Σε έναν από τους πιο απαιτητικούς και θεαματικούς αγώνες ποδηλασίας στον κόσμο, ο Angel Ballesteros έκανε κάτι περισσότερο από τον ίδιο τον αγώνα. Κατά τη διάρκεια του Silk Road Mountain Race, ο Ισπανός ποδηλάτης και φωτογράφος, πέρα από το να ανταπεξέλθει στις αντίξοες συνθήκες των βουνών του Κιργιστάν, κατέγραψε την εμπειρία του συνθέτοντας μια φωτογραφική αφήγηση. Με την κάμερά του ανά χείρας, συνέλαβε τις συναρπαστικές εικόνες της φύσης που διέσχισε και των ανθρώπων που συνάντησε, συνδυάζοντας τον αγώνα της ποδηλασίας με την τέχνη της φωτογραφίας.
Η διαδρομή του Silk Road Mountain Race
Ο Angel μοιράστηκε μαζί μας την μοναδική εμπειρία του.
Τι σε ενέπνευσε να κάνεις το Silk Road Mountain Race και πως προετοιμάστηκες για αυτό;
Δούλευα για ένα ντοκιμαντέρ που γυριζόταν στο Αφγανιστάν πριν από 5 χρόνια. Το βρήκα συναρπαστικό μέρος με μια εκπληκτική φύση που κόβει την ανάσα. Τα βουνά, η δύναμη με την οποία κατέβαιναν τα ποτάμια, οι πεδιάδες που χάνονταν στον ορίζοντα, τα περάσματα ανάμεσα στους πιο περίπλοκους δρόμους στον κόσμο, περικυκλωμένοι από γιγάντιες πέτρες, κακή ορατότητα και πολλά βαριά φορτωμένα φορτηγά. Οι συνθήκες ήταν εξαιρετικά δύσκολες, ωστόσο απολάμβανα τοπία σε κλίμακα που δεν είχα ξαναδεί.
Tότε σκέφτηκα να διασχίσω με το ποδήλατο ένα τόσο άγριο μέρος. Με τον καιρό ανακάλυψα ότι οργανωνόταν ένας αγώνας δρόμου κατά μήκος του πάλαι ποτέ δρόμου του μεταξιού στο Κιργιστάν και κατέληξα να δηλώσω συμμετοχή.
«Απολάμβανα τοπία σε κλίμακα που δεν είχα ξαναδεί»
Λένε ότι η ποδηλασία είναι πόνος, ταλαιπωρία. Αλλά είναι επίσης ευτυχία, συνειδητοποιώντας πόσο μακριά έχεις φτάσει και οραματιζόμενος που μπορείς να πας. Συνηθίζεις ψυχικά και σωματικά πως υπάρχουν καλές και κακές μέρες. Ακόμα και σε μια κακή στιγμή, είναι βοηθητικό να λες στον εαυτό σου «Διατήρησε την ψυχραιμία σου και συνέχισε».
Διάσχιση ποταμού κατά τη νύχτα.
Φωτό: Angel Ballesteros
Κατά τη διάρκεια του αγώνα υπήρχαν στιγμές που αναρωτιόμουν γιατί το έκανα αυτό. Έλλειψη ύπνου, άσχημες καιρικές συνθήκες, υπερβολική άσκηση όντας 14-17 ώρες στο ποδήλατο την ημέρα. Όλες αυτές οι συνθήκες κάνουν την περιπέτεια ακόμα πιο επική. Με διάφορους τρόπους ανακάλυψα ότι απαιτείται ψυχική και σωματική πειθαρχία.
«Το 45% των συμμετεχόντων αναγκάστηκε να εγκαταλείψει για διάφορους λόγους»
Στάση για ανεφοδιασμό.
Φωτό: Angel Ballesteros
Μετά από 7 ημέρες αγώνων ήταν πιο εύκολο να απαριθμήσω τα μέρη του σώματός μου που δεν πονούσαν παρά τα μέρη που πονούσαν. Το 45% των συμμετεχόντων αναγκάστηκε να εγκαταλείψει για διάφορους λόγους. Χρειάζεται πολλή οργάνωση και αφοσίωση. Στον αγώνα έπρεπε να αντιμετωπίσω 1900 χιλιόμετρα διαδρομής σε λιγότερο από 14 ημέρες. Με βοήθησαν οι συμβουλές φίλων που γνώρισα σε αγώνες στα Τζουμέρκα και στο Ζαγόρι. Είναι θέμα οπτικής γωνίας, για κάποιους είναι εντελώς αδύνατο και επικίνδυνο, ενώ για άλλους μια πολύ συναρπαστική εμπειρία.
«Είναι θέμα οπτικής γωνίας, για κάποιους είναι εντελώς αδύνατο και επικίνδυνο, ενώ για άλλους μια πολύ συναρπαστική εμπειρία».
