Η Τάμτα στο ΒΗΜΑ: «Μη με βάζετε σε κουτάκια»

Για να περιγράψει κανείς την Τάμτα μπορεί να επιστρατεύσει απειράριθμους χαρακτηρισμούς. Μπορεί για παράδειγμα να μιλήσει για τον απενοχοποιημένο τρόπο που προσέγγιζε πάντα την ποπ μουσική ή για το χαμαιλεοντισμό της εικόνας της και την τέχνη της μεταμόρφωσης που αναμφίβολα κατέχει. Μπορεί να πει για τη συνεπή και τίμια στάση της μέσα σε αυτό το σύστημα που έχουμε μάθουμε να αντιλαμβανόμαστε ως εγχώρια σόου μπιζ ή μπορεί να εστιάσει στην έμφυτη πραότητα της καλλιτέχνη, στην ψυχραιμία και τη νηφαλιότητα που τη χαρακτηρίζουν ή στην πολύ συνειδητή απόφασή της να αντιλαμβάνεται όσα συμβαίνουν στην ζωή όχι μέσα από το πρίσμα του μαθήματος ή του παθήματος αλλά ως εμπειρίες.

Εκείνο που σίγουρα δε θα σκεφτόταν να της αποδώσει κανείς είναι ο χαρακτηρισμός «Villain». Η Τάμτα δε θα μπορούσε με κανέναν τρόπο να ενσαρκώσει το κακό ή το μοχθηρό πρόσωπο μιας ιστορίας, δε θα μπορούσε να μπει στα παπούτσια και τη στολή μιας αντιηρωίδας. Στην ζωή τουλάχιστον. Γιατί στη μουσική και στη σκηνή φαίνεται πως μπορεί να υπηρετεί – και μάλιστα με αξιώσεις- όποιον ρόλο κι αν επιλέξει πια. Το «The Villain» είναι το EP που κυκλοφόρησε από την ΚΙΚΙ entertainment, το label της Τάμτα, με διανομή από την Minos Uniersal πριν από λίγες ημέρες – σε παραγωγή του συνεργάτη της Teo.x3-  και το οποίο σφραγίζει μια εντυπωσιακή αλλαγή στον ήχο και βέβαια στην εικόνα της.

Αυτό βέβαια που εμείς παρατηρούμε ως αλλαγή για την ερμηνεύτρια δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένα ακόμα εξελικτικό βήμα στην καλλιτεχνική προσωπικότητά της. Εκείνη που ξεκίνησε να πλάθεται και να διαμορφώνεται πριν από 37 χρόνια, όταν η εξάχρονη Τάμτα – ένα κορίτσι ντροπαλό και συνεσταλμένο, όπως ανακαλεί τον εαυτό της- ανέβηκε για πρώτη φορά στη σκηνή ως τραγουδίστρια και παρουσιάστρια μιας παιδικής μπάντας στη Γεωργία.

Φωτογραφίες: Νίκος Κόκκας

Πότε πάτησες για πρώτη φορά σκηνή;

Ήμουν έξι ετών.

Είχες ξεκινήσει από μια χορωδία στη Γεωργία, σωστά;

Δεν ήταν ακριβώς χορωδία αλλά παιδικό συγκρότημα. Παίζαμε παιδιά έξι έως οκτώ ετών. Όλα live.

Κι εσύ ήσουν η φωνή;

Παρουσιάστρια και φωνή. Καθένα από τα παιδιά είχε τουλάχιστον δύο ρόλους. Όταν έμαθε για την ακρόαση η μητέρα μου, οι οντισιόν είχαν ολοκληρωθεί και δεν είχε μείνει άλλη θέση κενή από εκείνη της παρουσιάστριας του συγκροτήματος. Έτσι ξεκίνησα να βρίσκομαι πάνω στη σκηνή.

