Παρά τη γενναία ερμηνεία του Ντάνιελ Κρεγκ, η ταινία «Queer» – μεταξύ των ταινιών της εβδομάδας – στην οποία υποδύεται έναν ηρωινομανή ομοφυλόφιλο είναι ένα στατικό, επαναλαμβανόμενο show off αυτής ακριβώς της ερμηνείας. Αντιθέτως, η ταινία «Αληθινός πόνος» είναι μια σύγχρονη, επίκαιρη, ανθρώπινη ταινία σε συνάρτηση με το ζήτημα του Ολοκαυτώματος των Εβραίων.

Βαθμολογία

5: εξαιρετική

4: πολύ καλή

3: καλή

2: ενδιαφέρουσα

1: μέτρια

0: απαράδεκτη

Queer

Γενναία ερμηνεία αλλά δεν υπάρχει ταινία

Παραγωγή: Ιταλία/ ΗΠΑ, 2024

Σκηνοθεσία: Λούκα Γκουαντανίνο

Ηθοποιοί: Ντάνιελ Κρεγκ, Ντριού Στάρκεϊ, Τζέισον Σουάρτζμαν

Στην τελευταία και πολυσυζητημένη ταινία του Λούκα Γκουαντανίνο που το 2017 με το «Να με φωνάζεις με το όνομά μου», κατέκτησε κάτι σαν τoν θρόνο του επίσημου πρεσβευτή του art house queer cinema παγκοσμίως, ο Ντάνιελ Κρεγκ, στα 56 του, με πάθος σχεδόν βουλιμικό, «μουτζουρώνει» όσο πιο σκληρά μπορεί την εικόνα του Τζέιμς Μποντ (που ασφαλώς θα τον ακολουθεί πάντα).

Το κάνει για να δώσει – θαρρείς με το ζόρι – μια γενναία ερμηνεία στον ρόλο του ομοφυλόφιλου, εξαρτημένου από την ηρωίνη Αμερικανού που περιφέρεται στο Μεξικό και άλλες χώρες της Νοτίου Αμερικής στη δεκαετία του 1950 (ίσως του1960 – δεν καθορίζεται). Η γνωριμία του με έναν νεότερο γκέι άντρα (Ντριου Στάρκεϊ) θα παίξει ρόλο καταλυτικό στο «ταξίδι» του.

Και κάπου εκεί, στη μέση της παραπάνω από δύο ώρες διάρκειάς της, αυτή η τόσο καταπιεστική ταινία, ουσιαστικά τελειώνει. Στερεύει. Δεν έχει τίποτ’ άλλο να δώσει. Το σενάριο (του Γκουαντανίνο) ακολουθεί το ομότιτλο μυθιστόρημα του Γουίλιαμ Μπάροουζ, βιβλίο που στηρίχθηκε στις προσωπικές εμπειρίες του συγγραφέα.

Αν όμως στις σελίδες του βιβλίου οι σκέψεις, ο τρόμος, τα οράματα και η απελπισία, ο εφιάλτης εν ολίγοις του κεντρικού ήρωα είναι στοιχεία που λειτουργούν αποτελεσματικά και με έναν εσωτερικό (όπως πρέπει) τρόπο, η μεταφορά τους σε εικόνες δεν είναι παρά μια συρραφή επαναλαμβανόμενων σκηνών απελπισμένης αναζήτησης ηρωίνης και ανδρικού σεξ που κάποια στιγμή, απλώς σε εξουθενώνει.

Βαθμολογία: 1 ½

ΑΘΗΝΑ: ΓΑΛΑΞΙΑΣ – ΚΗΦΙΣΙΑ – VILLAGE THE MALL – ΑΕΛΛΩ – ΝΑΝΑ – ΣΠΟΡΤΙΓΚ – WESTCITY – OPTIONS CINEMAS IΛION – ΒΑΡΚΙΖΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE κ.α.

—————————————–

Αληθινός πόνος (A real pain)

Όχι απλώς μια ακόμη ταινία για το Ολοκαύτωμα

Παραγωγή: ΗΠΑ/ Πολωνία, 2024

Σκηνοθεσία: Τζέσι Αϊζενμπεργκ

Ηθοποιοί: Τζέσι Αϊζενμπεργκ, Κίερον Κάλκιν

Ζήτημα κινηματογραφικά «πολυφορεμένο», το Ολοκαύτωμα των Εβραίων από τους ναζιστές στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, επανέρχεται με έναν πολύ ιδιαίτερο, μα και προσεκτικά δοσμένο τρόπο στη δεύτερη σκηνοθετική δουλειά του ηθοποιού Τζέσι Αϊζενμπεργκ που έγραψε ο ίδιος το σενάριο και είναι ο ένας εκ των δύο πρωταγωνιστών της.

Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας γυρίστηκε στην Πολωνία, εκεί όπου ο Ντέιβ (Αϊζενμπεργκ) έχει πάει με τον εξάδελφό του Μπέντζι (Κίερον Κάλκιν) προκειμένου να αναζητήσουν τις ρίζες καταγωγής της πολυαγαπημένης γιαγιάς τους που αφού κατάφερε να επιβιώσει του Ολοκαυτώματος έζησε όλη την υπόλοιπη ζωή της στην Αμερική όπου και πέθανε.

