη και να συνεχίσουμε το μονοπάτι μας.

Ο βασικότερος υπεύθυνος για αυτή τη συνθήκη ήταν ο σκηνοθέτης μας, ο Στάμος Τσάμης. Τον ευγνωμονώ τον Στάμο γιατί παρά τις δυσκολίες κατάφερνε πάντα να διατηρεί το κλίμα σε πολύ ανθρώπινα πλαίσια, με προσοχή και νοιάξιμο.

Στη Μονή Στομίου σάς υποδέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες και σας βοήθησαν -κι εσένα προσωπικά- πολύ.

Θέλω να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στους τρεις πατέρες της Ιεράς Μονής Στομίου, να τους στείλω απέραντη αγάπη. Χωρίς αυτούς, ένας μεγάλος όγκος γυρισμάτων δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί.

Χωρίς τη βοήθεια και χωρίς την αρχοντιά με την οποία μας υποδέχτηκαν. Οφείλω επίσης κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στους Κονιτσιώτες και στις Κονιτσιώτισσες. Έχουν διατηρήσει το πατρικό του σπίτι, τα έπιπλα που ο ίδιος κατασκεύασε.

Ήταν εκεί και η ενέργεια του Αγίου, οι προσευχές του. Ήταν όλα εκεί και με αυτά πορευτήκαμε στην Κόνιτσα. Να δώσω ένα παράδειγμα για να καταλάβεις πόσο πολύ θέλησαν να βοηθήσουν οι ντόπιοι. Για να ανεβούμε, εμείς και ο εξοπλισμός, στο μοναστήρι οι ανάγκες ήταν μεγάλες. Με τεράστια γενναιοδωρία οι ντόπιοι μάς διέθεταν τα αυτοκίνητά τους και κάθε πρωί μάς μετέφεραν.

Η φιλοξενία που βιώσαμε ήταν υπέροχη. Η κυρά Λένη, ο κύριος Παναγιώτης, ο Λάμπρος, ξεχνάω τόσα ονόματα. Επειδή αγαπούν πάρα πολύ τον Άγιο Παΐσιο, ήθελαν κι αυτοί με τον τρόπο τους να βοηθήσουν στο να γίνει αυτή η σειρά.

Μεγάλο μέρος της προετοιμασίας και της έρευνάς σου έγινε στο Άγιον Όρος;

Ναι ακριβώς. Ήταν μια δική μου απόφαση. Επισκέφτηκα για πρώτη φορά το Άγιον Όρος, συγκεκριμένα την Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου, με αφορμή τα γυρίσματα του πρώτου κύκλου της σειράς.

Ήταν τόση η αγάπη που δεχτήκαμε και η βοήθεια που εγώ δέχτηκα στην προσωπική μου αυτή δουλειά. Ήταν ένα προσωπικό στοίχημα να καταφέρω να βρεθώ σε μια πνευματική και ψυχική κατάσταση ηρεμίας και απλότητας.

Επειδή στην καθημερινή μου ζωή, με τους ρυθμούς που ζούμε, κάτι τέτοιο δεν θα ήταν εφικτό, αποφάσισα για λίγες ημέρες να μπω στο μοναστήρι για να δω εκ των έσω τη ζωή των μοναχών. Βρέθηκα στο Άγιον Όρος μία εβδομάδα πριν ξεκινήσω τα γυρίσματα στην Κόνιτσα. Έφυγα από το Άγιο Όρος με χαρά, με μια ανεξήγητη μεγάλη χαρά μέσα στην ψυχή μου.

Προκόπης Αγαθοκλέους

Photo Credits: Μενέλαος Μυρίλλας/SOOC

Πώς ήταν η πρώτη φορά που φόρεσες το ράσο;

Θέλω να σου πω ότι ζήτησα από τον σεναριογράφο μας, τον Γιώργο Τσιάκκα, αν μπορούσε να μου βρει ένα ράσο πριν τα γυρίσματα. Μπορώ να πω ότι το φορούσα και στο σπίτι. Γιατί; Όχι μόνο για αυτή την εσωτερική διαδικασία που συζητάμε, αλλά και για λόγους καθαρά πρακτικούς.