Ήταν κάπως σαν παιχνίδι τα πρώτα χρόνια;

Καθόλου. Ειδικά τότε στη Σοβιετική Ένωση όλα αυτά δεν μπορούσαν να είναι παιχνίδι. Ήμασταν πειθαρχημένα παιδιά που δουλεύαμε πολύ για να δώσουμε ένα καλό αποτέλεσμα. Υπήρχε μεγάλη έμφαση στη μόρφωση και τη μουσική παιδεία, οπότε μας αντιμετώπιζαν πολύ σοβαρά, ίσως και παραπάνω απ’ όσο θα έπρεπε.

«Υπολόγιζα πολύ την επαγγελματική γνώμη των άλλων. Αλλά δε με καταπίεσαν. Μπορεί όμως να καταπίεσα εγώ τον εαυτό μου».

Ήσουν ένα μικρό κορίτσι. Φοβόσουν την έκθεση προς τον κόσμο;

Φαντάζομαι ότι θα είχα άγχος, αλλά αν πρέπει να διαλέξω ένα συναίσθημα που κυριαρχεί διαχρονικά μέσα μου όταν είμαι σκηνή δε θα ήταν ο φόβος. Η σκηνή για μένα είναι ελευθερία. Αυτό δε σημαίνει ότι είμαι αναίσθητη ή αδιάφορη. Φυσικά υπάρχει το δημιουργικό άγχος. Ειδικά όταν δουλεύεις πολύ για ένα project, θες να δώσεις τον καλύτερο εαυτό σου στη σκηνή. Πόσο μάλλον σε αυτά που κάνω τα τελευταία χρόνια, τα οποία είναι πολύ συνειδητά.

Έχω την τύχη και την ευτυχία να κάνω αυτό που μου αρέσει και έτσι όπως μ’ αρέσει. Κι αυτό ξέρεις με ικανοποιεί πολύ παραπάνω από το να κάνω κάτι που δε με εκφράζει 100%. Μη φανταστείς ότι υποτιμώ τα πρώτα χρόνια της δισκογραφικής μου πορείας ή αποποιούμαι τα μπουζούκια. Ό,τι και να έχω ερμηνεύσει κατά καιρούς και όπου κι αν έχω τραγουδήσει, πάντα έκανα αυτό που αγαπούσα, δηλαδή τραγουδούσα.

Ποτέ δεν έχασα τον εαυτό μου σε καμία δουλειά και σε κανένα τραγούδι. Γι’ αυτό και με θεωρώ τυχερή που υπό οποιαδήποτε συνθήκη μπορώ να τραγουδάω.

Φωτογραφίες: Νίκος Κόκκας

Πώς απέφυγες όμως να υπηρετήσεις στερεότυπα και κατάφερνες πάντα να βάζεις ένα στοιχείο δικό σου, κάτι πολύ διακριτό στη μουσική, στο στιλ και στις εμφανίσεις σου;

Γιατί υπήρχαν γύρω μου άνθρωποι που αντιλαμβάνονταν και καταλάβαιναν. Αυτό που κάνω σήμερα δεν είναι κάτι που δημιουργήθηκε σε μια νύχτα. Αυτή η Τάμτα που βλέπετε τώρα υπήρχε πάντα εκεί. Απλώς τώρα βγήκε έξω ολοκληρωμένη. Έκανα το coming out μου καλλιτεχνικά (γελάει).

Εκείνο που προσπαθούσα πάντα ήταν να βάζω ένα μικρό έστω, δικό μου λιθαράκι. Είτε μιλάμε για το look, είτε για τον τρόπο που παρουσίαζα κάτι. Δεν ήμουν ποτέ συμβατική από πάνω ως κάτω κι ας έκανα εμπορική ή γλυκανάλατη, όπως λένε, ποπ.

Χρειάστηκε να συγκρουστείς με ανθρώπους ή εταιρείες; Ήσουν μια νέα τραγουδίστρια που αναδείχτηκε μέσα από ένα talent show.