Ποια ήταν η πιο αξιομνημόνευτη ή εντυπωσιακή στιγμή για εσάς κατά τη διάρκεια του αγώνα;
Κατά τη διάρκεια του αγώνα ανακάλυψα ότι μπορούσα να κάνω πολλά περισσότερα πράγματα από όσα πίστευα. Να διασχίζω ορεινά περάσματα σε υψόμετρο 3800 μέτρων τη νύχτα με βροχή και κατολισθήσεις, να είμαι στο ποδήλατο μια μέρα για 20 ώρες,να διασχίζω ποτάμια τη νύχτα, να ανεβαίνω ορεινά περάσματα με πανσέληνο και κακοκαιρία, να σπρώχνω το ποδήλατο για περισσότερες από 5 ώρες σε βραχώδη δρόμο, να ξυπνάω στις 2 το πρωί για να ξεκινήσω ποδηλασία στις 3 το πρωί στους μείον 10 βαθμούς, να προσαρμόζω το σχέδιο σε ό,τι προέκυπτε στο δρόμο.
Είχα μαζί μου μια αναλογική φωτογραφική κάμερα, 6 ρολά φίλ και ένα κινητό για να καταγράψω με κάθε τρόπο την εμπειρία μου. Σταμάτησα μερικές φορές, με τη δικαιολογία πως θα κάνω διάλειμμα για ξεκούραση, για να ανταλλάξω μερικές κουβέντες με τους ντόπιους, να τραβήξω ένα πορτρέτο των ανθρώπων ή ένα πλάνο του φυσικού τοπίου.
Το Κιργιστάν είναι ένα άγριο μέρος. Με βουνά ύψους άνω των 7.000 μέτρων. Ορισμένες περιοχές είναι τόσο απομακρυσμένες που αυτό είναι που έχει κρατήσει τη χώρα τόσο απομονωμένη παρότι ήταν πέρασμα λόγω του δρόμου του μεταξιού μεταξύ Ασίας και Μεσογείου.
Πορτρέτο ντόπιου.
Φωτό: Angel Ballesteros
Πώς επηρέασαν τον αγώνα σου οι απρόβλεπτες καιρικές συνθήκες; Υπήρχαν στιγμές όπου έπρεπε να αλλάξεις τα πλάνα σου;
«Πρακτικά είναι σαν να βρίσκεσαι στη μέση του πουθενά»
Ο καιρός στα βουνά μπορεί να αλλάξει πολύ. Την πρώτη μέρα, για παράδειγμα, οι πρώτοι ανέβηκαν χωρίς βροχή και μετά ξαφνικά συννέφιασε και άρχισε να βρέχει. Είναι πολύ δύσκολο να αποφύγεις τις καταιγίδες ή τη βροχή. Καλό είναι να σταματάς αν τα πράγματα περιπλέκονται πολύ λόγω μιας έντονης βροχόπτωσης. Το έδαφος είναι δύσβατο, συνήθως συναντάς χαλίκι, μόνο σε λίγα σημεία έχει άσφαλτο. Οι δρόμοι είναι παλιά σοβιετικά περάσματα που έχουν ξεχαστεί και είναι σε κακή κατάσταση εδώ και πολύ καιρό, ενώ και οι αποστάσεις είναι μεγάλες μεταξύ των σημείων ανεφοδιασμού. Πρακτικά είναι σαν να βρίσκεσαι στη μέση του πουθενά και πρέπει να είσαι εξοπλισμένος με τα πράγματα που θα χρειαστείς για τις ημέρες που απαιτούνται για την ολοκλήρωση του αγώνα.
«Ίσως είναι οι εμπειρίες με τους ντόπιους που κάνουν το ταξίδι αξέχαστο»
Η χώρα του Κιργιστάν είναι γνωστή για τις νομαδικές παραδόσεις και τη ζεστή φιλοξενία της. Πώς ήταν οι επαφές με τους ντόπιους και ποιες στιγμές που ξεχώρισες;
Ίσως είναι οι εμπειρίες με τους ντόπιους που κάνουν το ταξίδι αξέχαστο. Ένα βράδυ ένας τύπος πήρε κυριολεκτικά όλα μου τα πράγματα και με ανάγκασε να τον ακολουθήσω στο σπίτι του για να κοιμηθώ εκεί. Βρισκόμουν στην άκρη του δρόμου σε ένα πολύ μικρό χωριό και έτρωγα κάτι. Με ρώτησε πού θα κοιμόμουν εκείνο το βράδυ. Του είπα με νοήματα ότι θα φύγω από το χωριό και θα κοιμηθώ στα βουνά, αλλά δεν με άφησε!
«Είναι εκπληκτικό πόσο καλά λειτουργεί όταν δύο άνθρωποι θέλουν να επικοινωνήσουν ακόμη και αν δεν μιλούν την ίδια γλώσσα»
Στιγμή μέσα από το μπλε βαν.