Το ράσο είναι ένα ένδυμα που δεν φοράω στη ζωή μου οπότε δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ κι έπρεπε να γίνει δεύτερο σώμα μου. Πόσο μακρύ είναι; Πώς καθόμαστε; Πώς περπατάμε; Πώς κάνουμε τις μετάνοιες;

Πάρα πολλά πρακτικά ζητήματα τα οποία έπρεπε να επιλυθούν πριν σταθώ μπροστά στην κάμερα. Τις πρώτες φορές που δοκίμασα να κάνω εδαφιαίες μετάνοιες, το πατούσα και δεν μπορούσα να σηκωθώ. Πήρα συμβουλές από τον πατέρα Μάξιμο στη Μονή Βατοπαιδίου.

Κρατάς πιο πολύ μέσα σου τα γυρίσματα που αφορούν στα τελευταία χρόνια του;

Ναι, γιατί απαιτούσε από εμένα μία παραπάνω προσπάθεια ώστε να καταφέρω να βιώσω και να ερμηνεύσω τη σοφία που κουβαλούσε αυτός ο άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που είχε αγωνιστεί τόσο στη ζωή του, με τόσο φως και τόση αρχοντιά.

Αυτή λοιπόν η σοφία ήταν ένα στοίχημα για ‘μένα πολύ μεγάλο και θέλω να πιστεύω ότι με τη βοήθεια και την καθοδήγηση του Στάμου και του Γιώργου κατάφερα τελικά να το φέρω εις πέρας. Επίσης ήταν μια ηλικία που πρακτικά σήμαινε για ‘μένα τρεις ώρες μακιγιάζ την ημέρα.

Ήταν πολλές οι φορές που ένα δεκάωρο γύρισμα ξεκινούσε στις 09:00 κι εγώ θα έπρεπε να αρχίσω την προετοιμασία στις 06:00 ή και νωρίτερα. Αυτό που απαιτείτο από ‘μένα ήταν και πάρα πολλή υπομονή και μεγάλη ψυχική προσπάθεια.

«Θέλω να παραμείνω ένας μαθητής μέχρι τέλους».

Η προετοιμασία στο Άγιον Όρος και η προσωπική δουλειά που έκανες πριν την έναρξη των γυρισμάτων συνέβαλαν στην κατάκτηση αυτής της υπομονής;

Νιώθω πως ναι. Χρειαζόταν από ‘μενα μια καθημερινή ψυχική διεργασία ώστε να καταφέρω να φτάσω πια σε έναν Άγιο Παΐσιο 50 ετών, μετά 60 ετών και μετά 67-68 ετών και άρρωστο. Έπρεπε επίσης να ξέρω τι σήμαινε πρακτικά η βρογχεκτασία από την οποία υπέφερε.

Ποια τα συμπτώματα; Τι θα μπορούσε να προκαλέσει; Μιλούσα με πνευμονολόγους ώστε να μου δίνουν κατευθυντήριες για τη στάση του σώματός του, για το πώς ακούγεται ο βήχας, για το αν μπορεί να βήξει, για το αν πονάει.

Όλα αυτά έπρεπε να τα βρούμε ώστε να καταφέρω να ερμηνεύσω σωστά τον ρόλο. Εκείνη η ηλικία του Αγίου Παϊσίου ήταν για ‘μενα το πιο μυστηριακό και άγνωστο κομμάτι.

Υπάρχει κάποια ιστορία που άκουσες, είτε στην Κόνιτσα από τους ντόπιους, είτε στο Άγιον Όρος από ανθρώπους που τον συνάντησαν και σου έκανε μεγάλη εντύπωση για εκείνον;

Μου είπαν ότι μια φορά ένας λεπρός είχε επισκεφτεί τον Άγιο στο κελί της Παναγούδας και του μιλούσε από απόσταση. Ο Γέροντας τον πλησίασε κι εκείνος αμέσως τραβήχτηκε πίσω. «Σας παρακαλώ μην με πλησιάζετε γιατί μπορεί να σας κολλήσω», του είπε.

