Ισορροπώντας ανάμεσα στην φαντασία και την πραγματικότητα, το παρόν και το παρελθόν, την δόξα και την παρακμή, ο Χιλιανός σκηνοθέτης ο Πάμπλο Λαραίν καταθέτει μια μελαγχολική, αγαπησιάρικη ταινία άποψης για την Μαρία Κάλλας την οποία υποδύεται με εσωτερικότητα η Αντζελίνα Τζολί.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ

  • 5: εξαιρετική
  • 4: πολύ καλή
  • 3: καλή
  • 2: ενδιαφέρουσα
  • 1: μέτρια
  • 0: απαράδεκτη

Επιτέλους, μια ταινία που τιμά την Μαρία Κάλλας

Maria

Παραγωγή: HΠA/ Γαλλία/ Χιλή/ Γερμανία, 2024

Σκηνοθεσία: Πάμπλο Λαραίν

Ηθοποιοί: Αντζελίνα Τζολί, Πιερφρανσέσκο Φαβίνο, Άλμπα Ροχρβάχερ

Μια φωνή που ξεχειλίζει από παράπονο και νοσταλγία: «το κοινό περιμένει θαύματα όμως εγώ δεν μπορώ να κάνω θαύματα!». Είναι η Μαρία Κάλλας και θυμάται εκείνα τα λαμπρά χρόνια της επιτυχίας και της δόξας • έννοιες που δεν έπαψαν ποτέ να την «τρώνε» μέσα της. Βρισκόμαστε στο 1977 και η Κάλλας ζει στο Παρίσι, μόνη ανάμεσα στα αγαπημένα της σκυλιά και δύο υπηρέτες έτοιμους να κάνουν τα πάντα για αυτήν. Αλλά δεν φαίνεται πλέον να έχει τίποτ’ άλλο.

Με βασικό σκηνικό χώρο ένα πολυτελές σπίτι – μαυσωλείο (όχι ανόμοιο από την βίλα της Νόρμα Ντέσμοντ στην «Λεωφόρο της Δύσης»), ο Λαραίν καταγράφει την καθημερινότητα της Κάλλας • μια συλλογή γλυκών στιγμιοτύπων από την ρουτίνα μιας γυναίκας μόνης, με ταλαιπωρημένη υγεία, χωρίς φίλους, χωρίς επισκέπτες. Επισκέπτεται πολυτελή ρεστοράν όχι για να φάει αλλά για να την αναγνωρίσουν και μέσα της πονάει, προσπαθεί να τραγουδήσει ξανά και πονάει πολύ που δεν μπορεί να βρει εκείνη την σπάνια φωνή της.

Είναι εύθραυστη σαν ένα κομψό, ξερό κλαδάκι που μπορεί, ανά πάσα στιγμή να σπάσει και αυτή η εύθραυστη πλευρά της, λίγο πριν το τέλος (η Κάλλας πέθανε την ίδια χρονιά) είναι που ενδιαφέρει τον σκηνοθέτη Πάμπλο Λαραίν σε αυτό το βιογραφικό δράμα που έδωσε την ευκαιρία στην Αντζελίνα Τζολί να πλάσει έναν από τους πιο δύσκολους ρόλους της μέχρι σήμερα κινηματογραφικής καριέρας της.

Ο Χιλιανός Λαραίν έγινε γνωστός με «δράματα φαντασίας» που αφορούσαν την βασανισμένη Ιστορία της πατρίδας του («Τόνι Μανέρο», «Post Mortem», «Νο») και αργότερα έδειξε ενδιαφέρον σε πρόσωπα γνωστά, πάντα γυναίκες. Η Τζάκι Κένεντι/ Νάταλι Πόρτμαν στην «Τζάκι», η Λαίδη Νταϊάνα Σπένσερ/ Κρίστεν Στιούαρτ στη «Σπένσερ». Εδώ, προσεγγίζει την Κάλλας με σεβασμό και αγάπη την Κάλλας • ο φακός του διευθυντή φωτογραφίας Εντουαρντ Λάχμαν την κινηματογραφεί σαν να χαϊδεύει με ευλάβεια τα πέταλα ενός λουλουδιού.

Ο σκηνοθέτης επιδιώκει (και καταφέρνει) να εισχωρήσει βαθιά μέσα στην ψυχή της Κάλλας και μας προσφέρει το πεδίο για να αφουγκραστούμε τις ενδόμυχες επιθυμίες της, τις σκέψεις, τις ανησυχίες της. Αλλοτε «ταξιδεύει» μαζί της στο λαμπρό παρελθόν, άλλοτε με ασπρόμαυρα φλας μπακ την δείχνει έφηβη (Αγγελίνα Παπαδοπούλου), μαζί με την μητέρα της (Λυδία Κονιόρδου) όταν η Κάλλας προσπαθούσε να επιβιώσει στην γερμανική κατοχή.

