Το MEGA είναι millennial. Αν πάρει κανείς τα πράγματα αυστηρά χρονολογικά, ο τηλεοπτικός σταθμός που σήμερα το μεσημέρι, στις 3.00μ.μ. ακριβώς συμπληρώνει 35 χρόνια εκπομπής (και ζωής) ανήκει στην περίφημη γενιά Υ. Όχι ακριβώς στην πιο τυχερή ή την πιο ευνοημένη από κτίσεως κόσμου, όμως σε εκείνη που κατάφερε να σταθεί στο μεταίχμιο δύο πολιτισμών (προ και μετά τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης) και όχι μόνο να επιβιώσει αλλά να αναλάβει ρόλο και μερτικό στη διαμόρφωση του κόσμου όπως τον γνωρίζουμε και κυρίως όπως τον ζούμε σήμερα.
Κανένας άλλος εν Ελλάδι τηλεοπτικός σταθμός δεν υπήρξε τόσο καθοριστικός για τους σημερινούς millennials όσο το MEGA και καμία άλλη γενιά δεν συνδέθηκε τόσο συναισθηματικά όσο οι millennials με το MEGA. Με εκείνον δηλαδή τον πρώτο ελληνικό ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό που ήρθε στις 20 Νοεμβρίου του 1989 να καταλάβει την τέταρτη θέση στο τηλεκοντρόλ του πατρογονικού σπιτιού μας και στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων παραμένει σταθερά συντονισμένος εκεί έως σήμερα. Στους δέκτες των προγόνων μας και εδώ και πολλά πια χρόνια και στους δικούς μας.
Γιάννης Μπέζος, Βλάσης Μπονάτσος, Δήμητρα Παπαδοπούλου, Σπύρος Παπαδόπουλος. «Απαράδεκτοι» και διαχρονικοί
Για όσους γεννηθήκαμε πίσω στα βαθιά 80s ή στα πρώιμα 90s ο τρόπος, ο λόγος και η αισθητική του MEGA σφράγισε την αντίληψή μας για την ενημέρωση, την ψυχαγωγία, τον έρωτα, το χιούμορ, τελικά την ίδια την ζωή. Από την ετερόκλητη αλλά τόσο ταιριαστή παρέα των «Απαράδεκτων», της πιο απενοχοποιημένης και αναπολογητικής σειράς που προβλήθηκε ποτέ στην ελληνική τηλεόραση, μιας κωμωδίας ενηλίκων που όμως όλοι έχουμε αποκρυσταλλώσει ως παιδική ανάμνηση, μέχρι τα πρώιμα σίριαλ του Χριστόφορου Παπακαλιάτη ο αριθμός 4 του τηλεκοντρόλ υπήρξε διαχρονικά συνδεδεμένος με αυτό που αφορούσε κάθε εποχή και την αντανακλούσε.
«Το MEGA εδώ και 35 χρόνια είναι οι ήρωες με τους οποίους ενηλικωθήκαμε σε παράλληλο χρόνο. Είναι το κανάλι που δε μεγάλωσε μόνο τη μικρή οθόνη αλλά και την αντίληψή μας για τον κόσμο».
Όχι, δεν πρόκειται για πανηγυρικό στη νοσταλγία, το παρελθόν και τη σκονισμένη αθωότητα. Αλλά για την πραγματικότητα, όπως εντυπώθηκε στο συλλογικό ασυνείδητο της εν Ελλάδι γενιάς Υ μέσα από το πρόγραμμα του MEGA. Πόσο τυχαίο είναι ότι ακόμα συζητάμε αναμεταξύ μας για το δίπολο Μπράντον και Ντίλαν από το θρυλικό «Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς», θυμόμαστε πότε πότε την οικογένεια Κάπγουελ από την «Σάντα Μπάρμπαρα» και αναπαράγουμε – σχεδόν ύποπτα επίκαιρες- ατάκες από τις «Τρεις Χάριτες»;
«Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς» ή αλλιώς η αμερικανική σειρά που σφράγισε τα 90s στο MEGA
Ή πόσο συμπτωματικό μπορεί να είναι το γεγονός ότι μνημονεύουμε κάθε τόσο larger than life ήρωες από τα σίριαλ του MEGA, όπως η θεία Μπεμπέκα (από τις «Χάριτες»), η Γιολάντα Ραγιά και η Φλορέτα Γιαννίμπα (από το «Δις Εξαμαρτείν»), ο Γιάννης (από τους «Απαράδεκτους»), η Ντάλια και η Ζουμπουλία (από το «Παρά Πέντε»), η Ντένη και η Φλώρα (από το σήριαλ «Δύο Ξένοι»), η Βίκυ (από το «Είσαι το ταίρι μου»), η Σάσα και η Ασπασία (από την «Ντόλτσε Βίτα»). Και μόνο το γεγονός ότι τους περισσότερους μπορούμε να τους αναφέρουμε με το μικρό όνομά τους και να συνεννοούμαστε, προσυπογράφει την επιρροή και την επίδραση που είχαν πάνω μας. Εντάξει, και τη διαχρονικότητά τους. Αλλά αυτή είναι ούτως ή άλλως αδιαπραγμάτευτη πια.
