«This is the dead land
This is cactus land
Here the stone images
Are raised»
T. S. Eliot
Ένας άνθρωπος εκλέγεται από ανθρώπους για να ενσαρκώσει μια ιδέα που δεν την πιστεύουν. Εκλέγεται σαν άλλοθι των ανθρώπων αυτών. Ένα είδος Ιφιγένειας. Προκειμένου να σωθεί η ιδέα, η βασιλοπούλα πρέπει να θυσιαστεί.
O Ενσαρκωτής λοιπόν – διότι αυτό είναι το όνομά του- φτιάχνει με το σώμα του, τη φωνή του, τη στάση του όταν τους μιλά, την ιδέα.
Αλλά και να μην την πίστευε ο ίδιος -γιατί οι ιδέες είναι απατηλές- το σώμα του, η στάση του, η φωνή του, τον κάνουν να την πιστέψει, όπως ο μεγάλος ηθοποιός που παίζοντας την ιδέα στη σκηνή, την κατεβάζει κάτω στην πλατεία όπου οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν, εισπράττουν έντασή χωρίς να ξέρουν τι.
Ο Ενσαρκωτης, δεν θα έχει την τύχη της Ιφιγένειας.
Δεν θα υφαρπαγεί από την Θεά.
Αυτός που θα τον αρπάξει από τον βωμό, θα είναι ο ίδιος ο εαυτός του.
Υπερίπταται. Όπως το σύννεφο κάθεται στην άνυδρη πλαγιά σε μια ξένη χώρα. Τη σάρκα του όμως την έχει αφήσει στην γενέθλια γη. Και δεν λησμόνησε.
Έδειξε, τείνοντάς τους τον καθρέφτη του, το άδειο πρόσωπό τους.
