Τα πηγαδάκια -που έχουν το δικό τους δημοσιογραφικό ενδιαφέρον- έξω από την αίθουσα του ξενοδοχείου King George όπου διεξάγεται το Συνέδριο του Βήματος για τα 50 χρόνια της Ελληνικής Εξωτερικής Πολιτικής διαλύθηκαν. Άπαντες εισήλθαν στην αίθουσα, οι καρέκλες γέμισαν και τα σχόλια σταμάτησαν. Ήταν η στιγμή που εμφανίστηκε ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. Συνοδευόταν από τους στενούς του συνεργάτες, μεταξύ των οποίων ο Χρύσανθος Λαζαρίζης, την σύζυγό του Γεωργία και τον γιο του Κώστα που κάθισε στην πρώτη σειρά.
«Δεν θα μας πει και τίποτα καινούργιο» μου αποκρίθηκε ένας κύριος όταν είδε ότι προσπαθούσα με αγωνία να παρατηρήσω και την παραμικρή χειραψία. Λίγη ώρα αργότερα -μετά το τέλος δηλαδή της ομιλίας του Αντώνη Σαμαρά- ο κύριος αυτός είχε πράγματι δίκιο. Δεν μας είπε και τίποτα φοβερά καινούργιο. Γιατί όμως κάθε παρέμβασή του ταράζει τα νερά της πολιτικής ζωής και γίνεται το νούμερο ένα θέμα συζήτησης;
Είναι σαφές ότι πλέον ο Αντώνης Σαμαράς δεν «αφήνει αιχμές» κατά της κυβέρνησης, ούτε «εξαπολύει βέλη» όπως αρέσει σε εμάς τους δημοσιογράφους να λέμε. Ασκεί αντιπολίτευση. Τη δική του αντιπολίτευση, με αρχή μέση και τέλος. Αντιπολίτευση όμως δεν ασκούν και τα υπόλοιπα κόμματα απέναντι ΝΔ; Η αντιπολίτευση Σαμαρά έχει συγκεκριμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά που την διαφοροποιούν.
Αρχικά, είναι πρώην πρωθυπουργός και ο λόγος του αυτομάτως αποκτά μια ιδιαίτερη βαρύτητα. Είναι προφανές και δεν χρειάζεται μεγαλύτερη ανάλυση. Δεύτερον, δεν βλέπεις κάθε μέρα έναν πρώην πρόεδρο της ΝΔ να μιλάει μ’ αυτόν τον τρόπο για την κυβέρνηση της ΝΔ. Επίσης προφανές θα μου πείτε. Η μεγαλύτερη όμως ποιοτική διαφορά κατά τη γνώμη μου είναι ότι ο Σαμαράς δεν κατηγορεί την κυβέρνηση γενικώς και αορίστως από τον τον καιρό, την αυξημένη κίνηση στους δρόμους μέχρι και τον ανάδρομο Ερμή. Επιλέγει τα εθνικά θέματα και αυτά είναι που δημιουργούν αρνητικές εντυπώσεις για την κυβέρνηση.
Αν είχε περιοριστεί στην ακρίβεια δεν θα υπήρχε θέμα. Από τον Σαμαρά περιμέναμε να μάθουμε ότι ο μήνας δεν βγαίνει; Αν είχε περιοριστεί επίσης στο γάμο των ομοφύλων και στη λεγόμενη woke ατζέντα πάλι δεν θεωρώ ότι θα υπήρχε πρόβλημα. Ίσα-ίσα που στην περίπτωση αυτή το Μαξίμου θα ένιωθε ότι κάποιος χαϊδεύει τα αυτιά του συντηρητικού ακροατηρίου για λογαριασμό του. Τα εθνικά θέματα όμως και ειδικά τα ελληνοτουρκικά είναι άλλη πίστα.
Τι ήθελε μάλιστα να μας πει με τη φράση «τι συζητάνε τόσες ώρες Γεραπετρίτης και Φιντάν;» και ότι ετοιμάζονται «Πρέσπες του Αιγαίου». Κατηγορεί εμμέσως την κυβέρνηση για κρυφή διαπραγμάτευση πίσω από τις εθνικές κόκκινες γραμμές. Αυτό τον οδήγησε και εκτός ΝΔ. Πόσο μακριά θέλει να το πάει άραγε το έργο; Κατάλαβα ότι ακόμη δεν το έχει αποφασίσει ούτε ο ίδιος. Η απάντηση «είμαι μάχιμος και παρών» ανοίγει πάντως την όρεξη σε όσους ορέγονται σκληρή δεξιά αντιπολίτευση…