Οι χαρακτήρες των εμβληματικών σειρών του MEGA σμίλεψαν μια κοινή αντίληψη περί χιούμορ μεταξύ των millennials, δημιούργησαν δηλαδή έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας, που όσες δεκαετίες κι αν περάσουν δε μοιάζει να ξεφτίζει ή να ξεθωριάζει. Αντιθέτως εξακολουθεί να λειτουργεί ως συνισταμένη, ακόμα και σε μια εποχή πολύ μακρινή πια από την παιδική και την εφηβική ηλικία μας, όπου ως από καιρό ενήλικες έχουμε να διαχειριστούμε και να κουλαντρίσουμε πια περισσότερη πληροφορία απ’ όση μπορούμε (και εδώ που τα λέμε μας χρειάζεται).
Νένα Μεντή, Μίνα Αδαμάκη, Άννα Παναγιωτοπούλου. Οι «Τρεις Χάριτες» σε απαρτία
Ναι, το MEGA δημιούργησε μια κοινή σύγχρονη κουλτούρα παρακολούθησης τηλεόρασης, επενδύοντας όχι στην εκκεντρικότητα, την πρόκληση, τον εκβιασμό του γέλιου ή του κλάματος, αλλά αναδεικνύοντας στη μικρή οθόνη συνθήκες, ανθρωπότυπους, γλώσσα και ιστορίες που προϋπήρχαν στον αληθινό κόσμο, αλλά μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’90 η – κρατική έως τότε- τηλεόραση έμοιαζε να αγνοεί. Μάλλον επιδεικτικά. Μπορεί η συμπερίληψη να είναι μια λέξη που εσχάτως έχει προκύψει στο δημόσιο διάλογο, όμως ο πρώτος ιδιωτικός σταθμός στην Ελλάδα την υιοθέτησε… before it was cool.
«Για τους millennials το MEGA είναι τα παιδικά και τα εφηβικά χρόνια μας. Είναι οι περασμένες αλλά όχι ξεχασμένες σκηνές από σειρές που όσες φορές κι αν ανατρέξουμε σε αυτές, πάντα θα βρίσκουμε απάγκιο, καταφύγιο, τελικά παρηγοριά».
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της Αναστασίας, από το ομώνυμο σήριαλ της Μιρέλλας Παπαοικονόμου. Της πρώτης και της μάλλον μόνης μέχρι σήμερα εγχώριας τηλεοπτικής ηρωίδας που πρωταγωνίστησε σε ένα ερωτικό τρίγωνο μεταξύ ενός πατέρα και του γιου του – εντάξει, το έπραξε λίγα χρόνια αργότερα και ο Αντώνης μεταξύ μητέρας και κόρης στην «Ντόλτσε Βίτα» του Αλέξανδρου Ρήγα και του Λευτέρη Παπαπέτρου. Όπως σημαδιακή ήταν και η ιστορία των «Ψιθύρων Καρδιάς» του Μανούσου Μανουσάκη, ενός σχεδόν ανήκουστου κοινωνικά έρωτα μεταξύ ενός λευκού άνδρα και μιας ρομά γυναίκας.
