Μετά την πρόβα για τη νέα της παράσταση, σε ένα υπό διαμόρφωση ροζ στη σκηνή του Studio του Θεάτρου Αργώ, η Ειρήνη Φαναριώτη μας υποδέχεται στο «γραφείο της», ανάμεσα σε σημειώσεις, έναν μισοτελειωμένο καφέ και ένα laptop γεμάτο ιδέες.
Οι γυναίκες του έργου της μπορεί να μην πετούν σε ροζ σύννεφα, όπως προϊδεάζει το σκηνικό, αλλά ετοιμάζονται να μιλήσουν και να πουν πολλά, μεταξύ κωμωδίας και τραγωδίας, για τα προβλήματα που ματαίωσαν τα όνειρά τους, τη βίαιη ωρίμανση που τις προσγείωσε στη γη… Η influencer Μαρία, η Κάτια από το «γυναικείο» block, η Γιάνι που απαγορεύεται να βγει από το στούντιό της, η Θανάσια και η Νέλλυ συζητούν διάφορα ανείπωτα όταν μένουν μόνες τους.
«Με αφορμή τα γενέθλια της Μαρίας, οι ιστορίες τους ξεδιπλώνονται και συμπλέκονται σε ένα πάρτι με πολύ χιούμορ, μουσική, χορό αλλά και έντονες δραματικές εναλλαγές, ακραίες συγκρούσεις και πολλή συγκίνηση», όλα θέματα για τα οποία μιλάει στο ΒΗΜΑ, η ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέας Ειρήνη Φαναριώτη, που επιστρέφει θεατρικά μετά τον επιτυχημένο μονόλογο «Nina / where are you my de@r?».
![](https://www.tovima.gr/wp-content/uploads/2025/01/29/FANEIRINI-684x1024.jpg)
Ειρήνη Φαναριώτη. Φωτογραφία: Νίκος Κόκκας
Σκηνοθετείς και υπογράφεις ως συγγραφέας φέτος ένα θεατρικό έργο πιο απαιτητικό ως σύνολο παραγωγής από τον επιτυχημένο μονόλογό σου «Nina / where are you my de@r?», αλλά αυτή τη φορά δεν παίζεις. Οπότε, έχουμε πέντε γυναίκες, πέντε διαφορετικούς χαρακτήρες, με πολύ ενδιαφέροντα ονόματα, που συναντιούνται σε ένα φουτουριστικό σκηνικό. Πώς προέκυψε αυτό το έργο που αγγίζει θέματα της γυναικείας πραγμάτωσης σε σχέση με τις προσδοκίες στις σχέσεις, στον έρωτα, στην εργασία;
Όντως, δεν παίζω σε αυτή την παράσταση – η συγγραφή και η σκηνοθεσία είναι δύο ρόλοι μεγάλης ευθύνης, οπότε θα ήταν δύσκολο να εμφανίζομαι και στη σκηνή. Γι’ αυτό το λόγο αποφάσισα να κάνω ακρόαση και να καλέσω ανθρώπους που δεν γνώριζα, νέες συναδέλφους, που θα μπορούσαν να βοηθήσουν να ανεβάσουμε την παράσταση. Και τα πέντε κορίτσια, οι Στέφη Πουλοπούλου, Αγγελική Πασπαλιάρη, Έλενα Χρηστίδου, Χαρά Κυριαζή και Βίνα Σέργη προέκυψαν από τις τέσσερις φάσεις της ακρόασης. Η απόφασή μου να συνεχίσω μαζί τους είναι πολύ συνειδητή και είμαι περήφανη γι’ αυτό και γεμάτη ενθουσιασμό. Οπότε, δεν θεωρώ ότι με χρειάζεται ως ηθοποιό αυτή η παράσταση.