Όχι, γιατί ποτέ κανείς δε μου ύψωσε το δάχτυλο και ποτέ κανείς δε με υποχρέωσε να κάνω αυτό ή εκείνο. Υπήρχε πάντα πνεύμα ομαδικότητας και σεβασμού ανάμεσα σε μένα, τη δισκογραφική εταιρεία Minos/ Universal και τους συνεργάτες μου από το management erodios pr & management. Ποτέ αυτό που παρουσίαζα δεν ήταν εξολοκλήρου επιλογή του ενός ή του άλλου. Αλλά αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς.

Όμως άκουγα και εμπιστευόμουν. Όπως όταν για παράδειγμα μου έλεγαν ποιο τραγούδι μου είναι εμπορικό για το ραδιόφωνο και ποιο δεν είναι. Εφόσον έπρεπε να ζήσω και να βιοποριστώ από αυτή τη δουλειά, έπρεπε να παίζω στο ραδιόφωνο, έπρεπε να κλείνω live εμφανίσεις, οπότε υπολόγιζα πολύ την επαγγελματική γνώμη των άλλων. Αλλά δεν με καταπίεσαν. Μπορεί όμως εγώ να καταπίεσα τον εαυτό μου ανά στιγμές.

Κάτι άλλο που σκέφτομαι είναι ότι ποτέ δε δημιούργησες κάποιο σκάνδαλο, ποτέ δεν προκάλεσες και δεν εκβίασες τη δημοσιότητα. Και παρόλα αυτά είσαι εδώ, υπάρχεις.

Γενικά θα έλεγα ότι δεν είμαι έντονη στις εκφράσεις μου. Ούτε στα θετικά, ούτε στα αρνητικά συναισθήματα. Εκφράζομαι, αλλά ήπια. Ίσως γι’ αυτό δεν έχω προκαλέσει ποτέ με εντάσεις, τσακωμούς και άλλα τέτοια. Δε μου αρμόζει καθόλου.

«Ποτέ δεν έχασα τον εαυτό μου σε καμία δουλειά και σε κανένα τραγούδι. Γι’ αυτό και με θεωρώ τυχερή που υπό οποιαδήποτε συνθήκη μπορώ να τραγουδάω».

Είσαι ήπια σε μια χώρα όπου όλοι φωνάζουν.

Καλά και οι Γεωργιανοί μια χαρά φωνακλάδες είναι. Νομίζω ότι είναι στοιχείο του χαρακτήρα μου. Και αυτό ίσως με βοήθησε να έχω πάντα ήρεμες και ωραίες συνεργασίες. Όχι ότι δεν έχουν συμβεί και στραβά. Αλλά αν με ρωτήσεις τώρα να σου πω πέντε άσχημα που έχουν γίνει σε συνεργασίες, αλήθεια θα δυσκολευτώ. Πρέπει να κάτσω να θυμηθώ ποιος δεν ήθελε να μπω στην αφίσα και άλλα τέτοια μικρά πράγματα που τώρα μου φαίνονται αστεία.

Εγώ ξέρεις τι θέλω; Να βγαίνω στη σκηνή και να τραγουδάω. Και να διασκεδάζω τον κόσμο. Γιατί μπορεί ο καλλιτέχνης ικανοποιεί τον εγωισμό του, όταν ανεβαίνει στη σκηνή, αλλά η αποστολή του είναι να δημιουργεί συναισθήματα στους ανθρώπους. Για να γυρίσω πάντως σε αυτό από όπου ξεκινήσαμε, δεν με βρίσκω καθόλου αγγελούδι με φτερά.

Μου χαλάς την τέλεια εικόνα που έχω για σένα.

Άνθρωπος είμαι. Όλοι έχουμε τα καλά μας και τα στραβά μας. Προσπαθώ να είμαι καλός άνθρωπος και κάνω πολλή δουλειά για να μπορώ να είμαι. Θέλει κόπο.