Ο Άγιος Παΐσιος τότε, έκανε πίσω όπως του ζήτησε και του πρόσφερε ένα λουκούμι. Τη στιγμή που ο λεπρός έπαιρνε το λουκούμι, ο Άγιος τον έσφιξε στην αγκαλιά του και έβαλε στο στόμα του το μισοφαγωμένο λουκούμι.

Τι καταλαβαίνω εγώ από αυτό; Ότι τελικά αυτή η αγκαλιά σήμαινε πάρα πολλά για αυτόν τον άρρωστο άνθρωπο, τον κάπως διωκόμενο, για να συνεχίσει τον καθημερινό αγώνα του. Ο Άγιος Παΐσιος αφουγκραζόταν τις ανάγκες των ανθρώπων.

Όταν ο ίδιος υπέφερε από φρικτούς πόνους λόγω του καρκίνου, ήταν πολλές οι φορές που προσπαθούσε να τους κρύψει μόνο και μόνο για να δεχτεί έναν πονεμένο άνθρωπο που ήθελε να του μιλήσει. Κι άλλες πολλές ιστορίες υπάρχουν που αποδεικνύουν το μεγαλείο της ψυχής του.

Photo Credits: Μενέλαος Μυρίλλας/SOOC

Πίστη στον Θεό, αλλά και πίστη στον άνθρωπο;

Πίστη στον Θεό που μεταφραζόταν σε πίστη και αγάπη στον πλησίον του, στη φύση και στα ζώα. Είχε πει ότι δεν νοείται επαφή με τον Θεό αν δεν υπάρχει επαφή με τη φύση. Η επαφή με τη φύση είναι αυτή που μας γυρίζει στην απλότητα.

Εκεί που δεν ζητάμε πολλά και αρκούμαστε στην ομορφιά του τοπίου και αντιμετωπίζουμε τη φύση με δέος, μην μπορώντας να την ελέγξουμε. Άρα, αυτό που μπορούμε τελικά να κάνουμε είναι να ακολουθήσουμε το παράδειγμα τέτοιων ανθρώπων και να επαναφέρουμε την ελπίδα μας στον ίδιο τον άνθρωπο, γιατί νομίζω τη χάνουμε σιγά σιγά.

Υπάρχουν στιγμές που χάνεις την πίστη σου στους ανθρώπους;

Πώς να μην τη χάνω. Τώρα που μιλάμε γίνονται τέσσερις πόλεμοι. Τώρα που μιλάμε μια οβίδα έχει σκοτώσει 15 παιδιά. Τώρα που μιλάμε παιδιά πεθαίνουν από τη δίψα. Τώρα που μιλάμε εκατομμύρια έχουν χάσει τα σπίτια τους.

Τι είναι αυτό που με κάνει να πιστεύω στον άνθρωπο; Τα παιδιά μου. Τα παιδιά όλου του κόσμου. Η έγνοια ότι αυτά αξίζουν κάτι καλύτερο κι εμείς είμαστε εδώ για να τους δώσουμε τα εφόδια να χτίσουν τον κόσμο τον ανέφικτο. Έναν κόσμο στον οποίο όλοι θα κοιμόμαστε και θα ξυπνάμε απολαμβάνοντας την ελευθερία μας, έναν κόσμο που θα δίνουμε και θα παίρνουμε αγάπη.

Γιατί τελικά τι αξίζει, αν όχι αυτό;

Νομίζω αυτή είναι η πληρέστερη στιγμή ενός ανθρώπου: να μπορεί να δώσει και να πάρει όση περισσότερη αγάπη γίνεται.

Αν κάναμε αυτή τη συζήτηση πριν σου προταθεί ο ρόλος, πριν πεις ναι, πριν κάνεις όλη αυτή τη δουλειά με τον εαυτό σου, θα έλεγες τα ίδια λες;

Νομίζω πως όχι. Πολύ πιο απαισιόδοξος ήμουν πριν. Φιλοσόφησα τη ζωή αλλιώς. Όλη αυτή η αρχοντική απλότητα, που ήταν τρομερά δύσκολη, με επηρέασε.

Στο δικό μου μυαλό έννοιες που ενδεχομένως συγκρούονται η αρχοντιά και η απλότητα.