Όντως είναι πέντε ξεχωριστές γυναίκες, διαφορετικές προσωπικότητες, όλες είναι εμπνευσμένες από την ζωή μου με διάφορες συνθέσεις, βασισμένες σε δικά μου πρόσωπα. Σε συγγενικά πρόσωπα που γνώριζα είτε μέσα από την οικογένειά μου – τη μητέρα μου, την αδερφή μου – είτε μέσα από φιλίες. Η ιστορία δομήθηκε μέσα από τον πυρήνα των γυναικών που με περιβάλλουν και από όλες αυτές τις συζητήσεις που άκουγα από όταν ήμουν πιτσιρίκα – ήμουν η μικρότερη της οικογένειας – μεταξύ των φιλενάδων της μαμάς μου, αργότερα των φιλενάδων της αδερφής μου και μετά, μεταξύ των δικών μου φιλενάδων.
Τα ονόματα των χαρακτήρων είναι ιδιαίτερα με εξαίρεση αυτό της Μαρίας, που είναι η πρωταγωνίστρια, γνωστή και ως «Μαράρα», γιατί είναι μια πάρα πολύ γνωστή influencer και έχει αλλάξει το όνομά της λόγω δημοσιότητας. Τα ονόματα των υπόλοιπων γυναικών προέρχονται από την αρκετά κοινή ελληνική συνήθεια που υπαγορεύει οι γονείς να δίνουν στα παιδιά ιδιαίτερα ονόματα. Αυτή η επιλογή είναι χιουμοριστική στο έργο αναγνωρίζοντας ότι κάποιες φορές και χωρίς να έχουν καμία τέτοια πρόθεση οι γονείς, τα ονόματα μπορεί να δημιουργήσουν προβλήματα στο σχολείο σε ένα παιδί.
Ωστόσο το κείμενο δεν κινείται στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας όπως φαντάζει από απόσταση, αλλά είναι κοντά στην ελληνική πραγματικότητα. Απλά αιωρείται λίγα εκατοστά πιο πάνω από τη γη.
![](https://www.tovima.gr/wp-content/uploads/2025/01/29/FANARIOTI-EIRINI-3-675x1024.jpg)
Η Ειρήνη Φαναριώτη στο Θέατρο Αργώ. Φωτογραφία: Νίκος Κόκκας
Γιατί διαχωρίζονται οι γυναίκες σε μητρώα, σε αυτές που είναι ΜΟΝΕΣ και σε αυτές που είναι ΜΑΖΙ;
Γιατί η ιστορία έχει να κάνει με την αγωνία της γυναίκας να κάνει οικογένεια, να βρει έναν σύντροφο, να κάνει παιδιά, ένα γνώριμο θέμα στην ελληνική πραγματικότητα – είμαστε ακόμα κολλημένοι σε αυτή τη συνθήκη που εντείνει την αγωνία στις γυναίκες καθώς περνούν την ηλικία των 30, 40, 45. Το έργο ερευνά κατά πόσο το άγχος του γάμου και της απόκτησης παιδιών απομακρύνεται ή όχι ενώ αποτυπώνεται στο κοινωνικό μας DNA, από μάνα σε κόρη. Όχι δεν πρόκειται για επιστημονική φαντασία, γι’ αυτό και διαχωρίζονται οι γυναίκες στο έργο. Έχω βρεθεί σε πολλές συζητήσεις με γυναίκες, οι οποίες αγωνιούν για το πόσο εύκολο είναι να προχωρήσει μια σχέση και γιατί αυτή μένει στάσιμη.
Από την μεριά των αντρών υπάρχει το άγχος της πίεσης για οικογένεια στις γνωριμίες τους με γυναίκες που είναι 35-40 χρονιών. Υπάρχει αγωνία και από τις δύο πλευρές.
Ασχολείται το έργο σου όμως και με τα όνειρα…
Κυρίως με την πραγματοποίηση των εφηβικών ονείρων στην ώριμη ηλικία και τι ονειρευόμασταν ως κορίτσια, πώς μας μεγάλωσαν οι προηγούμενες γενιές, πάλι μέσα στο πλαίσιο του συλλογικού κοινωνικού DNA και της συλλογικής μνήμης. Μεγαλώνουμε σαν πριγκίπισσες και περιμένουμε να μας φερθούν οι άντρες ανάλογα και όταν δεν μας φέρονται έτσι, απογοητευόμαστε.