Αν και με αυτά τα δεδομένα, η ταινία αρχικώς σε αναγκάζει να την κοιτάξεις με επιφύλαξη, φοβούμενος την πιθανότητα μιας ακόμη κινηματογραφικής «φιλοεβραϊκής προπαγάνδας», ο Αϊζενμπεργκ πετυχαίνει διάνα μιλώντας για αυτήν κατάσταση με έναν άκρως ασυνήθιστο τρόπο: χρησιμοποιεί το Ολοκαύτωμα ως πρόσχημα, προκειμένου να μιλήσει και για αυτό αλλά και για το σήμερα, για το τώρα, για τη σημερινή εποχή μας.

Και το εργαλείο του είναι μιας εντελώς μακρινή από το Ολοκαύτωμα ιστορία, αυτή της σχέσης των δυο εξαδέλφων, στην οποία σχέση, το σώμα, τα οστά, η ψυχή και η καρδιά είναι ο Μπέντζι. Τύπος έξω καρδιά, μέσα ράκος. Είναι αυτός που πάντα κλέβει την παράσταση αλλά νιώθει το είναι του να τον πονάει. Είναι ο σόου μαν, ο «τσαρλατάνος» αλλά ο ειλικρινής και ο άμεσος.

Είναι όλα όσα ο τυπικός, εργασιομανής, καλός μπαμπάς, καλός σύζυγος και εξαντλητικά …βαρετός Ντέιβ δεν θα γίνει ποτέ του και το ξέρει. Το ταξίδι τους είναι μια διαρκής αντιπαλότητα αλλά και μια γεφύρωση σχέσης. Γιατί δε μιλιούνταν τόσο καιρό; Τι συνέβη; Τι μπορεί να γίνει τώρα; Τι μπορεί να γίνει αύριο. Η ταινία σε τσακίζει με την cool ανθρωπιά, τη χαλαρότητα με την οποία αντιμετωπίζει την ουσία. Μην τη χάσετε!

Βαθμολογία: 3 ½

ΑΘΗΝΑ: CINOBO ΟΠΕΡΑ – ΔΑΝΑΟΣ – ΔΙΑΝΑ – ΑΕΛΛΩ – ΑΝΟΙΞΗ ART CINEMA – WESTCITY CINEMAS – OPTIONS CINEMAS IΛION – ΒΑΡΚΙΖΑ – OPTIONS CINEMAS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΖΕΑ – VILLAGE SHOPPING AND MORE – ΑΡΤΕΜΙΣ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE κ.α.

—————————————–

Ο Πάντινγκτον στο Περού (Paddington in Peru)

Ο αγαπημένος αρκούδος επιστρέφει!

Παραγωγή: HΠΑ/ Ιαπωνία/ Γαλλία/ Αγγλία, 2025

Σκηνοθεσία: Ντούγκαλ Γουίλσον

Ηθοποιοί:Χιου Μπόνβιλ, Εμιλι Μόρτιμερ, Ολίβια Κόλμαν, Αντόνιο Μπαντέρας.

Δέκα ακριβώς χρόνια από τότε που το σινεμά μας σύστησε τον Πάντινγκτον (δημιούργημα του συγγραφέα Μάικλ Μποντ) και μετά την δεύτερη ταινία που ακολούθησε το 2017, το ευγενέστατο αρκουδάκι από το Περού που υιοθετήθηκε από μια οικογένεια καλών ανθρώπων στο Λονδίνο, επιστρέφει με μια τρίτη ταινία όπου και πάλι το CGI animation συνδυάζεται με ζωντανούς ηθοποιούς.

Η επιστροφή του Πάντινγκτον στη γενέτειρά του το Περού, γίνεται με στόχο την εύρεση της πολυαγαπημένης του θείας που εξαφανίστηκε και την ίδια ώρα μετατρέπεται σε μια μεγάλη περιπέτεια ζωής – υπαρξιακής αναζήτησης μέσω της οποίας για πρώτη φορά, ο Πάντινγκτον θα έρθει πραγματικά κοντά στον εαυτό του.

Ο σάκος με τα «παιχνίδια» του σκηνοθέτη Ντούγκαλ Γουίλσον έχει μπόλικο υλικό αλλά και την διάθεση να κλείσει και το μάτι στους πιο «υποψιασμένος» θεατές. Κάτι τέτοιο σκέφτεσαι όταν βλέπεις να αναβιώνουν μύθους όπως του El Dorado και του πυρετού του χρυσού με κονκισταδόρ ή την Ολίβια Κόλμαν να παριστάνει την …Τζούλι Αντριους στην «Μελωδία της ευτυχίας», αν και η καλόγρια της Κόλμαν που διευθύνει το γηροκομείο αρκούδων στο Περού, υποκινείται από πολύ πιο σκοτεινές σκέψεις.

