Οι δραματικές εξελίξεις στη Συρία, η κατάρρευση του καθεστώτος και η επικράτηση των νεοτζιχαντιστών, είτε αιφνιδίασαν ορισμένους, είτε όχι, είναι μία καταλυτική παράμετρος στην γεωπολιτική αναστάτωση των τελευταίων ετών.
Είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να προβλέψει κανείς τη συνέχεια. Φαίνεται όμως ότι ήδη υπάρχουν κερδισμένοι και χαμένοι. Η Ρωσία, με μια μακρά διεκδίκηση επιρροής στην περιοχή, μοιάζει να έχει αιφνιδιαστεί και να μην έχει δυνατότητες ή διάθεση άμεσης παρέμβασης.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με το Ιράν. Αντιθέτως, η Τουρκία είναι ένας από τους «παίκτες» που φαίνεται να κερδίζει πόντους, δεδομένου ότι είναι γενική και βάσιμη η εντύπωση ότι διευκόλυνε και στήριξε την ένοπλη εξέγερση για την ανατροπή του καθεστώτος στη Δαμασκό.
Η Συρία υπήρξε στο διάστημα των τελευταίων δεκαετιών ο καταλύτης για την ισορροπία ή την αστάθεια στη Μέση Ανατολή. Ήταν το κατ’ εξοχήν πεδίο ανταγωνισμού της Ρωσίας και της Δύσης, καθώς και των δυνάμεων της περιοχής, του Ισραήλ των Ισλαμιστών και του Ιράν.
Η δυσανάγνωστη αυτή τη στιγμή εξέλιξη της κρίσης, διαμορφώνει μία νέα παράμετρο αβεβαιότητας και πιθανότατα θα είναι η πρώτη ένδειξη εφαρμογής του νέου δόγματος της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Το μήνυμα που εκπέμπεται από τον εκλεγέντα Πρόεδρο των ΗΠΑ είναι αυτό της αποφυγής εμπλοκής και ανάμειξης, με ό,τι αυτό μπορεί να σημάνει στο αμέσως προσεχές διάστημα.
Η Ευρώπη βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των ζωνών που πιθανολογείται ότι θα επηρεαστούν, με το μεταναστευτικό να μετατρέπεται για μία ακόμη φορά σε ζήτημα αιχμής. Ειδικότερα δε η Ελλάδα είναι μία από τις δυνητικά άμεσα θιγόμενες χώρες και οι ανατροπές στην περιοχή δείχνουν πώς καμία βεβαιότητα δεν μπορεί να θεωρείται δικαιολογημένη.