«Δεν προετοιμαζόμαστε καθόλου οι γυναίκες ότι η ζωή μας μεγαλώνοντας δεν θα είναι ροζ, δεν θα είναι «Barbie και Τζον Τζον» και ότι δεν θα έχει καμία σχέση με τα όνειρα που κάναμε μικρές.»
Το έργο ασχολείται με το στερεοτυπικό κομμάτι της ανατροφής των γυναικών, με το πώς φανταζόμαστε το νυφικό μας από μικρές και παίζουμε με τις κούκλες Barbie και οι κούκλες είναι ζευγάρια και φίλες, με αυτοκίνητο και τριώροφο σπίτι. Δεν προετοιμαζόμαστε καθόλου οι γυναίκες ότι η ζωή μας μεγαλώνοντας δεν θα είναι ροζ, δεν θα είναι «Barbie και Τζον Τζον» και ότι δεν θα έχει καμία σχέση με τα όνειρα που κάναμε μικρές. Η παράσταση λοιπόν ασχολείται με την πραγμάτωση και μη αυτών των ονείρων των παιδικών και των εφηβικών χρόνων.
Καταγόμενη από το Αγρίνιο, μια πόλη της επαρχίας όπου αργούμε λίγο να μπούμε στη φάση της συνειδητοποίησης της ενήλικης ζωής, μπορώ να πω ότι άργησα να μεγαλώσω σε σχέση με φίλες μου στην Αθήνα που γνώρισα όταν ήρθα στη σχολή. Έχω έντονο μέσα μου αυτό το κομμάτι της έφηβης που γράφει στα λευκώματα τι θα γίνει όταν μεγαλώσει, ποιον θα παντρευτεί, πόσα παιδιά θα κάνει, πόσα δωμάτια θα έχει το σπίτι, που έχει φίλες για πάντα (best friends forever)! Έχω κρατήσει τρία λευκώματα με Μαράια Κάρεϊ, Spice Girls και Τζόνι Ντεπ και μέσα σε αυτά έβλεπα και βλέπω πόσο πολύ απασχολούσε τα κορίτσια το θέμα του έρωτα και των σχέσεων.
Αυτά είναι θέματα που παραδεχόμαστε πλέον οι γυναίκες;
Το κομμάτι των σχέσεων νομίζω επικοινωνείται αρκετά πλέον μεταξύ μας. Κάποια άλλα θέματα τα κρύβουμε.
Το έργο έχει να κάνει και με τα προσωπικά όνειρα που αφορούν την εργασία, πέρα από το θέμα των ερωτικών σχέσεων και με την απόσταση ανάμεσα στην φαντασιακή ισότητα των γυναικών με τους άνδρες την περίοδο που είναι μικρές και την πραγματική αντιμετώπισή τους στην παραγωγική διαδικασία, το οποίο μπορεί να είναι μια σοκαριστική διαφορά για την οποία δεν είχαμε συζητήσει ποτέ. Όπως συμβαίνει όταν γίνεται μεγάλος διαχωρισμός ανάμεσα στις γυναίκες καριέρας και στις γυναίκες-μάνες με πρόσχημα τον γάμο και την εγκυμοσύνη μιας εργαζόμενης, κάτι που δεν συμβαίνει στους άντρες ή όταν μια γυναίκα υποφέρει, λόγω της περιόδου της και δεν μπορεί να το πει στον προϊστάμενό της.
![](https://www.tovima.gr/wp-content/uploads/2025/01/29/FANARIOTI-FINAL-1024x684.jpg)
Η Ειρήνη Φαναριώτη στις πρόβες του έργου «Στην κορυφή του κόσμου, εκεί να με πας». Φωτογραφία: Νίκος Κόκκας
Σε προσωπικό επίπεδο πότε ένιωσες ότι πρέπει να μιλήσεις για τα θέματα που απασχολούν τις γυναίκες;
Γράφω από πολύ μικρή, από όταν ξεκίνησα να γράφω και να διαβάζω πολλή λογοτεχνία. Οι γονείς μου δεν είχαν πολλές δυνατότητες για να ενισχύσουν τη θεατρική μας παιδεία, αλλά ευτυχώς μας είχαν δώσει μεγάλη πρόσβαση στη γνώση και στα βιβλία.