Ο Αντόνιο Μπαντέρας, ηθοποιός που ανέκαθεν είχε την κωμική φλέβα μέσα του, είναι καλοδεχούμενος στον ρόλο του επίσης σκοτεινού αλλά καλοπροαιρετου καπετάνιου που αναλαμβάνει την πλοήγηση του ταξιδιού της αναζήτησης της χαμένης θείας στην αχανή ζούγκλα του Αμαζονίου.

Βαθμολογία: 2 ½

ΑΘΗΝΑ: ΦΟΙΒΟΣ – WESTCITY CINEMAS – OPTIONS CINEMAS IΛION – ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE- ΑΡΤΕΜΙΣ – ΑΙΓΛΗ – ΚΗΦΙΣΙΑ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ – ΑΕΛΛΩ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: CINEMA ONE κ.α.

ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΕΠΙΣΗΣ

H ληστεία του αιώνα 2

(Den of Thieves: Pantera, Καναδάς/ Ισπανία/ ΗΠΑ, 2025)

Μη μπορώντας να παραβλέψω το ότι και η πρώτη ληστεία του αιώνα στη ταινίας του 2018 στον ίδιο αιώνα ήτανε, αναρωτιέμαι κατ’ αρχάς πόσες ληστείες «του αιώνα» μπορούν να γίνουν μέσα σε έξι χρόνια. Αλλά τέλος πάντων, πάμε παρακάτω. Αυτή η διάρκειας 2 ωρών και 24’, η δεύτερη ληστεία που σκηνοθέτησε ο Κρίστιαν Γκουντεγκαστ, στην πραγματικότητα είναι ένα κοσμοπολίτικα trashy video clip, εξαντλητικά φλύαρο σε ανούσιες λεπτομέρειες, πρόχειρο στο σενάριο, φτωχό στους χαρακτήρες, επιδειξιομανές στη χρήση των drones και με τον Τζέραρντ Μπατλερ να θυμίζει μοναχό του Αγίου Όρους σε πρόγραμμα αποτοξίνωσης. Ο δε Ο’ Σέι Τζάκσον είναι τόσο αδικαιολόγητα παχύς (πόσο μάλλον για να λαμβάνει μέρος σε ληστείες) που σε κανένα κάδρο δεν θα τον δούμε ολόκληρο γιατί δεν χωράει μέσα.

Βαθμολογία: ½

ΑΘΗΝΑ: VILLAGE ΜΑLL – ΟΛΑ ΤΑ OPTIONS κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: CINEMA ONE – ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ κ.α.

Μην πετάξεις τίποτα

(Hoard, Αγγλία, 2023)

Όπως συχνά έχω αναφέρει μέσω αυτής της στήλης, χρειάζεται πολλή προσοχή η απόδοση τίτλων ξένων ταινιών στα ελληνικά, ιδιαίτερα όταν μια ταινία είναι «περίεργη» και αυτή, το «Μη πετάξεις τίποτα», πρώτη μεγάλου μήκους της Λούνα Καρμούν, είναι μόνο…«περίεργη». Στη μισή ταινία βλέπουμε μια μάνα (Χέιλι Σκουάιρς) να τσακώνεται και να είναι αγαπημένη με την κόρη της (Λίλι-Μπο Λιτς). Την μια φιλιούνται την άλλη «αλληλοσφάζονται». Ξανά και ξανά και ξανά. Το καταλάβαμε. Φτάνει. Στο δεύτερο μέρος η κόρη, σε μεγαλύτερη (Σόρα Λάιτφουτ-Λίον) «ψάχνεται» με τον εαυτό της «φυλακισμένη» σε μια ανάδοχη οικογένεια. Επί δυο ώρες η Καρμούν λέει τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια ξορκίζοντας ίσως δαίμονες γιατί πέρασε δυσάρεστα παιδικά χρόνια. Εμείς τι φταίμε όμως; Και πως να μην πετάξεις τίποτα;

Βαθμολογία: 1 ½

ΑΘΗΝΑ: CINOBO ΠΑΤΗΣΙΩΝ

Νίκος Καβουκίδης, Η δύναμη της εικόνας (Ελλάδα, 2024)

Βράχος επί 70 χρόνια της ελληνικής κινηματογραφίας, ακούραστος, αδάμαστος, και ακλόνητος, ο διευθυντής φωτογραφίας και σκηνοθέτης Νίκος Καβουκίδης, παραμένει στις επάλξεις και στηρίζει με όποιον τρόπο μπορεί τους νεότερους κινηματογραφιστές. Ο πρώην βοηθός του, οπερατέρ Μενέλαος Κυρλίδης τον τίμησε με τον καλύτερο τρόπο σκηνοθετώντας αυτό το σύντομο, γλυκό ντοκιμαντέρ μέσω του οποίου ο Καβουκίδης ξεδιπλώνει όχι μόνο την δική του ιστορία, αλλά την γενικότερη της ελληνικής κινηματογραφίας. Η ταινία καταφέρνει έτσι να γίνει κάτι παραπάνω από προσωπογραφία του Καβουκίδη.

Βαθμολογία: 2 ½

ΑΘΗΝΑ: STUDIO ART CINEMA