Φωτογραφίες: Νίκος Κόκκας

Καλός άνθρωπος στην ζωή, «The Villain» στη σκηνή. Αλήθεια, τι καθοδήγησε αυτή την αλλαγή σου;

Κάποια στιγμή ένιωσα ότι άκουγα περισσότερο τα θέλω των άλλων – είτε μιλάμε για συνεργάτες, είτε για το ίδιο το κοινό-, παρά τα δικά μου. Κατάλαβα λοιπόν ότι τα πράγματα είχαν αρχίσει να μπαίνουν με έναν τρόπο στον αυτόματο πιλότο. Επικρατούσε το τι «πρέπει να γίνει» και όχι το τι «θέλω να γίνει». Κι αυτό άρχισε να στοιχίζει στη δημιουργικότητά μου. Ένιωσα ότι σκοτείνιαζα. Πρόκειται πάντως για μια ομαλή μετάβαση ή καλύτερα εξέλιξη.

Ξεκίνησε από το «Awake», ένα αγγλόφωνο EP, που κυκλοφόρησε λίγο πριν από την καραντίνα. Κι ύστερα ήρθε η πανδημία. Τι κάναμε όλοι τότε; Μείναμε ξαφνικά με τον εαυτό μας. Προσωπικά μου δόθηκε χρόνος με τον εαυτό μου, τον οποίο δεν είχα προηγουμένως. Μπορεί και ο χρόνος να είναι απλώς μια δικαιολογία. Τότε πάντως ξεκίνησε η συζήτηση και η ανάλυση με τον εαυτό μου. Τι κάνεις; Γιατί το κάνεις; Και ομολογώ ότι οι απαντήσεις που έδωσα σε αυτές τις εσωτερικές ερωτήσεις, με απελευθέρωσαν.

Το ρίσκο δε σε φόβισε;

Θες να είμαι ειλικρινής; Καθόλου. Ήταν απλά μια απόφαση. Βρήκα ανθρώπους που καταλαβαινόμαστε και συνεννοούμαστε, που δε χρειαζόταν να εξηγήσουμε πολλά, όπως ο παραγωγός μου ο TEO.x3. Κι έτσι ξεκινήσαμε τη διαδρομή για το «Identity Crisis» εντελώς απελευθερωμένοι και χωρίς να έχουμε στο μυαλό μας τι συμβαίνει στη μουσική σκηνή της Ελλάδας. Η ευτυχία και η ικανοποίηση που μου έδωσε αυτή η διαδικασία ήταν κάτι που δεν περιγράφεται με λόγια. Σκέψου ότι δεν υπάρχει κανένας στίχος που δεν έχει μια πολύ προσωπική αναφορά για μένα.

Με τον ίδιο τρόπο δημιουργήσαμε και το «The Villain», το νέο μου EP μαζί με την ομάδα μου, τον ody icon, τον Αναστάσιο Τσόδρα, τον Dan Kjellberg και τον Ζήνωνα Γιάννη. Στο EP συμμετείχε η VASSIŁINA και η Βαρβάρα Αργυρού. Φτιάξαμε ένα music camp, ζήσαμε μαζί με τους δημιουργούς για 5-6 μέρες – εννοώ ότι κοιμόμασταν και ξυπνούσαμε μαζί, μιλούσαμε, συζητούσαμε, λέγαμε τις ιστορίες μας- και έτσι γεννήθηκαν αυτά τα τραγούδια.

«Αν με ρωτήσεις τώρα να σου πω πέντε άσχημα που έχουν γίνει σε συνεργασίες, αλήθεια θα δυσκολευτώ. Πρέπει να κάτσω να θυμηθώ ποιος δεν ήθελε να μπω στην αφίσα και άλλα τέτοια μικρά πράγματα που τώρα μου φαίνονται αστεία».

