Τι χρώμα έχει ο λαϊκισμός; Αν πάρουμε τις μετρητοίς τις δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι σε αυτή τη χώρα, όλα τα κόμματα, πλην της ΝΔ, έχουν μια ροπή στο να πουλάνε στον κόσμο ψεύτικες ελπίδες. Να τάζουν πράγματα τα οποία είναι αδύνατον να γίνουν. Το αποτέλεσμα του λαϊκισμού είναι να χάνει η χώρα πολύτιμο χρόνο. Να γυρνά προς τα πίσω αντί να πηγαίνει προς τα εμπρός.
Συγνώμη, αλλά εκτός από τον λαϊκισμό των άλλων, εκτός από τον «πράσινο» και τον «κόκκινο» λαϊκισμό υπάρχει και ο «γαλάζιος» λαϊκισμός. Αυτός που εκδηλώθηκε την πιο κρίσιμη περίοδο για τη χώρα. Αυτός που έστρωσε το δρόμο για να ανθίσει ο αριστερός λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό τουλάχιστον μαρτυρούν τα γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας μας που δεν γίνεται να γραφτεί με τον τρόπο που βολεύει τους σημερινούς κυβερνώντες. Και, σε κάθε περίπτωση, η ΝΔ δεν μπορεί να εμφανίζεται ως «αθώα του αίματος» του λαϊκισμού που έχει πληγώσει τη χώρα.
«Η Ελλάδα πειραματίστηκε με τον λαϊκισμό και έχασε 5 χρόνια» επεσήμανε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην ομιλία του κατά την έναρξη του 2ου Επιχειρηματικού Φόρουμ Κύπρου-Ελλάδας, στη Λευκωσία. Αναφερόταν, προφανώς, στα χρόνια της διακυβέρνησης της χώρας από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Δεν έχει άδικο. Αλλά υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος, υπάρχει και άλλη ανάγνωση για τον λαϊκισμό. Αυτή που επεσήμανε στην πρόσφατη συνέντευξη της η Ντόρα Μπακογιάννη.
Τι υποστήριξε η κυρία Μπακογιάννη; Ότι, πράγματι, η χώρα έχασε πέντε χρόνια. Θα μπορούσε να βγει πέντε χρόνια νωρίτερα από τα μνημόνια. Αλλά για αυτή την καθυστέρηση δεν επέρριψε την ευθύνη στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά στη ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά. «Εμείς δημιουργήσαμε το αντι-Μνημόνιο, με τα Ζάππεια και τα υπόλοιπα. Μα ο κόσμος δεν ήρθε σε εμάς. Πήγε στον Τσίπρα, που ήταν πολύ πιο γνήσιος λαϊκιστής. Εμείς καταποντιστήκαμε στο 18%, ο Καμμένος πήρε 11%, η Χρυσή Αυγή θέριεψε και ο Τσίπρας έγινε αξιωματική αντιπολίτευση!».
Αλήθειες. Ειπωμένες με καθυστέρηση αλλά αλήθειες. Είναι από τις περιπτώσεις που ισχύει το κάλιο αργά παρά ποτέ. Δεν γνωρίζω αν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, που ψέγει τον λαϊκισμό των άλλων, βρισκόταν στο Ζάππειο 1, ή στο Ζάππειο 2 ή στο Ζάππειο 3. Αλλά δεν μπορεί, κάτι θα έχει ακούσει για το τι συνέβη εκεί. Για το αφήγημα ότι το ΠαΣοΚ μέσα σε έξι μήνες κατάφερε και χρεοκόπησε τη χώρα. Για το ότι το απεχθές μνημόνιο ήταν αποτέλεσμα της έλλειψης τσαμπουκά του ΠαΣοΚ στις διαπραγματεύσεις με τους ευρωπαίους για τον δανεισμό της χώρας.
Τι, είπαμε, ότι είναι ο λαϊκισμός; Οι ανέξοδες υποσχέσεις. Μάλιστα. Η υπόσχεση ότι η ΝΔ, αν ερχόταν στην κυβέρνηση θα προχωρούσε σε επαναδιαπραγμάτευση του πρώτου μνημονίου, τι ακριβώς ήταν; Μια ρεαλιστική υπόσχεση ή φύκια με μεταξωτές κορδέλες; Το δεύτερο ήταν. Αποδεδειγμένα. Χάσαμε χρόνο; Χάσαμε. Κρίσιμο; Κρισιμότατο. Και ας μη μιλήσουμε για αυταπάτες. Δε γίνεται οι αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ να είναι επιλήψιμες και της ΝΔ να είναι μια χαρά.
Με λίγα λόγια. Πριν κουνήσουμε το δάχτυλο στον λαϊκισμό των άλλων ας ρίξουμε και μια ματιά στη δική μας καμπούρα στο δικό μας λαϊκισμό. Που δεν κρύβεται μόνο σε ανέξοδες υποσχέσεις. Κρύβεται και σε χαριτωμενιές που λέγονται- για να κάνουμε και λίγο πλάκα- ότι για να γίνει το ΠαΣοΚ κανονικός ΣΥΡΙΖΑ «ας βρει ο Ανδρουλάκης ένα συμπαθές σκυλάκι, όπως η Φάρλι, για να δέσει το γλυκό».
