Εκείνη, είναι μια κάπως προχωρημένης ηλικίας καλοβαλμένη κυρία της εποχής μας που έχει θέματα με το σεξ και αναζητεί απαντήσεις στο πλευρό ενός νεότερου συναδέλφου της που θα μπορούσε να είναι γιος της.
Εκείνος είναι ένας ξεχασμένος αγωνιστής της Αριστεράς που το 1954 εκτελέσθηκε προδομένος από τους συντρόφους του στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, τους οποίους όμως, λίγο πριν τον θάνατό του, εγγράφως συγχώρεσε.
Εκείνη είναι η Νικόλ Κίντμαν στην ταινία «Babygirl».
Εκείνος ήταν ο Νίκος Πλουμπίδης που «ξαναζωντανεύει» στο ντοκιμαντέρ «Ο κόκκινος δάσκαλος» του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου.
Και οι δύο ταινίες παίζονται στα σινεμά αυτή την περίοδο και την περασμένη Παρασκευή 10 Ιανουαρίου επρόκειτο να προβληθούν στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας. Το «Babygirl» στην μεγάλη αίθουσά της και ο «Κόκκινος δάσκαλος» στη μικρή.
Τι συνέβη όμως;
Ο κόσμος που πήγε να δει τον «Κόκκινο δάσκαλο» ήταν τόσο πολύς που οι υπεύθυνοι της Ταινιοθήκης αναγκάστηκαν να μεταφέρουν την ταινία από τη μικρή αίθουσα στη μεγάλη και το αντίθετο να γίνει με το «Babygirl» που ούτως ή άλλως είχε ελάχιστο κόσμο και πήγε στη μικρή.
Δυστυχώς, ακόμα και έτσι, πολύς κόσμος που ήθελε να δει τον «Κόκκινο δάσκαλο» δεν τα κατάφερε και έμεινε έξω.
Συνεχίζουμε.
Σάββατο 11 Ιανουαρίου. Ο κόσμος που έχει συγκεντρωθεί να δει τον «Κόκκινο δάσκαλο» στην Ταινιοθήκη είναι ο τριπλάσιος από εκείνον της Παρασκευής, οπότε η προβολή του «Babygirl» ακυρώνεται τελείως και οι δύο αίθουσες της Tαινιοθήκης παραχωρούνται στον «Κόκκινο δάσκαλο».
Ακουσον, άκουσον…
Ομως η Ταινιοθήκη δεν είναι ο μόνος χώρος όπου ο «Κόκκινος δάσκαλος» προβάλλεται. Στην άλλη πλευρά της Αθήνας, η αίθουσα Διάνα στο Μαρούσι, επίσης την προβάλλει.
Και εκεί τα ίδια από κόσμο. Μένουν εκτός αίθουσας!
Όταν είδα την ταινία του Χαραλαμπόπουλου πέρσι στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ήμουν ο πρώτος που του είπα ότι αυτή η ταινία έχει ψωμί γιατί έχει ψυχή και ότι θα κάνει εισιτήρια.
Καθότι όμως ο «Κόκκινος δάσκαλος» είναι ντοκιμαντέρ, και υποτίθεται ότι τα ντοκιμαντέρ «δεν ελκύουν πολύ κόσμο», ο χώρος της κινηματογραφικής διανομής δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία στον «Κόκκινο δάσκαλο».
Την έδωσε όμως η Ταινιοθήκη Ελλάδας και ύστερα από προσωπική προσπάθεια του Χαραλαμπόπουλου, η αίθουσα Διάνα στο Μαρούσι (όπου ο σκηνοθέτης κατοικεί).
Μάλιστα, ο αιθουσάρχης της Διάνας δήλωσε ότι με τον «Κόκκινο δάσκαλο» είδε τόσο κόσμο στον χώρο που είχε να τον δει από την εποχή της «Αννας Καρένινα» με την Κίρα Νάιτλι, δηλαδή από το …2012.
Εν τω μεταξύ τώρα, κατόπιν εορτής, οι αιθουσάρχες είναι που κτυπούν την πόρτα του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου και του ζητούν την ταινία του.
Αξιότιμοι κύριοι διανομείς, κύριοι αιθουσάρχες.
Ξεφύγετε λίγο από τα στεγανά.
Δεν έχει σημασία αν μια ταινία «είναι ντοκιμαντέρ» άρα δε θα τραβήξει.
Σημασία έχει τι ντοκιμαντέρ είναι και αν έχει πιθανότητες για να τραβήξει.
Ο «Κόκκινος δάσκαλος» φαινόταν από την αρχή μια ιδιαίτερη περίπτωση ντοκιμαντέρ και γι’ αυτό άξιζε ιδιαίτερης προσοχής και μεταχείρισης.
Όλα τα δεδομένα ήταν υπέρ του Πλουμπίδη.
Αφανής ήρωας, γνωστός σε κάποιους, όχι σε όλους.
Μαχητής για μια καλύτερη Ελλάδα.
Σιωπηλός αγωνιστής στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο.
Εμφύλιος.
Προδομένος.
Αδικοχαμένος.
Εκτελεσμένος.
Τραγωδία.
Ελληνική ντροπή.
Συναίσθημα.
Όλα τα στοιχεία γύρω από την περίπτωση ενός ΑΦΑΝΟΥΣ ΗΡΩΑ για τον οποίο πολύς κόσμος δε γνωρίζει και που πολύ πιθανόν να θέλει να μάθει αφού ζούμε σε μια εποχή που οι ΗΡΩΕΣ λείπουν.
Πως μια τέτοια ταινία να ΜΗΝ τραβήξει κάποιους; Κάποιους!
Διάολε, ως και τους… αμετανόητους εχθρούς του θα μπορούσε να τραβήξει!!!
Λίγη ενσυναίσθηση χρειάζεται.
Τίποτα παραπάνω.
Και τίποτα λιγότερο.