Και η live εκδοχή όλου αυτού είναι η performance στο SMUT. Σωστά;

Ξέρεις, αυτή είναι μια περίοδος πολύ έντονης συγκίνησης για μένα. Γιατί τώρα συνειδητοποιώ ότι είμαι πολύ τυχερή και ευλογημένη που μπορώ και κάνω αυτά τα live. Και που έχω μια μεγάλη και δυνατή ομάδα (Bill Roxenos στο creative direction, Βαγγέλης Μούντριχας στα φώτα, Γιάννης Βενιός στον ήχο, Θεόφιλος Πουζμπούρης στη μουσική παραγωγή) η οποία είναι το ίδιο παθιασμένη με μένα.

Τι δηλαδή; Δεν είσαι η ντίβα που κάνει ό,τι θέλει;

Είμαι πάρα πολύ ομαδική. Φυσικά και υπάρχουν φορές που είμαι πολύ σίγουρη για όσα θέλω και για όσα δε θέλω. Όμως μιλάμε για μια ομαδική δουλειά. Πολλές φορές ο ερμηνευτής είναι εκείνος που προβάλλεται και εισπράττει τα καλά ή τα άσχημα. Όμως για να βγω εγώ μπροστά υπάρχει μια ομάδα που έχει δουλέψει πολύ σκληρά. Δεν ξέρω αν έχεις έρθει στο SMUT…

Δε νομίζω ότι είναι για την ηλικία μου…

Τι λες; Θα έρθεις και θα δεις. Αρκεί να μπορείς να ξενυχτήσεις.

«Ανήκω σε μια γενιά που έζησε για πολλά χρόνια χωρίς κινητά. Στο SMUT ξαναθυμήθηκα πώς είναι να τραγουδάς σε έναν κόσμο που σε κοιτάζει με τα μάτια του και όχι μέσα από μια οθόνη».

Αλήθεια, η μετάβαση από τα νυχτερινά μαγαζιά, από τα μπουζούκια σε ένα εναλλακτικό κλαμπ πώς ήταν;

Ήδη πριν από το «Identity Crisis» είχα πει ότι έπρεπε να βρω ένα χώρο διαφορετικό που να μπορεί να υποστηρίξει την αισθητική και τη φυσιογνωμία της μουσικής, να τολμήσω. Οπότε όταν κυκλοφόρησε το EP ξεκινήσαμε με την ομάδα μου αναζητούμε ένα underground, εναλλακτικό κλαμπ. Ο Γιάννης Κουτσαυτάκης, πολλά χρόνια συνεργάτης μου, έκανε την έρευνα και ο Φώτης Σεργουλόπουλος ήταν εκείνος που μας πρότεινε το SMUT, ένα κλαμπ που προσπαθεί να φέρει στοιχεία της βερολινέζικης τέκνο σκηνής στην Αθήνα. Η πρώτη απάντηση που πήραμε ήταν «όχι». Κάναμε λοιπόν ένα δεύτερο ραντεβού, μοιραστήκαμε το όραμά μας και τι θέλουμε να κάνουμε και τους άρεσε. Ο ιδιοκτήτης του κλαμπ μάς έθεσε τα δεδομένα του συγκεκριμένου χώρου , όπως για παράδειγμα την αυστηρή πόρτα ή το γεγονός ότι μπαίνουν αυτοκόλλητα στις φωτογραφικές μηχανές των κινητών τηλεφώνων, κι ομολογώ ότι αρχικά ενθουσιάστηκα. Όμως αμέσως μετά άρχισαν οι αμφιβολίες.

Έχοντας δουλέψει 20 χρόνια με ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο και σε συγκεκριμένους χώρους είχα μπει ασυνείδητα σε ένα καλούπι. Σκεφτόμουν ας πούμε «πώς θα γίνει promo, χωρίς κινητά και social media;». Εντάξει, ωραία θα ήταν να τολμήσω και να δοκιμάσω κάτι νέο, αλλά όχι και να καταστρέψω τον εαυτό μου. Έτσι αποφάσισα να συνεργαστώ με ένα άλλο κλαμπ που δεν είχε τους περιορισμούς του SMUT. Όμως χρειάστηκε να περιμένουμε δυο μήνες για την έναρξη των live. Μέσα σε αυτό το διάστημα δεν μπορούσα να βγάλω το SMUT από το μυαλό μου. Αυτό που με τρόμαζε ήταν τελικά αυτό που ήθελα περισσότερο.