Φωτό: Angel Ballesteros
Μια άλλη νύχτα κοιμήθηκα σε ένα νομαδικό σπίτι που ανήκε σε μια βοσκοπούλα που ζούσε με τα 5 παιδιά της στη μέση του πουθενά. Τράβηξα ένα πορτρέτο για να θυμάμαι τα χρώματα μέσα σε αυτό το σπίτι που με υποδέχτηκε στα βουνά. Μου πρόσφεραν βότκα στις 9 το πρωί πριν ανέβω σε ένα βουνό. Γέλασα και είπα με σεβασμό «όχι ευχαριστώ».
Επίσης, τα μικρά παιδιά στα χωριά με υποδέχτηκαν με πολλή συγκίνηση. Νόμιζα ότι θα μας έβλεπαν σαν Αρειανούς, εξοπλισμένους με κράνη, ποδήλατα γεμάτα πράγματα, ποδηλατικά ρούχα και χρωματιστά γυαλιά.
Οι συζητήσεις απαιτούν υπομονή και από τις δύο πλευρές, αλλά είναι εκπληκτικό πόσο καλά λειτουργεί όταν δύο άνθρωποι θέλουν να επικοινωνήσουν ακόμη και αν δεν μιλούν την ίδια γλώσσα.
Μπουκέτο με λουλούδια.
Φωτό: Angel Ballesteros
Συνδέθηκες με τους άλλους ποδηλάτες;
Θα έλεγα ότι συνδέθηκα πολύ με κάποιους ανθρώπους κατά τη διάρκεια της εμπειρίας. Γενικά οι άνθρωποι έχουν μεγάλο σεβασμό για τα βουνά και τη φιλοσοφία του να μην αφήνεις ίχνη όπου κι αν πας. Το γεγονός ότι συμμετέχεις σε μια σχετικά κοντινή περιπέτεια με άλλους σε κάνει να συνδέεσαι πολύ βαθιά. Μοιράζεσαι εμπειρίες, γελάς με χαρά, κλαις με ευτυχία αλλά και με απογοήτευση, λόγω της μεγάλης προσπάθειας. Είναι εκπληκτικό το πόσο πολύ μπορεί να σε συνδέσει ένα ποδήλατο.
Τι έχεις να πεις για το ποδήλατο στην καθημερινότητα της πόλης;
Είναι παράλογο το επίπεδο της κυκλοφοριακής κίνησης που υφίστανται καθημερινά ορισμένες πόλεις, όπως η Αθήνα. Δεν είναι ούτε πρακτικό, ούτε λογικό να υποθέτουμε ότι πρέπει να χάνουμε τουλάχιστον 2 ώρες την ημέρα σε μποτιλιάρισμα. Είναι εξίσου σοκαριστικό να μην νοιάζεται κανείς για τη ζωή ενός ποδηλάτη. Να διαχωριζόμαστε και να νομίζουμε ότι είμαστε ή μόνο οδηγοί, ή μόνο πεζοί, ή μόνο ποδηλάτες. Ένας φίλος μου αστειεύεται ότι υπάρχουν μόνο δύο τύποι ποδηλατών, αυτοί που έχουν πέσει και αυτοί που δεν έχουν πέσει, ακόμα.
«Αυτό που ζεις είναι μια διαχρονική εμπειρία που σημαίνει ότι θα γίνει μέρος του εαυτού σου»
Τι έμαθες για τον εαυτό σου, τόσο ως αθλητής όσο και ως άνθρωπος, μέσα την εμπειρία αυτού του αγώνα;
Νομίζω ότι έχω ξεκλειδώσει νέες δυνατότητες που δεν πίστευα ότι είχα. Η Sophie, η σύντροφός μου, μου είπε ότι το πείσμα θα με βοηθούσε τελικά να τερματίσω τον αγώνα (γέλια). Ο Steve, φίλος και έμπιστος μηχανικός μου, ο οποίος παρακολουθούσε την εξέλιξη της προετοιμασίας και του αγώνα, μου έγραψε μια μέρα ένα μήνυμα με το οποίο συμφωνώ απόλυτα: «Αυτό που ζεις είναι μια διαχρονική εμπειρία που σημαίνει ότι θα γίνει μέρος του εαυτού σου». Η υποστήριξη που έλαβα ήταν πολύ σημαντική ψυχολογικά.
Έχοντας ολοκληρώσει έναν από τους πιο δύσκολους ποδηλατικούς αγώνες στον κόσμο, ποια είναι τα μελλοντικά σχέδια σου;
Προς το παρόν, δίνω χρόνο για την ξεκούραση και την σωματική μου αποκατάσταση μεταβολίζοντας την όλη εμπειρία. Θα ήθελα σίγουρα να συμμετάσχω ακόμα σε κάποιον αγώνα ακόμα στο μέλλον. Προς το παρόν, εξακολουθώ να κάνω ποδήλατο κάθε μέρα. Ανυπομονώ να ανακαλύψω τη θέα από τον επόμενο λόφο, να γνωρίσω την άλλη πλευρά του βουνού, να βρω μια παραλία, μια λίμνη ή ένα ποτάμι όπου θα διανυκτερεύσω κάνοντας κάμπινγκ ή να φτάσω σε ένα απομονωμένο καταφύγιο στη μέση της φύσης.
