Ο πολιτικός ευτελισμός του ΣΥΡΙΖΑ εκδηλώνεται πολλαπλώς. Είτε με τις διασπάσεις, είτε με τις αποχωρήσεις και ανεξαρτητοποιήσεις βουλευτών, είτε μέσα από τα σχόλια και τις ύβρεις που ανταλλάσσονται μεταξύ «συντρόφων», γίνεται φανερό ότι δεν υπάρχει πολιτικό επίδικο. Στην ουσία επειδή δεν υπάρχει πολιτικό περιεχόμενο.
Ο ευτελισμός και η έκπτωση αποτυπώνονται και στις δημοσκοπήσεις, όπου η τάση φαίνεται να είναι μη αναστρέψιμη. Ποιο είναι το όριο της καθοδικής περιδίνησης μάλλον δεν μπορεί να φανεί τώρα. Ίσως και να τείνει κάποια στιγμή προς την αδυναμία εισόδου στο κοινοβούλιο. Θα αποδειχθεί αργά ή γρήγορα.
Όμως, το πολιτικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει μόνο δημοσκοπική εκδήλωση, που ούτως ή άλλως λίγη σημασία έχει.
Οι διαδοχικές διασπάσεις και ανεξαρτητοποιήσεις, με πλέον πρόσφατη και παράδοξη αυτή ενός βουλευτή Επικρατείας, έχουν και μία άκρως προβληματική κοινοβουλευτική διάσταση. Το πρόβλημα προϋπήρχε, λόγω της ισχνής δύναμης της αξιωματικής αντιπολίτευσης έπειτα από τις τελευταίες εκλογές. Δεν επέτρεπε ούτε καν κάποιες στοιχειώδεις θεσμικές παρεμβάσεις (π.χ. δεν υπήρχε και δεν υπάρχει ο απαιτούμενος αριθμός βουλευτών ενός κόμματος για την υποβολή πρότασης δυσπιστίας – απαιτείται η υπογραφή του 1/6 των μελών του κοινοβουλίου).
Υπό αυτές τις συνθήκες, η εξαΰλωση της αντιπολίτευσης μπορεί μεν να εξηγείται πολιτικά, προξενεί όμως και μία σημαντική θεσμική δυσλειτουργία, η οποία θα μπορούσε να εξελιχθεί σε βλάβη. Το πρόβλημα δεν θα λυθεί από την παρούσα σύνθεση της Βουλής. Η ισορροπία θα αποκατασταθεί σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό μόνο με τις εκλογές. Ώσπου αυτές να γίνουν, η πολιτική και κοινοβουλευτική συζήτηση θα εξελίσσεται ασύμμετρα και ακροβατικά.