Φωτογραφίες: Νίκος Κόκκας

Την πρώτη βραδιά τη θυμάσαι;

Ήταν μια εξαιρετική εμπειρία. Και μόνο που δεν υπάρχουν άνθρωποι με κινητά στο χέρι είναι κάτι εντυπωσιακό. Το κινητό, δημιουργεί μια απόσταση. Χωρίς αυτό, έχεις τον χρόνο και την πολυτέλεια να ζήσεις απρόσκοπτα την εμπειρία στο 100%… χωρίς φίλτρα.

Περίεργο;

Όχι τόσο. Εγώ ανήκω σε μια γενιά ανθρώπων που έζησαν για πολλά χρόνια χωρίς κινητά και χωρίς κοινωνικά δίκτυα. Ξαναθυμήθηκα πώς είναι να τραγουδάς σε έναν κόσμο που σε κοιτάζει με τα μάτια του και όχι μέσα από την οθόνη του κινητού. Νομίζω ότι αυτό το απολαμβάνει και το ίδιο το κοινό τελικά.

Και σου άρεσε τόσο ώστε να το ξανακάνεις φέτος;

Άρεσε νομίζω και στον κόσμο. Αυτό είναι το feedback που είχαμε από τον κόσμο και από ανθρώπους των media που ήρθαν από περιέργεια και ξαναήρθαν επειδή του άρεσε. Φέτος, στο SMUT, έχουμε δημιουργήσει κάτι διαφορετικό από πέρυσι. Το brief για το σκηνικό, είναι ένα post-apocalyptic garden κάτι που νομίζω δεν περιμένει να δει κάποιος εκεί. Μουσικά και χορευτικά το έχουμε ανανεώσει και χαίρομαι που το πρώτο live ήταν sold out. Τα επόμενά μας live είναι 20 και 27 Δεκέμβρη.

Το κοινό σου άλλαξε;

Έχω συναντήσει ανθρώπους που μου είπαν «επιτέλους», γιατί είχαν καταλάβει, το είχαν δει από την αρχή της καριέρας μου, υπάρχουν και άλλοι που αναρωτιούνται «τι έπαθε τώρα αυτή;». Προφανώς το πρόγραμμα ξεκινάει με το «Identity Crisis» και το «The Villain», αλλά δεν είναι ότι δεν ερμηνεύω και τα παλιότερα τραγούδια μου.

Είτε μου άρεσαν περισσότερο, είτε λιγότερο αυτά με έφτασαν εδώ που έχω φτάσει. Είναι και η Τάμτα που ξέρατε στο SMUT. Όλα τα κομμάτια μου. Πού να ξέρατε πόσες ακόμα Τάμτες υπάρχουν μέσα μου. Σας παρακαλώ, μη με βάζετε σε κουτάκια. Δεν είμαι εγώ έτσι.

Η ανάγκη σου να μεταμορφώνεσαι, να αλλάζεις, να γίνεσαι μια άλλη από πού πηγάζει;

Μάλλον από την ευχαρίστηση που παίρνω και από τη δημιουργικότητα που υπάρχει σε όλο αυτό. Έχω ακούσει πολλές φορές να μου λένε πως όλες οι γυναίκες βάφονται και ντύνονται για να γίνονται πιο όμορφες ενώ εγώ είμαι όμορφη και κάνω τα πάντα για να ασχημύνω τον εαυτό μου. Συγγνώμη, αλλά εγώ με βλέπω όμορφη ακόμα και στην πιο edgy ή dark εκδοχή.