Η Αννα Μαρία Παπαχαραλάμπους και ο Απόστολος Γκλέτσος έγραψαν ιστορία ως ένα κοινωνικά ασύμβατο ζευγάρι στους «Ψίθυρους Καρδιάς»
Το ίδιο καθοριστικές για την αντίληψη περί έρωτα, μα περισσότερο για την αναμέτρηση με την προκατάληψη υπήρξαν και οι σειρές του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Μπορεί κατόπιν να δημιούργησαν μια εποποιία από memes – είναι κι αυτό ενδεικτικό της σε βάθος χρόνου επιδραστικότητάς τους-, όμως έβαλαν στο τραπέζι ή μάλλον στη μικρή οθόνη, που εν πολλοίς υποκατέστησε το οικογενειακό τραπέζι από τη δεκαετία του ’90, ζητήματα τα οποία αντιμετωπίζονταν μέχρι τότε ως ταμπού. Κοινώς σωρεύονταν κάτω από το χαλί.
«Κανένας άλλος εν Ελλάδι τηλεοπτικός σταθμός δεν υπήρξε τόσο καθοριστικός για τους σημερινούς millennials όσο το MEGA και καμία άλλη γενιά δε συνδέθηκε τόσο συναισθηματικά όσο οι millennials με το MEGA».
Ας μην ξεχνάμε πως το 2003 στο «Κλείσε τα μάτια» είχαμε δει το πρώτο φιλί μεταξύ ομοφυλόφιλων ανδρών στην ελληνική τηλεόραση. Επιπλέον, ειδικά η ματιά του Παπακαλιάτη, όπως αργότερα κι εκείνη του Γιώργου Καπουτζίδη σφυρηλάτησαν και διατήρησαν ισχυρό το δεσμό μεταξύ του MEGA και του νεότερου ηλικιακά ακροατηρίου, ένα στοιχείο όχι μόνο κρίσιμο αλλά ταυτοτικό για το σταθμό από τη μέρα της πρώτης εκπομπής του έως σήμερα.
Χριστόφορος Παπακαλιάτης και Πέμη Ζούνη στο «Κλείσε τα Μάτια»
Για τους millennials το MEGA είναι τα παιδικά και τα εφηβικά χρόνια μας. Είναι οι περασμένες αλλά όχι ξεχασμένες σκηνές από σειρές που όσες φορές κι αν ανατρέξουμε σε αυτές, πάντα θα βρίσκουμε απάγκιο, καταφύγιο, τελικά παρηγοριά. Είναι το MEGA Star με την Ναταλία Γερμανού, τα φαραωνικά σόου της Ρούλας Κορομηλά, το πρωινό με τον Φώτη Σεργουλόπουλο και την Μαρία Μπακοδήμου. Είναι οι στιγμές που δεν καταλαβαίναμε ακριβώς τι παρακολουθούσαμε, αλλά μπορέσαμε να εκτιμήσουμε πολλά χρόνια αργότερα.
Ο Αλέκος Αλεξανδράκης και η Αλίκη Βουγιουκλάκη προσκεκλημένοι της Ρούλας Κορομηλά στο θρυλικό «Μπράβο»
Είναι οι ήρωες με τους οποίους ταυτιστήκαμε ή διαφωνήσαμε, αλλά με όλους τους είναι σαν να μεγαλώσαμε σε παράλληλο χρόνο. Είναι το κανάλι που δε μεγάλωσε μόνο τη μικρή οθόνη αλλά και την αντίληψή μας για τον κόσμο. Είναι η ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης, η οποία ταυτίζεται με μικρές και μεγάλες στιγμές της ζωής καθενός μας.
Τελικά, και μόνο για το γεγονός ότι πίσω στα άγουρα 90s πρόβαλε από τη συχνότητά του δύο ακραία σουρεαλιστικές, κυνικά πνευματώδεις και αναντίρρητα μπροστά από την εποχή τους σειρές (βλ. «Αχ Ελένη» της Ελένης Ράντου και «Η Ελίζα και οι Άλλοι» του Αλέξανδρου Ρήγα) φτάνει και περισσεύει για να κλείσεις ένα κείμενο για τα 35χρονα του MEGA με το ακριβές και περιεκτικό για την περίσταση γαλλικό chapeau.
