Στη Δύση τείνει να επικρατήσει η άποψη ότι η εξέλιξη του πολέμου στην Ουκρανία είναι λίγο πολύ σκηνοθετημένη. Πιστεύουν ορισμένοι και διακηρύττουν στα καφενεία και στα ΜΜΕ, ότι η πολιτική αλλαγή στις ΗΠΑ διαμορφώνει μία συνθήκη συνεννόησης και κατευνασμού του Προέδρου της Ρωσίας και ότι μέχρι την ανάληψη καθηκόντων από τον εκλεγμένο Πρόεδρο στήνεται ένα σκηνικό, ώστε με κάποιες μαγικές κινήσεις όλα να λήξουν κάποια στιγμή τους επόμενους μήνες.
Δυστυχώς, οι πραγματικές ενδείξεις για όλα αυτά είναι λιγοστές. Περισσότερο από ότι θα ήθελαν πολλοί να πιστεύουν, η ανησυχία στις δυτικές πρωτεύουσες και ειδικότερα στους στρατιωτικούς κύκλους είναι μεγάλη και για πολύ συγκεκριμένους λόγους.
Η πρόσφατη αποκάλυψη για το οπλοστάσιο της Ρωσίας έχει (σχεδόν) σημάνει συναγερμό, δεδομένου ότι φάνηκε πως η Ευρώπη είναι ουσιαστικά απροστάτευτη και εξαρτά την ασφάλειά της αποκλειστικά από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ.
Αυτή είναι η καθοριστική παράμετρος της περιόδου που θα ξεκινήσει με την ορκωμοσία του νέου Προέδρου των ΗΠΑ.
Και υπό αυτό το πρίσμα θα πρέπει να αξιολογηθούν όλες οι λεπτομέρειες των περιφερειακών γεωπολιτικών εξελίξεων. Σε αυτές εντάσσεται και ο ελληνοτουρκικός διάλογος.
Το διεθνές περιβάλλον αναδιατάσσεται με τρόπο σαρωτικό και αρχίζει να φαντάζει επιφανειακός ο τρόπος με τον οποίο εκφράζονται και εκδηλώνονται οι ανησυχίες για τα δήθεν μαγειρέματα και τις εθνικά επιζήμιες μεθοδεύσεις. Η γεωστρατηγική αναβάθμιση της Κύπρου είναι μία από τις απαντήσεις αυτής της σύνθετης εξίσωσης.
Ανεξαρτήτως της έκβασης των συζητήσεων στην Αθήνα και την Άγκυρα τους προσεχείς μήνες, η εξάλειψη μίας εστίας διαρκούς κρίσης στη ΝΑ Μεσόγειο μόνο θετική εξέλιξη μπορεί να είναι. Το πώς θα γίνει αυτό μένει να απαντηθεί. Στο εσωτερικό πολιτικό πεδίο, η αυτοσυγκράτηση είναι η πλέον ενδεδειγμένη τακτική.
