Ο θάνατος του Κώστα Σημίτη και η συνακόλουθη αποτίμηση της πολιτικής του πορείας οδηγούν σε μία εξαιρετικά χρήσιμη επίγνωση. Πρόκειται για έναν πολιτικό ο οποίος επέβαλε με επιτυχία ένα άγνωστο για την Ελλάδα μοντέλο διακυβέρνησης και που, μέσα από πολλαπλές αντιφάσεις, οδήγησε σε εθνικές επιτυχίες.
Υπό αυτήν την έννοια, ο εκλιπών είναι ήδη καταγεγραμμένος στην Ιστορία ως ένας από τους λίγους Πρωθυπουργούς, στους οποίους πιστώνονται συγκεκριμένα επιτεύγματα.
Είναι μετρημένοι οι πραγματικοί ιστορικοί σταθμοί της χώρας των τελευταίων δύο αιώνων. Η εδαφική της επέκταση και ο πρώτος εκσυγχρονισμός του Ελευθέριου Βενιζέλου· ο επιτυχής μεταδικτατορικός εκδημοκρατισμός και η ένταξη στην ΕΟΚ του Κωνσταντίνου Καραμανλή· η συμμετοχή στην νομισματική ένωση, η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, τα εμβληματικά έργα υποδομής του Κώστα Σημίτη. Οι ενδιάμεσες περίοδοι ήταν βήματα μικρότερα ή μεγαλύτερα, προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση.
Προφανώς και υπήρξαν σκοτεινά σημεία της περιόδου διακυβέρνησης του Κώστα Σημίτη. Όπως και θέματα τα οποία ο ίδιος επέλεξε να μην αντιμετωπίσει.
Όμως η αναδρομή στην οκταετία 1996-2004 δεν αφήνει πολλά περιθώρια αμφισβητήσεων. Ήταν μία από τις μακρότερες περιόδους ανάπτυξης και προόδου της Ελλάδας, μία εποχή μετάβασης της χώρας από την ευρωπαϊκή περιφέρεια στον πυρήνα της Ένωσης.
Η προσωπικότητα του Σημίτη και η πολιτική του φιλοσοφία ίσως κάνει τις εκδηλώσεις λατρείας ή μίσους για το πρόσωπό του να φαντάζουν ασύμμετρες. Η πολιτική του προσφορά όμως είναι συγκεκριμένη και μετρήσιμη. Με αυτά τα δεδομένα θα πρέπει να αξιολογηθεί. Και υπό αυτό το πρίσμα θα πρέπει να εκτιμηθούν σήμερα τα εθνικά κεκτημένα.