Την ακούμε να μιλά με τον Αριστοτέλη Ωνάση (Χαλούκ Μπιλγκινέρ), ο οποίος την ταπείνωνε επειδή «είμαι άσχημος αλλά πλούσιος» (η σκηνή που ο Ωνάσης συγκρίνει τα κάλλη της Κάλλας με της Μέριλιν Μονρόε είναι τόσο ωμή που ανατριχιάζεις). Η Τζολί υπηρετεί με προσοχή το όραμα του Λαραίν, βρίσκει την φινέτσα της Κάλλας: μειονέκτημα ότι δεν μοιάζει σχεδόν καθόλου με την υψίφωνο αλλά πλεονέκτημα ότι αυτό ποτέ δεν μας ενοχλεί.

Βαθμολογία: 3 ½

ΑΘΗΝΑ: ΣΙΝΕΑΚ – CINOBO ΟΠΕΡΑ – ΓΑΛΑΞΙΑΣ – ΔΑΝΑΟΣ – VILLAGE MALL – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ – ΑΕΛΛΩ – ΕΛΙΖΕ – VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ – ΝΑΝΑ – ΣΠΟΡΤΙΓΚ – ΦΟΙΒΟΣ- ΟPTIONS ΓΛΥΦΑΔA κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΟΛΥΜΠΙΟΝ – CINEMA ONE – ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ κ.α.

————————————————-

Αλαλούμ σε ασιατικό φόντο

48 ώρες στην Ταϊβάν (Weekend in Taipei)

Παραγωγή: HΠΑ/ Γαλλία/ Ταϊβάν, 2024

Σκηνοθεσία: Τζορτζ Χουάνγκ

Ηθοποιοί: Λιουκ Έβανς, Σουνγκ Κανγκ κ.α.

Με όρους σεναρίου αυτή η περιπέτεια βρίσκεται εντελώς στον αέρα, κάτι που δεν φαίνεται να απασχολεί κανέναν από τους δημιουργούς της, ανάμεσα στους οποίους ο Γάλλος σκηνοθέτης Λικ Μπεσόν που ως παραγωγός (όπως εδώ) μετρά αρκετές επιτυχίες παρόμοιας αντίληψης (το «Transporter» και το «Taxi»).

Στις περισσότερες από αυτές τις ταινίες βέβαια, το σενάριο είναι εντελώς προσχηματικό αφήνοντας στην ανεξέλεγκτη δράση τον πρώτο λόγο. Τη διαφορά μπορούν να κάνουν κάποιες λαμπρές εξαιρέσεις όπως η «Αρπαγή» (Taken), επίσης παραγωγή του Μπεσόν. Ωστόσο, στις «48 ώρες στην Ταϊβάν» είναι τόσο υπερβολικές οι καταστάσεις που ο Αμερικανός πράκτορας της δίωξης ναρκωτικών (Λιουκ Εβανς) θα ζήσει στην Ταϊβάν ενώ κυνηγάει έναν νονό του εγκλήματος που τελικά, δεν μπορείς να πάρεις τίποτα στα σοβαρά.

Το διασκεδάζεις που και που αλλά ως εκεί. Πάντως, η ταινία μοιάζει να έχει τις ρίζες της στις περιπέτειες καράτε της δεκαετίας του 1970 όπου πολλοί Αμερικανοί έκαναν «θαύματα» στην Ασία – παραδείγματα ο Τζιμ Κέλι και ο Τσακ Νόρις.

Βαθμολογία: 1 ½

ΑΘΗΝΑ: VILLAGE THE MALL – ΑΝΟΙΞΗ – OPTIONS ΙΛΙΟΝ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE κ.α.

————————————————-

Ο Χάρι Πότερ «συναντά» τον Μάγο του Οζ

Wicked

Παραγωγή: HΠA, 2024

Σκηνοθεσία: Τζον τσου

Ηθοποιοί: Αριάνα Γκράντε, Σίνθια Ερίβο, Μισέλ Γιέο

Με κεντρικά πρόσωπα δύο κορίτσια, την λευκή Γκαλίντα (Αριάνα Γκράντε) που φιλοδοξεί να γίνει μάγισσα κύρους και την εκκεντρική Ελφαμπα (Σίνθια Ερίβο) που ενώ έχει το χάρισμα της μαγείας, είναι παρεξηγημένη λόγω του ασυνήθιστα πράσινου δέρματός της, η ταινία πατά σταθερά στα ίχνη που άφησε το μπεστ σέλερ μυθιστόρημα του Γκρέγκορι Μαγκουάιρ και το θεατρικό μιούζικαλ με τον ίδιο τίτλο που το ακολούθησε και κατάφερε να δημιουργήσει τεράστιο θόρυβο γύρω του σημειώνοντας ακλόνητη επιτυχία για περίπου είκοσι χρόνια.