Δεν είναι απίστευτο; Ισχύει και στην ίδια την τέχνη μας. Θυμάμαι πολλούς σκηνοθέτες να μας λένε «την απλότητα, παιδιά». Κι έλεγα γιατί ζητάνε συνέχεια την απλότητα; Κι όταν τη βιώνεις, καταλαβαίνεις.

Τι σημαίνει απλότητα;

Σημαίνει ότι χωρίς να υπεραναλύω, χωρίς να εξηγώ πολλά, κάνω αυτό που πρέπει. Και τι είναι αυτό που πρέπει; Είναι αυτό που χρειάζεται η στιγμή. Από μια απλή κίνηση, μέχρι μια μεγάλη προσφορά.

Και το υπέρτατο; Δεν περιμένεις τίποτα ως ανταπόδοση. Σημαίνει ότι πια δεν κάθεσαι να σκέφτεσαι «τώρα κοίτα να δεις τι του έδωσα και τι θα μου δώσει». Η κάθε σου κίνηση έχει περάσει στην ιστορία ως μια ενέργεια η οποία έγινε για να κάνει τον κόσμο λίγο καλύτερο.

Photo Credits: Μενέλαος Μυρίλλας/SOOC

Έτσι είσαι και πιο ήσυχος με τον εαυτό σου τελικά.

Τελικά ναι. Γιατί όταν εγώ καταλαβαίνω ότι ανησυχώ και μπαίνω σε μια κατάσταση μη ψυχικής ηρεμίας περιμένοντας πολλά παραπάνω είτε από τους άλλους, είτε από τον ίδιο μου τον εαυτό, τότε ή θα κοιτάξω τα παιδιά μου στα μάτια και θα δω όλη αυτή την αγνότητα και θα πω «Προκόπη, επιτέλους μάθε από αυτά», ή θα μπω σε μια πνευματική διεργασία ώστε να διαχειριστώ την όποια κατάσταση με λιγότερο άγχος.

Νιώθω ότι στη μάχη μου για την καθημερινότητα, δεν περνά μέρα δίχως να σκεφτώ τον Άγιο Παΐσιο. Με συμβουλεύει πολύ συχνά για πολλά πράγματα.

Κι αυτό δείχνει ότι με οποιαδήποτε αφορμή μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι.

Τώρα ήταν ο ρόλος του Αγίου Παϊσίου, αύριο μπορεί να μου τύχει ένας άλλος ρόλος που να μου φέρνει πολλά μαθήματα και παθήματα. Αρκεί να είσαι ανοιχτός στην αλλαγή κι έτοιμος να αφομοιώσεις νέες πληροφορίες.

Δεν έχω φτάσει στη θέωση, αλίμονο. Είμαι ένας άνθρωπος που κάνει πνευματικό και ψυχικό αγώνα με τα πάθη του καθημερινά και δεν είμαι πάντα νικητής. Κάποτε είμαι πολύ μεγάλος ηττημένος.

Κομμάτι της διαδικασίας η ήττα και μου θυμίζουν όσα συζητάμε τα λόγια του Αγίου Παϊσίου «να έχετε ταπείνωση και να γνωρίζετε καλά τον εαυτό σας».

Υπέροχα λόγια. Αυτή είναι η θεολογική προσέγγισή του. Αγάπη, ταπείνωση και να γνωρίζεις καλά τον εαυτό σου. Πόσο σπουδαίο ήταν και είναι αυτό;

Να ξέρεις τα όριά σου σε μια κοινωνία που ηθελημένα πολλές φορές δεν τα σέβεται.

Πολλές φορές τα ξεχειλώνει, τα θολώνει. Είναι επικίνδυνη εποχή. Είναι μια εποχή που απαιτεί από εμάς φοβερές αντιστάσεις.

Αν ένα πράγμα προσπαθώ να μεταφέρω στα παιδιά μου, από αυτή τη μικρή ηλικία στην οποία βρίσκονται, είναι αυτό: η αντίσταση σε οτιδήποτε έρχεται για να τους στερήσει, είτε τη φαντασία, είτε για να τους μικρύνει τον ψυχικό τους κόσμο. Η μητέρα τους κι εγώ θέλουμε να μάθουν ελεύθερα να επιλέγουν τι θα τα φέρει πιο κοντά στα δικά τους όνειρα και στις δικές τους επιθυμίες.