Πάντα έβλεπα τον εαυτό μου σαν πρωταγωνίστρια ενός μυθιστορήματος. Κράτησα ημερολόγια στα οποία έγραφα για μένα σε τρίτο πρόσωπο και τα οποία αποτέλεσαν και πηγή έμπνευσης στην οποία επέστρεψα με αφορμή αυτό το έργο και λίγο φρίκαρα. Είναι λιγότερο συγκινητικό και περισσότερο τρομακτικό όταν αρχίσεις και διαβάζεις τι απασχολούσε τον εαυτό σου παλιότερα. Και λες, «ήμουν ένα παιδί που είχα πολλές σκέψεις και δεν μπορούσα να τις διαχειριστώ». Διοχέτευα τις σκέψεις μου μόνο στο χαρτί και δεν μπορούσα να τις επικοινωνήσω εύκολα στο κοινωνικό μου περιβάλλον, γιατί φαινόμουν «περίεργη» (στους χορούς του σχολείου, όταν έδιναν δώρα, έδιναν πάντα σε μένα τα βιβλία).
Ταυτόχρονα, δεν ήμουν ένα παιδί κλειστό, το οποίο διάβαζε και έγραφε μόνο, αλλά ήμουν και πολύ εξωστρεφής. Αυτός ο συνδυασμός δεν ήταν ακριβώς κοινωνικά αποδεκτός στην επαρχία, οπότε δεν μπορούσα να εκφράσω αυτή την ιδιαιτερότητα που είχα. Έπρεπε να συμπιεστεί όλη αυτή η ενέργεια, να καταπιεστεί για να έρθει να γίνει ένα με όλο το υπόλοιπο σύστημα που ήταν γύρω μου. Αυτό το παραπάνω ενεργειακά, τους ξένιζε. Ήμουν ένα περίεργο «φρούτο».
Οπότε, ξεκίνησα να γράφω και στην αρχή δεν το είχα επικοινωνήσει με κανέναν. Δεν υπήρχε λόγος να τo επικοινωνήσω στους άλλους, διότι δεν είχα σκεφτεί τι θα κάνω σε σχέση με το γράψιμο. Και μόλις πρόσφατα, με τον μόνολογο «Nina / where are you my de@r?» που πήγε πολύ καλά και αγκάλιασε ο κόσμος – γυναίκες και άνδρες – τη Νίνα, πήρα την ώθηση να κάνω αυτή την παράσταση που γίνεται τώρα, η οποία ήταν στο μυαλό μου πριν τον μονόλογο και άργησε να δρομολογηθεί ελλείψει χρημάτων.
«Δεν έχουμε συνηθίσει να έρχεται ο άντρας στο θέατρο και να ταυτίζεται με τον χαρακτήρα μιας γυναίκας.»
Ο κόσμος ενδιαφέρεται για θέματα που σχετίζονται με την σημερινή θέση της γυναίκας, γιατί υπάρχουν αρκετά έργα που ασχολούνται με αυτό το ζήτημα;
Και ναι και όχι. Είναι και λίγο «μην αγγίζετε» αυτό το θέμα. Υπάρχει μια μουρμούρα γύρω από αυτό, δηλαδή «πάλι τα ίδια θα λέμε και θα βλέπουμε, ας δούμε και κανέναν άντρα τώρα που πάμε στο θέατρο».
