Η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας συνιστά μία αυξημένου κύρους και βάρους θεσμική διαδικασία. Αφορά τον ανώτατο πολιτειακό παράγοντα, τον ρυθμιστή του πολιτεύματος και, παρά τις περιορισμένες σήμερα αρμοδιότητές του, ο ρόλος και η παρουσία του εντός της πολιτειακής οργάνωσης της χώρας μας είναι καίριος.
Η διαδικασία εκλογής του με την προηγούμενη συνταγματική ρύθμιση έως και το 2019, έθετε ως «κύρωση», σε περίπτωση μη εξεύρεσης της αναγκαίας συναίνεσης που απαιτεί το πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας, τη διάλυση της Βουλής. Με άλλα λόγια, επειδή ακριβώς ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να είναι ένα πρόσωπο πέρα από μικροπολιτικές επιδιώξεις και σκοπιμότητες, με μία υπερκομματική προσωπικότητα, ο σκόπελος της διάλυσης της Βουλής ωθούσε τα κόμματα στην αναζήτηση της προσωπικότητας με τα αναγκαία χαρακτηριστικά για το αξίωμα του Προέδρου.
Και για τα τελευταία 30 χρόνια, η σχετική διαδικασία, της αναζήτησης της συναίνεσης, απέδωσε καρπούς στην Ελληνική Δημοκρατία και πολύ άξιους/άξιες Προέδρους, οι οποίοι/ες και τίμησαν τον ρόλο τους.
Στην πορεία, η καταστρατήγηση της σχετικής διάταξης με σκοπό την πρόκληση εκλογών για κομματικούς λόγους, οδήγησε σωστά, στην αναθεώρηση της σχετικής διάταξης και τον απεγκλωβισμό της διαδικασίας από τη διάλυση της Βουλής, μετά την ενδεχόμενη αποτυχημένη τρίτη ψηφοφορία και τη μη επίτευξη της ειδικής πλειοψηφίας των 180 βουλευτών. Δεν άλλαξε όμως η σειρά των ψηφοφοριών, ούτε και οι αναγκαίες αυξημένες πλειοψηφίες για την εκλογή.
Το πνεύμα της συναίνεσης παραμένει ακλόνητο. Η επιλογή λοιπόν του Κ. Μητσοτάκη να προτείνει ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας μία μη συναινετική, στενά κομματική επιλογή, τον Πρόεδρο της Βουλής Κ. Τασούλα, έχοντας ως μαξιλάρι την επιλογή της εκλογής του στην 4η ψηφοφορία με την απόλυτη πλειοψηφία των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας, συνιστά ένα θεσμικό και πολιτικό πισωγύρισμα. Το οποίο θα γίνει ακόμη χειρότερο, αν τελικά εκλεγεί και με την προσθήκη μόνο των βουλευτών των υπό διάλυση και δίωξη «Σπαρτιατών».
Στην πράξη λοιπόν, η νέα συνταγματική ρύθμιση θα έχει αποτύχει. Και η έννοια της συναίνεσης θα έχει καταρρακωθεί. Με θύτη και μοναδικό υπεύθυνο τον Κ. Μητσοτάκη.
* Ο Θανάσης Γλαβίνας είναι μέλος του Πολιτικού Κέντρου του ΠαΣοΚ