«Έφυγα από το Άγιον Όρος με χαρά, με μια ανεξήγητη μεγάλη χαρά μέσα στην ψυχή μου».

Όνειρο και επιθυμία δική σου ήταν να γίνεις ηθοποιός;

Από ένα σημεία κι έπειτα ήταν πολύ μεγάλο όνειρο, το οποίο πραγματοποιείται και νιώθω ευτυχής και πλήρης. Ένα επάγγελμα που συχνά φέρνει εμάς τους ηθοποιούς αντιμέτωπους με τις ανασφάλειές μας, με τους ίδιους μας τους εαυτούς.

Ένα επάγγελμα που παίζει με τα ψυχικά όρια ανά πάσα στιγμή και σε καλεί να τα γνωρίσεις. Ένα επάγγελμα όμως που μπορεί να σου δώσει μια λαμπρή ευκαιρία να μάθεις πολλά για ‘σένα τον ίδιο και για τους ανθρώπους. Οπότε, αυτό κρατάω: θέλω να παραμείνω ένας μαθητής μέχρι τέλους.

Θεατρικά έχεις «Τα φώτα της πόλης» που θα ταξιδέψουν ξανά στο Βελιγράδι.

Σαν να συμβαίνει λίγο παράλληλα με τον ρόλο του Αγίου Παϊσίου. Όταν τελείωσε η προβολή του πρώτου κύκλου της σειράς μπήκα στο Εθνικό Θέατρο για να υποδυθώ τον Σαρλώ στα «Φώτα της πόλης« στο Rex. Κάναμε πολλές παραστάσεις, πήγαν πολύ καλά.

Όταν τελείωσε ο δεύτερος κύκλος των γυρισμάτων πήγα στο Βελιγράδι, για να φτιάξουμε από την αρχή την παράσταση με τον Νικήτα Μιλιβόγιεβιτς και την Αμάλια Μπένετ στη σκηνοθεσία και τον Θοδωρή Οικονόμου στη μουσική σύνθεση.

Καλλιτεχνικοί βίοι παράλληλοι οι δύο ρόλοι;

Έχει πλάκα. Γιατί και ο ίδιος ο Άγιος ήταν ένας άνθρωπος με πάρα πολύ χιούμορ, το λένε όλοι όσοι τον γνώρισαν. Είναι σαν η ζωή να παίζει ένα παιχνίδι μαζί μου και σπάει πλάκα. Όσο έκανα τον Άγιο Παΐσιο, παράλληλα εμφανιζόταν και ο Σαρλώ στη ζωή μου. Αρχές Φεβρουαρίου ανεβαίνουμε στο Δημοτικό Θέατρο Βελιγραδίου για πέντε παραστάσεις.

Διάβασα στην περιγραφή της παράστασης ότι πρόκειται για ένα διαφορετικό μιούζικαλ, έναν φόρο τιμής στον ηρωισμό των απλών ανθρώπων, στις αρχετυπικές αξίες της ζωής. Σαν να τέμνονται οι παράλληλες πορείες των δύο ρόλων σου.

Φυσικά. Γιατί και ο Σαρλώ στα «Φώτα της πόλης» είναι ένας κακόμοιρος, ένας φτωχός, ένας ρακένδυτος άνθρωπος που δίνει έναν απίστευτο αγώνα, μπαίνει μέχρι και σε ρινγκ, για να καταφέρει να βρει χρήματα και να τα δώσει σε ένα τυφλό κορίτσι για να ξαναδεί το φως του.

Κουμπώνουν απίστευτα αυτές οι δύο ιστορίες. Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει στη ζωή μου τα τελευταία τέσσερα χρόνια.

INFO:

«Άγιος Παΐσιος, Από τα Φάρασα στον Ουρανό» κάθε Παρασκευή στις 21:50 στο MEGA.

*Η φωτογράφιση πραγματοποιήθηκε στο Grand Hyatt Athens.