Κι όμως, το μεγαλύτερο μέρος του θεάτρου κυριαρχείται από ανδρικούς χαρακτήρες στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Δεν έχουμε δει αρκετές γυναίκες πρωταγωνίστριες σε θέματα που να αφορούν τη γυναίκα σαν άτομο, όχι σαν γυναίκα αλλά σαν άνθρωπο. Γιατί τον άντρα τον έχουμε γνωρίσει ως άνθρωπο και μπορεί να έχουμε ταυτίσει και τη γυναίκα μαζί του. Δεν έχουμε συνηθίσει όμως να έρχεται ο άντρας στο θέατρο και να ταυτίζεται με τον χαρακτήρα μιας γυναίκας.
Οπότε, στρέφομαι στους γυναικείους χαρακτήρες όχι γιατί δεν με ενδιαφέρουν οι ανδρικοί χαρακτήρες, αλλά γιατί καταλαβαίνω ότι εκλείπουν από το θέατρο οι γυναικείοι χαρακτήρες, οι θηλυκότητες εν γένει και η επικοινωνία των προβληματισμών που έχουν. Γιατί, όταν βλέπουμε το «Δον Ζουάν» είναι ένα, για παράδειγμα, διαχρονικό έργο το οποίο αφορά τον άνθρωπο αλλά όταν βλέπουμε τις «8 γυναίκες», πρόκειται μόνο για ένα γυναικείο έργο και όχι για ένα έργο που αφορά τον άνθρωπο;
![](https://www.tovima.gr/wp-content/uploads/2025/01/29/FANARIOTI-684x1024.jpg)
Η Ειρήνη Φαναριώτη στο Θέατρο Αργώ. Φωτογραφία: Νίκος Κόκκας
Κάποιος θα πει ότι αυτό που περιγράφεις είναι όψιμος φεμινισμός. Πώς θα χαρακτήριζες την παράστασή σου;
Είμαι φεμινίστρια. Η παράσταση είναι γυναικεία και επικοινωνεί την πραγματικότητα. Δεν έχει τίποτα το τοξικό και το επιθετικό, αν κάποιοι αντιλαμβάνονται τον φεμινισμό σαν κάτι επιθετικό, που περνάει τα όρια που έχουν συνηθίσει να υπάρχουν. Έχει διεκδικητικό χώρο στο θέατρο και στην κοινωνία. Νομίζω ότι είναι ανθρώπινο το να διεκδικείς το χώρο σου στην κοινωνία και να θες να υποστηρίξεις τη φύση σου.
Δεν μπορώ να μιλήσω για τους άντρες από την πλευρά μου. Πώς να γράψω για τους άντρες, ξέρω; Δεν έχω τη φυσιολογία, τη ψυχολογία, τη γνώση, την εμπειρία; Γυναίκα είμαι. Θα γράψω, για τη γυναικεία λογική. Παρ’ όλα αυτά, όταν ανέβασα τον μονόλογο της Νίνας που ήταν γυναίκα, η οποία περνούσε από πολλά εργασιακά, προσωπικά και σουρεαλιστικά θέματα πνευματικής αστάθειας, δεν υπήρχαν άντρες που να ήρθαν και να είπαν ότι είδαν ένα φεμινιστικό έργο που δεν τους αφορούσε καθόλου. Και αυτό ήταν πάρα πολύ αισιόδοξο ως διαπίστωση ότι υπάρχει αυτό το κομμάτι έξω στην κοινωνία.
«Το «Στην κορυφή του κόσμου, εκεί να με πας» είναι το αίτημα που στρέφεται προς τις γυναίκες και προς τους άντρες – προς τον πατέρα, προς τον σύντροφο, προς τον φίλο – χέρι χέρι να ανέβουμε στην κορυφή, no matter what.»
Και τι σημαίνει «Στην κορυφή του κόσμου, εκεί να με πας»;
Έχει να κάνει πάρα πολύ με τα όνειρα που τρέφουμε. Μας ρωτούσαν κάποτε «Που θα φτάσεις;» και απαντούσαμε ότι «Θα φτάσω μέχρι τον ουρανό, θα φτάσω μέχρι την κορυφή του κόσμου, θα γίνω η καλύτερη». Κατά πόσο όμως αυτή η άνοδος είναι έναν κακοτράχαλο πράγμα, στο οποίο πας με τα τακούνια, με τις μπότες, με τα φορέματα, βαμμένη, φτιαγμένη και τελικά πέφτεις, σηκώνεσαι, βάζεις τον καλύτερό σου εαυτό, βάζεις την καλύτερη σου διάθεση και τελικά τρως τη μία πέτρα από εδώ, πέφτεις από εκεί, τρως την άλλη σφαλιάρα, δεν το γνωρίζουμε.
