Η πρόσφατη απόφαση του ΣτΕ με την οποία κρίθηκαν αντισυνταγματικά τα προνόμια που προσέφερε ο Νέος Οικοδομικός Κανονισμός, βάσει του οποίου ουσιαστικά ανατρέπονταν οικιστικές προδιαγραφές σε πολλές περιοχές, ήταν ανακουφιστική.
Φάνηκε ότι δόθηκαν με αυτήν περιθώρια, ώστε να μην τσιμεντοποιηθούν δήμοι με ήπια δόμηση και να πάψουν διάφορες οικολογικές επιφάσεις να λειτουργούν ως προκάλυμμα.
Προφανώς και η απόφαση αυτή προκάλεσε αντιδράσεις επιχειρηματιών του κλάδου των κατασκευών και πολιτών που σχεδίαζαν να κάνουν χρήση των προνομίων που προσέφερε ο ΝΟΚ.
Και ως εκ θαύματος, μία διοικητική παρέμβαση που στηρίζεται στην κακοδαιμονία και τις αδυναμίες του συστήματος περί τη Δικαιοσύνη, έδωσε ανάσα σε όσους δυσαρεστήθηκαν από το Ανώτατο Δικαστήριο.
Η λύση δόθηκε με την επίκληση της περιβόητης ελληνικής εκκρεμότητας ως προς την έκδοση και καθαρογραφή της δικαστικής απόφασης. Όπως μεταξύ άλλων αναφέρεται σε σχετική, επείγουσα μεταβατική διάταξη που κατέθεσε με τη μορφή τροπολογίας το υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας, «οι οικοδομικές άδειες που έχουν εκδοθεί με χρήση των κινήτρων του ΝΟΚ δεν ανακαλούνται από τη Διοίκηση έως τη δημοσίευση της απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας. Τυχόν ανακλήσεις οικοδομικών αδειών από τη Διοίκηση, λόγω της χρήσης των κινήτρων του ΝΟΚ που έλαβαν χώρα από την 11.12.2024 ανακαλούνται αυτοδικαίως».
Με άλλα λόγια, ο ΝΟΚ που κρίθηκε αντισυνταγματικός συνεχίζει να εφαρμόζεται για μερικούς μήνες ακόμη, παρά τη δικαστική απόφαση. Υπάρχει το επιχείρημα ότι η οικοδομή είναι μία από τις δραστηριότητες που στηρίζει την οικονομική ανάπτυξη. Είναι αλήθεια, έστω και αν είναι την ίδια στιγμή ένα συζητήσιμο στοιχείο. Όμως και αυτή η υπόθεση προστίθεται σε εκείνες που φωτίζουν τα δομικά προβλήματα της νεοελληνικής διοίκησης.