Φωτογραφίες: Νίκος Κόκκας

Θες να κοντράρεις το στερεότυπο;

Συμβαίνει υποσυνείδητα. Όταν το σκέφτομαι συνειδητά μου δημιουργούνται οι εξής απορίες… Ποιος έχει φτιάξει τα πρότυπα της ομορφιάς για την γυναίκα και ποιος θα πει σε μια γυναίκα εάν είναι όμορφη όταν η ίδια αισθάνεται καλά με τον εαυτό της; Ποιος θα πει σε έναν καλλιτέχνη/ τραγουδιστή πως θα πρέπει να εμφανίζεται, όταν η τέχνη για εμένα θα έπρεπε να είναι συνώνυμο της ελευθερίας.

Νομίζω ότι ξεκινάει από τα παιδικά χρόνια μου, από την μητέρα μου, η οποία είχε τρέλα να μην είμαι ίδια με τα άλλα κορίτσια. Μου έκανε διάφορα χτενίσματα, μου έραβε ρούχα, πάντα ήθελε με κάποιον τρόπο να ξεχωρίζω. Καταλαβαίνω πάντως ότι αυτό που κάνω τώρα δεν είναι κάτι που μπορεί να κατανοήσει εύκολα ένας μέσος θεατής, να ταυτιστεί μαζί του ή να αρέσει. Με την έννοια ότι δεν είναι συμβατικό.

Εσένα ποια είναι η εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου;

Ακούω συχνά ότι η εμφάνισή μου δεν συνάδει με την ηλικία μου. Πραγματικά δεν τραβάω κανένα ζόρι. Με βλέπω σε όποια ηλικία θέλω και έχω για τον εαυτό μου όποια εικόνα θέλω. Ιδανικά θα ήθελα να ζήσω πολλά χρόνια, οπότε με φαντάζομαι και πώς θα ήθελα να είμαι στα 80 μου, με έχω όμως στο νου μου και ως 14χρονη. Ξέρεις, λόγω της πορείας της ζωής μου δεν έχω ζήσει φυσιολογικά. Αλλά θα μου πεις «τι είναι φυσιολογικό;».

«Είμαι τυχερή που ξέρω πώς είναι να χορταίνεις με ένα κύβο μαγειρικής διαλυμένο σε νερό αλλά και τυχερή που ξέρω πώς είναι να τρως σε ένα ωραίο ακριβό εστιατόριο».

Εννοώ ότι ο περισσότερος κόσμος έχει μια παιδική ηλικία, γίνεται έφηβος, μετά φοιτητής, ζει λίγο ξέγνοιαστα, μετά ερωτεύεται, παντρεύεται, κάνει οικογένεια και παιδιά. Έχει ένα λίγο πολύ ένα συγκεκριμένο μοτίβο ζωής. Εγώ έχω πολλά κενά. Αν επιστρέψουμε πάντως στην εικόνα μου, με βλέπω πολύ όμορφη, βλέπω ότι μεγαλώνω και μου αρέσω. Νομίζω ότι κρατιέμαι καλά.

Σκέφτομαι ότι δεν έχεις ζήσει μια εύκολη ζωή. Για παράδειγμα αποφάσισες να μετοικήσεις σε μια καινούργια χώρα…

Θα ήταν πιο εύκολο αν έμενα στη χώρα μου; Ποτέ δεν ξέρεις.

Αναρωτιέμαι πώς γίνεται οι δυσκολίες που έχεις περάσει να μη σε σκλήρυναν.

Σκληρή είμαι. Αλλά εσύ τι εννοείς λέγοντας σκληρή;

Φωτογραφίες: Νίκος Κόκκας

Σκληρή απέναντι στους ανθρώπους. Φοβική, κλειστή, καχύποπτη.