Ο τίτλος έχει να κάνει με το γεγονός ότι δεν ήμασταν προετοιμασμένες για τη βίαιη ωρίμανση που έχουν οι γυναίκες της γενιάς μου. Νομίζω ότι η νέα γενιά είναι πιο προετοιμασμένη, το σχολείο είναι τελείως διαφορετικό. Κάπως αντιμετωπίζεται με καλύτερο τρόπο το θέμα της ενηλικίωσης και της εξέλιξης. Εμείς δεν το συζητούσαμε καν.
Το «Στην κορυφή του κόσμου, εκεί να με πας» είναι το αίτημα που στρέφεται προς τις γυναίκες και προς τους άντρες – προς τον πατέρα, προς τον σύντροφο, προς τον φίλο – χέρι χέρι να ανέβουμε στην κορυφή, no matter what.
Θα δούμε λοιπόν και θα ακούσουμε στην παράσταση θέματα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Υπάρχει κάτι στο έργο πολύ δικό σου;
H παράσταση έχει ένα πολύ δικό μου χαρακτηριστικό: τον συνδυασμό του χιούμορ με την τραγικότητα, όπως είχε και ο μονόλογος «Nina / where are you my de@r?». Δεν μπορώ πια να ξεφύγω από αυτή τη δομή, είμαι μεταξύ κωμωδίας και τραγωδίας. Σε τραγικές καταστάσεις που έχω ζήσει, όπως την απώλεια του αδερφού μου, πάνω στη στιγμή του έντονου συναισθηματισμού μπορούσα να κάνω μία παύση και να ξεκινήσω έναν αστείο, το οποίο έφερνε σε αμηχανία τους ανθρώπους που ήταν γύρω μου, οι οποίοι είχαν μπει σε μια παρηγορητική στάση και όταν έβλεπαν εμένα να βγαίνω έξω από αυτό και να κάνω έναν αστείο για να τους χαλαρώσω, ταράσσονταν. Κατάλαβα, λοιπόν, με τον καιρό, με τα χρόνια – έχουν περάσει 14 χρόνια από το θάνατο του αδερφού μου – ότι αυτό είμαι εγώ, είμαι ένας άνθρωπος, ο οποίος ισορροπεί μεταξύ τραγωδίας και κωμωδίας. Αντιμετωπίζω πολύ σοβαρά τη ζωή και ταυτόχρονα μπορώ να έχω και πάρα πολύ χιούμορ μέσα σε αυτή τη σοβαρότητα.
Οπότε το έργο εκφράζει πράγματα που δεν μπορούμε να πούμε πολλές φορές σε κοινωνικά αποδεκτό επίπεδο, με έναν ακραίο τρόπο, ο οποίος σου προκαλεί γέλιο. Είναι αστείο όταν φτάνεις σε πιο υψηλά συναισθηματικά ντεσιμπέλ. Το ταξίδι από γέλιο σε κλάμα, από κλάμα σε γέλιο είναι αρκετά απελευθερωτικό και μετά αφού έχεις περάσει από όλα τα συναισθήματα που είναι μέσα στη ζωή, φεύγεις από την παράσταση με μια ψυχική ανάταση.
INFO «Στην κορυφή του κόσμου, εκεί να με πας»,. Θέατρω Αργώ (Ελευσινίων 13-15, Μεταξουργείο). Από τις 31 Ιανουαρίου 2025. Κάθε Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19:00, για 15 παραστάσεις.
*Αγοράστε εισιτήρια για όλες τις κορυφαίες εκδηλώσεις στο inTickets.gr.