Γιατί μας αρέσουν οι συναυλίες στους περισσότερους; Αυτή η συνεύρεση καλλιτεχνών και κοινού που οδηγούν – τις περισσότερες φορές – σε χαμόγελα, σε βραδιές μεγάλες έκσταση, ευφορίας, ονείρων και ταξιδιών; Ισως επειδή και η μουσική, πρωτίστως έχει αυτόν τον σκοπό. Να παρουσιαστεί ζωντανά, να επικοινωνήσει το έργο του κάθε δημιουργού με το κοινό με άμεσο τρόπο και να νιώσει την αποδοχή του. Σήμερα στις συναυλίες των δεκάδων χιλιάδων θεατών στα στάδια, με τους καλλιτέχνες να θέλουν αγωνιωδώς να συνδυάσουν την μουσική τους με το θέαμα ώστε να κρατήσουν το κοινό σε εγρήγορση, πολλά συναισθήματα χάνονται στο δρομολόγιο από την σκηνή προς την πλατεία ή τις εξέδρες. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι δεν υπάρχουν οι βραδιές εκείνες που όταν ανάψουν τα φώτα, οι θεατές φεύγουν με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Όπως έγινε σε δέκα συναυλίες του 2024.
Kenny Barron Trio
Φωτό: Thrassos Irinis
Θέατρο Παλλάς, 2 Δεκεμβρίου 2024
Στην αρχαιότητα με τη διαλεκτική εννοούσαν την τέχνη να φτάνει κανείς στην αλήθεια μέσω της σύγκρουσης αντιθέτων απόψεων, όπως στο σύνολο σχεδόν των Πλατωνικών έργων. Δεν γνωρίζουμε αν ο Kenny Barron και οι δύο μουσικοί που τον συνόδευαν, έχουν διαβάσει Πλάτωνα, αλλά η συναυλίας ήταν διαλεκτική. Οι δε «συγκρούσεις» των τριών μουσικών, επί σκηνής, ακολούθησαν στο Παλλάς, την Εγελιανή (διαλεκτική) σύμφωνα πάντα με το σχήμα (ακολουθία): «Θέση» – «Αντίθεση» – «Σύνθεση». Τρεις μουσικοί που η μουσική κυλούσε στις φλέβες τους, με κορυφαίο (φυσικά) τον πιανίστα θρύλο της τζαζ Kenny Barron. Βραδιά μυσταγωγίας με κινητήριο μοχλό την τελευταία τους εργασία «Beyond This Place», απέτισαν φόρο τιμής στον Thelonious Monk («Shuffle Boil), σεβάστηκαν το κοινό τους και την ιστορία τους και ελπίζουμε να τους ξαναδούμε στην Ελλάδα. Συναυλία κάθαρσης, ψυχών και πνευμάτων
Massive Attack
Πλατεία Νερού, 17 Ιουλίου 2024
Από τις συναυλίες- ορόσημα του εφετινού καλοκαιριού, στο βαθμό που όλοι περίμεναν να (ξανα)δουν live το γκρουπ από το Μπρίστολ. Και το είδαν, το αποθέωσαν και διαπίστωσαν πόσο εύκολο είναι να κάποιους να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή επί τριάντα χρόνια και πόσο δύσκολο είναι για κάποιους άλλους είναι να υπάρχουν ουσιαστικά για δέκα χρόνια. Trip hop, ηλεκτρονικά, industrial, και rock στοιχεία, που οδηγούν αυτοδικαίως στο πολιτισμικό περιβάλλον που ξέρουν εδώ και χρόνια να χτίζουν. Για την επόμενη εμφάνισή τους δεν χρειάζεται να περιμένουμε (και πάλι) δεκατέσσερα χρόνια (δεν θα μας κρατούν τότε τα πόδια μας όρθιους).