Κάθε ιστορία και κάθε γεγονός έχει δύο πλευρές. Αν εγώ έβλεπα μόνο τη δύσκολη μεριά της ζωής μου, προφανώς θα είχα γίνει αυτό που λες. Όμως εγώ επέλεξα να βλέπω τα πράγματα αλλιώς. Όλα όσα έχω περάσει – εύκολα ή δύσκολα, βαριά ή ελαφριά- είναι προίκα μου. Είμαι τυχερή που έχω μαζέψει τόσες εμπειρίες. Είμαι τυχερή που ξέρω πώς είναι να χορταίνεις με ένα κύβο μαγειρικής διαλυμένο σε νερό αλλά είμαι και τυχερή που ξέρω πώς είναι να τρως σε ένα ωραίο ακριβό εστιατόριο. Ξέρω πώς είναι να κοιμάσαι στο πάτωμα, ξέρω όμως και πώς είναι να κοιμάσαι στη σουίτα ενός ξενοδοχείου. Δεν θα ήθελα να γυρίσω εκεί που ήμουν, όμως το ‘χω ζήσει, ξέρω πώς είναι και έχω μάθει πως σε κάθε κατάσταση στη ζωή θα επιβιώσω. Αυτό με τίποτα δεν μπορεί να έχει αρνητικό αποτύπωμα σε μένα διότι στην πραγματικότητα δεν φοβάμαι τίποτα. Το μόνο που θέλω είναι να έχω την υγειά μου και να υπάρχει ειρήνη, όσο chessy και να ακούγεται.

Δε σε πήρε ποτέ από κάτω;

Όταν συμβαίνουν τα πράγματα, ακόμα κι από άμυνα μπορεί να μην καταλαβαίνεις τι ακριβώς γίνεται. Εκ των υστέρων, κοιτώντας πίσω συνειδητοποιείς. Πολλές φορές έχω αφηγηθεί σε συνεντεύξεις μου ότι όταν ήμουν μικρή στη Γεωργία στεκόμασταν στην ουρά για να πάρουμε ψωμί. Όμως ξέρεις κάτι; Ήμασταν παιδιά και παίζαμε, βρίσκαμε χαρά ακόμα κι εκεί. Τώρα που τα σκέφτομαι λέω «Χριστέ μου, τι έχουμε περάσει». Και κυρίως τι έχουν περάσει οι γονείς μας.

«Πού να ξέρετε πόσες ακόμα Τάμτες υπάρχουν μέσα μου. Σας παρακαλώ, μη με βάζετε σε κουτάκια. Δεν είμαι εγώ έτσι».

Σου ‘χει λείψει κάτι από την ζωή σου;

Οι άνθρωποι ποτέ δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τίποτα. Όμως εγώ πιο εύκολα μπορώ να σου πω ότι είμαι χαρούμενη για όσα έχω.

Νιώθεις ευγνώμων;

Πάρα πολύ. Όσο δεν πάει. Δεν έχω κανένα λόγο να μην είμαι χαρούμενη και περήφανη. Για ό,τι μας συμβαίνει – καλό ή κακό- δε φταίει κανείς. Το μεγαλύτερο ρόλο τον έχει ο εαυτός μας. Οπότε και ‘γω είμαι πια σε μια περίοδο που δίνω πόντους στον εαυτό μου. Νομίζω ότι η δική μου προσπάθεια, η επιμονή και η θέληση με έχει προχωρήσει στην ζωή.

Έχεις σκεφτεί ποτέ τι θα γινόταν εάν δεν είχες έρθει στην Ελλάδα;

Ποτέ. Και δεν έχω ιδέα πώς θα ήταν. Γιατί και στα σενάρια που έκανα μικρή για τον εαυτό μου, δεν υπήρχαν ούτε κατά διάνοια αυτά που συνέβησαν τελικά στην ζωή μου. Αν μου έδειχνες τότε με κάποιο μαγικό τρόπο ένα βίντεο με το πώς θα ήταν ο εαυτός μου σε 20 χρόνια, δε θα σε πίστευα με τίποτα.

Info: Το «The Villain» κυκλοφορεί σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες από τη KIKI ENTARNTAINMENT και με την αποκλειστική άδεια της Minos EMI/Universal. Η Τάμτα εμφανίζεται κάθε Παρασκευή στο SMUT.