Οι παραπομπές του σκηνοθέτη Τζον Τσου στον κλασικό «Μάγο του Οζ» (1939) είναι ολοφάνερες με την φιγούρα της Ελφαμπα να είναι μια σαφής αναφορά στην Μις Γκάλτζ της κλασικής ταινίας φαντασίας του Βίκτορ Φλέμινγκ και την ίδια ώρα το ασφαλές μοντέλο του Χάρι Πότερ διακρίνεται στη σχολή μαγισσών που διευθύνει η Μισέλ Γιέο, η οποία θυμίζει την Σχολή Μαγείας και Ξορκιών «Χόγκουαρτς» των έργων της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ.

Ο συνδυασμός αυτών των δύο εντελώς διαφορετικών μαγικών κόσμων, αποκρυσταλλώνεται γενναιόδωρα μεν αλλά και κάπως ψυχρά από τον Τζον Τσου και τους συνεργάτες του σε μια ταινία που όλα δείχνουν ότι θα πρωτοστατήσει στις ανάλογες κατηγορίες των προσεχών Οσκαρ (σκηνικά, σχεδιασμός παραγωγής, ίσως και τραγούδια). Από σήμερα προβάλλεται το πρώτο μέρος με το δεύτερο να είναι προγραμματισμένο ακολουθήσει του χρόνου τέτοιες μέρες.

Βαθμολογία: 2

ΑΘΗΝΑ: VILLAGE ΤHE MALL – OPTIONS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΑΝΟΙΞΗ – ΑΕΛΛΩ – WEST CITY – VILLAGE METRO MALL – WEST CITY – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – OPTIONS ΙΛΙΟΝ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: – VILLAGE COSMOS – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – κ.α.

————————————————

Παλιομοδίτικη χριστουγεννιάτικη αφέλεια

Τα Χριστούγεννα μπορεί να σώζονται στην ταινία «Το βράδυ που ο μπαμπάς μου έσωσε τα Χριστούγεννα» (La Navidad en sus manos, Ισπανία, 2023), τίποτα όμως δεν μπορεί να σώσει εμάς από την απίστευτη ανία που αυτή η ανόητη χριστουγεννιάτικη κωμωδία προκαλεί. Είναι τόσο …γεροντίστικα γυρισμένη από τον Χοακίν Μαζόν που σε κάνει να επιθυμείς τις πάλαι ποτέ αφελείς χριστουγεννιάτικες ταινίες της δεκαετίας του 1990 (π.χ. τον «Αγιο Βασίλη μου» με τον Τιμ Αλεν) που μπροστά της, όχι ξεπερασμένες δεν δείχνουν αλλά τις λες και πρωτοποριακές! Κάκιστη δε η μεταγλώττιση στα ελληνικά – είναι επιπέδου «Μικρό σπίτι στο λιβάδι».

Βαθμολογία: 1

ΑΘΗΝΑ: VILLAGE ΤHE MALL – OPTIONS ΙΛΙΟΝ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ – ΑΕΛΛΩ – ΔΑΝΑΟΣ – VILLAGE METRO MALL κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΒΑΚΟΥΡΑ – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – CINEMA ONE κ.α.

————————————————

Ειδικές προβολές ντοκιμαντέρ

«Unclickable» (Κύπρος/ Ελλάδα/ ΗΠΑ, 2024). Ο Μπάμπης Μακρίδης ξετυλίγει το κουβάρι μιας τεράστιας απάτης μεταφέροντας τον θεατή στη γκρίζα ζώνη μεταξύ τεχνολογικής προόδου και νομοθετικού κενού • εκεί που υπέρογκα ποσά μπορούν να αλλάξουν χέρια μέσα σε λίγα λεπτά. Το «Unclickable», σε σενάριο και έρευνα Γκάι Κριφ που γυρίστηκε εν μέσω πανδημίας, περιλαμβάνει δεκάδες συνεντεύξεις με ειδικούς επί του θέματος – πανεπιστημιακούς, δημοσιογράφους, στελέχη επιχειρήσεων, θύτες, θύματα (προβάλλεται Σάββατο και Κυριακή αποκλειστικά στον κινηματογράφο ΔΑΝΑΟ).

Βαθμολογία: 3

«Κατεχόμενη Πόλη» (Occupied City, Ολλανδία/ ΗΠΑ/ Αγγλία, 2024).

Ένα επικό ντοκιμαντέρ του Στιβ ΜακΚουίν (12 χρόνια σκλάβος) για το κατεχόμενο Άμστερνταμ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο: αντιπαραβάλλοντας εικόνες από το σύγχρονο Άμστερνταμ, την εποχή του covid και εστιάζοντας στα θέματα απομόνωσης και ελέγχου, ο Μακουίν διερευνά με διαπεραστική ακρίβεια την σαδιστική βία που οι κάτοικοί του Αμστερνταμ υπέστησαν, αλλά και την αντίσταση που προέβαλαν, υπό την κατοχή των Ναζί. Εμπειρία που αξίζει! (προβάλλεται στον κινηματογράφο ΝΕWMAN Κυριακή στις 14:00 και την Δευτέρα και Τρίτη 9 – 10 Δεκεμβρίου, στις 20:00).

Βαθμολογία: 3 ½