Duran Duran
Πλατεία Νερού, 18 Ιουλίου 2024
Θα αρκούσαν τα σινγκλς «The Wild Boys», «Hungry Like The Wolf», «A View To A Kill», «Invisible», «Notorious», «Ordinary World», «Come Undone», «Planet Earth», «The Reflex», «Save A Prayer», «Rio» για να δακρύσουμε ενθυμούμενοι τα χρόνια που πέρασαν, τα πάρτυ, τους έρωτες που έσβησαν πριν καλά καλά ανάψουν και η συναυλία των Duran Duran, θα ήταν ήδη επιτυχημένη. Η παρέα του Simon Le Bon, το πάλαι ποτέ γκρουπ της νεορομαντικής σκηνής, ούτε ρετρό ήταν, ούτε έδωσε ένα σόου για να περάσει η ώρα και να φύγει. Με αποφασιστικότητα έδωσαν το πάρτυ τους και όλοι περάσαμε καλά. Αλλωστε αυτό δεν μετρά (καταρχάς) σε μια ποπ συναυλία;
Rammstein
ΟΑΚΑ, 30 Μαϊου 2024
Oι αγαπημένοι βερολινέζοι του ελληνικού κοινού, τα έδωσαν όλα επί σκηνής και πήραν πίσω την αγάπη και την αφοσίωση. Σε εκπληκτική φόρμα – όπως άλλωστε συμβαίνει όταν βρίσκονται σε τουρνέ – έκαναν τους θεατές να αναρωτηθούν γιατί δεν μας επισκέπτονται περισσότερο συχνά. Από κει και πέρα όλα κύλησαν όπως έπρεπε. Δυνατή μουσική και ενέργεια που ανέβαζες και τον πιο ψυχρό στα ύψη, με τραγούδια όπως τα «Music for the Royal Fireworks», «Keine Lust», «Sehnsucht», «Asche zu Asche» και «Mein Herz Βrennt».
Lenny Kravitz
ΟΑΚΑ, 2 Αυγούστου 2024
Είχε πρωτοεμφανιστεί στην Ελλάδα, πριν 16 χρόνια. Καλώς τόνε και ας άργησε λοιπόν. Από ότι φάνηκε η αναμονή άξιζε. Περφόρμερ με όλα τα γράμματα κεφαλαία, σταρ επίσης με κεφαλαία γράμματα, περσόνα που γνωρίζει ποια είναι και τι μπορεί να προσφέρει είχε στήσει το επί σκηνής ταξίδι του. Πήρε το κοινό από το χεράκι για να του προσφέρει επί δύο ώρες την feelgood εκδοχή του για τις συναυλίες. Μπορεί τα χρόνια να περνούν – για όλους μας – αλλά ο Lenny Kravitz, ξέρει πώς να διαχειρίζεται όχι μόνο για τον εαυτό μου αλλά και για όσους τον ακολουθούν όλα αυτά τα χρόνια. Όπως τραγουδά άλλωστε στο «Are You Gonna Go My Way».
Loreena McKennitt
Ηρώδειο, 26 Ιουνίου 2024
Από το Ηρώδειο ξεκίνησε η επετειακή περιοδεία της για τον δίσκο της «The Mask And Mirror» και όσοι βρέθηκαν στις κερκίδες, απόλαυσαν το πολυσυλλεκτικό σόου της. Το πρώτο μέρος περιλάμβανε την εκτέλεση ολόκληρου του «The Mask And Mirror» σε ένα σετ απόλυτης αφοσίωσης. Θυμηθήκαμε τα «Bonny Swans», «Marrakesh Night Market» «Full Circle», «Santiago» για να ακολουθήσει (δεύτερο μέρος) η περιπλάνηση της καναδής καλλιτέχνιδος σε διάφορες χώρες. Μυστικιστική βραδιά / συναυλία/.
Sting
Ηρώδειο, 5 & 6 Ιουλίου 2024
Από ότι φαίνεται ο Ηρώδειο αποτελεί αγαπημένο χώρο του Sting. Τρία χρόνια μετά την προηγούμενη συναυλία του, μας επισκέφθηκε και πάλι, σε έναν χώρο που πλέον μάλλον του ταιριάζει. Η ΄ έχει κάνει το Ωδείο να ταιριάζει σε εκείνον. Όπως και να έχει η λιτότητα του τραγουδοποιού ταίριαξε απόλυτα με τον χώρο. Όταν μάλιστα έχεις στην φαρέτρα σου επιτυχίες όπως «Voices Inside My Head», «Message in a Bottle» , «If I Ever Lose My Faith in You», «Englishman in New York», «Fields of Gold», «Mad About You», «Can’t Stand Losing You», «Shape of My Heart», «Walking on the Moon», «So Lonely» , «Desert Rose», «Every Breath You Take» , «Roxanne», «Fragile», δεν σου μένουν και πολλά να κάνεις.
