Οι σύνοδοι του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου σπανίως, πλέον, προσφέρουν ειδήσεις. Τις περισσότερες φορές οι συζητήσεις αναδεικνύουν το εσωτερικό ρήγμα της Ένωσης, τα διαφορετικά συμφέροντα των κρατών μελών και τις ζώνες επιρροής εξωτερικών παραγόντων, κατά βάση των ΗΠΑ και της Ρωσίας.
Η συγκυρία όμως απαιτεί κάτι περισσότερο από αυτό. Στην καρδιά της Ευρώπης εξελίσσεται ένας πόλεμος και πολύ κοντά στα ανατολικά της σύνορα ένας δεύτερος. Και είναι προ πολλού γνωστό και αναμενόμενο, ότι η νέα αμερικανική διακυβέρνηση θα περιπλέξει τους συσχετισμούς και θα μοχλεύσει τις εξελίξεις, άγνωστο προς ποια ακριβώς κατεύθυνση.
Εν όψει αυτών, ακόμη αντηχούν τα λόγια του Μάριο Ντράγκι για τις επείγουσες ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες ενοποίησης στην οικονομία και την άμυνα. Και διαπιστώνεται ότι δεν έχει καν δρομολογηθεί κάτι σε κάποιο από τα δύο πεδία.
Η σύνοδος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (19/12) ανέδειξε όλα τα ελλείμματα της Ένωσης. Και ήταν απολύτως ορθές οι επισημάνσεις του Πρωθυπουργού ως προς την κρισιμότητα των περιστάσεων.
Σε αυτή τη συνθήκη, οι πρόσφατες αναφορές του Ευάγγελου Βενιζέλου (στην προς τιμήν του εκδήλωση για την παρουσίαση και επίδοση του ανταποδοτικού τόμου «Η θεωρία της συνταγματικής πράξης») θα πρέπει να προστεθούν στις εκκλήσεις του πρώην επικεφαλής της ΕΚΤ.
«Η ευρωπαϊκή υπνοβασία σημειωτόν είναι άκρως επικίνδυνη και αυτό αφορά την ευρωπαϊκή δημοκρατία συνολικά όχι μόνο την ευρωπαϊκή οικονομία και την ευρωπαϊκή άμυνα», σημείωσε μεταξύ άλλων ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης στις αρχές της εβδομάδας και προσέθεσε: «(…) Η φιλελεύθερη δημοκρατία έχει αλλοιωθεί επικίνδυνα, η δημοκρατία μας έχει γίνει φοβική, τρέμει εν όψει του αποτελέσματος των εκλογών κάθε φορά σε κάθε χώρα, φοβάται τους λαούς, τα εκλογικά σώματα και τις επιλογές τους. Αυτό είναι μία πολύ μεγάλη αλλοίωση του δημοκρατικού κεκτημένου, δηλαδή έχει διαταραχθεί η σχέση της κοινωνίας, των εκλογικών σωμάτων με τους δημοκρατικούς θεσμούς».
Το ερώτημα είναι αν κάτι από όλα αυτά είναι αναστρέψιμο. Και η απάντηση δεν είναι εύκολη.
