Να φύγουν τα ερωτηματικά. Δεν υπάρχει ερώτηση, μονάχα κατάφαση. Οι βιαστές ανοίγουν πόρτες. Ενίοτε περνούν από αυτές έχοντας ανοίξει με τα κλειδιά τους. Είναι της γειτονιάς «τα καλύτερα παιδιά που δεν είχαν δώσει ποτέ δικαίωμα». Μπορεί να είναι άνθρωποι «υπεράνω πάσης υποψίας». Για αυτό τα ερωτηματικά μόνο ερωτηματικά μάς προκαλούν και μας τραβάνε με θράσος κι επιμονή, πίσω.

Ο εισαγγελέας στη δίκη, σε δεύτερο βαθμό, του Πέτρου Φιλιππίδη για δύο απόπειρες βιασμού το 2010 και το 2014, ήρθε να μας «εξηγήσει» γλαφυρά με τις ερωτήσεις του προς την πρώτη καταγγέλλουσα γιατί δεν μιλούν τα θύματα.

«Πιστεύετε ότι οι βιαστές ανοίγουν τις πόρτες; Τι να πω… μπορεί και να τις ανοίγουν για να δούμε»

«Καλά μετά από δύο χρόνια σάς έστειλε μήνυμα με χυδαιότητες; Περίεργο»

«Δεν ξέρετε τι ήταν το παντελόνι του, δεν ξέρετε αν ήταν σε διέγερση; Πώς ήρθε τόσο γρήγορα, σε αυτήν την ηλικία ήταν και μεγάλος άνθρωπος…»

Αυτές ήταν κάποιες από τις ερωτήσεις του εισαγγελέα προς την καταγγέλλουσα.

Ναι, αλλά γιατί δεν μιλούν τα θύματα; Ενδεχομένως γιατί σε μία αίθουσα δικαστηρίου να βρεθούν αντιμέτωπα με τις αναχρονιστικές ερωτήσεις ενός εισαγγελέα που θα τα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια προς τον δρόμο της επαναθυματοποίησης.

Γιατί εκεί που μας χρωστάγανε μάς πήραν και το βόδι. Δευτερόλεπτα χρειάζονται. Από καταγγέλλουσα, κατηγορούμενη. Γιατί είχε και συνέχεια. «Στη Γαλλία έχουν 51 βιασμούς, εδώ έχουμε μια απόπειρα, μην τρελαθούμε κιόλας», αλλά και λίγο αργότερα «φορούσατε τάνγκα ή κανονικό εσώρουχο;»

Ο εισαγγελέας μετά τις ερωτήσεις ζήτησε από την καταγγέλλουσα να καθίσει δίπλα στον κατηγορούμενο προκειμένου να αναπαραστήσει τη σκηνή της επίθεσης. «Κυρία πρόεδρε, παρακαλώ προστατεύστε τη μάρτυρα» είπαν αντιδρώντας οι νομικοί παραστάτες της.

Καμία μόνη, λέμε. Σπάστε τη σιωπή, λέμε. Δείξτε εμπιστοσύνη και μιλήστε, λέμε. Μετά από όσα διαδραματίστηκαν στη δίκη Φιλιππίδη, τι λέμε;

Χρήσιμες πληροφορίες.

Δευτερογενής θυματοποίηση: επαναθυματοποίηση θύματος οποιασδήποτε πράξης βίας συμπεριλαμβανομένου του βιασμού και της εμπορίας/σωματεμπορίας ανθρώπων.

Victim Blaming (επίρριψη ευθυνών στο θύμα): η πράξη του να λέει, να υπονοεί ή να αντιμετωπίζει κανείς ένα άτομο που έχει βιώσει επιβλαβή ή κακοποιητική συμπεριφορά (όπως ένα επιζών θύμα σεξουαλικής βίας) σαν να ευθύνεται για αυτό που του συνέβη λόγω δικής του υπαιτιότητας, αντί να τοποθετείται η ευθύνη εκεί που ανήκει: στο άτομο που το έβλαψε.

Τα εσώρουχα, τα εξώρουχα, τα παπούτσια, οι κάλτσες, το χρώμα του κραγιόν, τα σκουλαρίκια και οι μπούκλες δεν κανονικοποιούν το έγκλημα του βιασμού και της έμφυλης βίας.

Οι βιαστές μπορεί να ανοίγουν πόρτες, μπορεί και όχι. Η στερεοτυπική απόδοση χαρακτηριστικών έχει καταρριφθεί εδώ και χρόνια, αν και είναι τόσο «βολική» σε πολλές των περιπτώσεων.

«Μην τρελαθούμε κιόλας», όπως θα έλεγε και ο εισαγγελέας. Ωραίο και το «το ακούσαμε και αυτό». Κουμπώνουν αμφότερα.

Ζητάμε από τις γυναίκες να μιλούν. Όλο και περισσότερες το κάνουν. Γυναίκες που βρίσκουν το κουράγιο να βγουν από σχέσεις κακοποιητικές και να ζητήσουν βοήθεια και δικαίωση.

Τους το ζητάμε και το κάνουν. Και τι κάνουμε; Τις τραυματίζουμε ξανά και ξανά. Τις υποτιμούμε και τις αμφισβητούμε, ακόμα και μέσα σε αίθουσες δικαστηρίων.

Η δικαιοσύνη είναι αρμόδια να κρίνει την αθωότητα ή την ενοχή. Δεν προτίθεται κανένας από εμάς να την υποκαταστήσει.

Δεν θα ανεχτούμε όμως η εισαγγελική εξέταση να περιλαμβάνει ερωτήσεις για τάνγκα και πόρτες που ανοίγουν.

«Μην τρελαθούμε κιόλας».