The Wall – Pink Floyd’s Rock Opera
Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού, 7 & 8 Ιουλίου 2024
Μέγα πάθος, σχετικά λίγο πλήθος στις κερκίδες του Δημοτικού Θεάτρου Λυκαβηττού, όπου παρουσιάστηκε (για δεύτερη ημέρα) το εμβληματικό έργο των Pink Floyd «The Wall». Προφανώς και δεν βρέθηκαν οι Floyd στον πιο μουσικό λόφο της πόλης αφού πρόκειται για την ομώνυμη rock opera, με περισσότερους από 20 καλλιτέχνες επί σκηνής. Ανάμεσά τους οι σολίστ της Ars Lyrica – Talent d’ Argile Ballet υπό τις οδηγίες του Γάλλου χορογράφου Johan Nus, μαζί με τους μουσικούς της Floyd Revival Orchestra. Ζωντάνεψαν ή προσπάθησαν να το πράξουν επί σκηνής το ιστορικό album των Pink Floyd σε ένα εντυπωσιακό σκηνικό όπου η «ζωντανή» δράση «πλέκεται» με υλικό από την κινηματογραφική μεταφορά του «Wall» από τον Alan Parker. Τίμια προσπάθεια, όπου το σύγχρονο αυτό θέαμα προσπάθησε να αφηγηθεί με τον πλέον τίμιο τρόπο, μέσω του χορού, της μουσικής και των σκηνικών την διαχρονική αξία του έργου.
Coldplay
OAKA, 8 & 9 Ιουνίου 2024
Το βρετανικό ροκ γκρουπ, δικαίωσε απολύτως τον παροξυσμό που δημιουργήθηκε με την αναγγελία των συναυλιών τους, πριν ένα χρόνο αφού τα εισιτήρια και των δύο εξαφανίσθηκαν εν ριπή οφθαλμού. Οι Chris Martin, Jonny Buckland, Guy Berryman, Will Champion παρουσίασαν για εκατό λεπτά την σύγχρονη εκδοχή των συναυλιών. Συναυλιών αποθέωσης των νέων τεχνολογιών χωρίς όμως να απουσιάζει το συναίσθημα. Όποτε έχει χώρο. Ο frontman Chris Martin, κέρδισε το κοινό από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Χαμογελαστός, ευδιάθετος, γεμάτος ενέργεια την οποία και μετέδωσε στο κοινό, έκανε ότι ήταν δυνατό, για να τους ικανοποιήσει όλους. Το set list έκανε την δουλειά του («Paradise», «The Scientist», «Viva la vida», «Hymn for the weekend», «Yellow»,«People of the pride», «Clocks», «My Universe», «A sky full of stars», «Fix You»), όλοι πέρασαν καλά αν ανέμελα. Ό,τι θέλουν δηλαδή οι Coldplay.
Anonhi
Hρώδειο, 13 Ιουνίου 2024
Στην Αθήνα που έβραζε η Anonhi με το συγκρότημά της τους Johnsons, επέλεξε να κάνει την πρεμιέρα της παγκόσμιας τουρνέ της. Και δεν τα πήγε άσχημα αν και τρακ της πρώτης ημέρας υπήρξε. Την προλόγισε η φίλη της, ιέρεια της performance art Μαρίνα Αμπράμοβιτς και από κει και πέρα, παρουσίασε το σόου της, με θεατρικότητα και νάζι με από τις καλύτερες στιγμές της, το σπιρίτσουαλ «Motherless child». Η ζωή και ο θάνατος, το φως και το σκοτάδι, η δημιουργία και η καταστροφή, οι αντίθετες έννοιες της Πλάσης, πέρασαν με αυτό τον τρόπο από την σκηνή του Ωδείου. Η Anohni έκανε φινάλε με το «Hope There’s Someone» με την ίδια στο πιάνο και το τραγούδι. Ισως και το μήνυμα της βραδιάς.
