Ακούστηκε πολύ πέρυσι στα ελληνικά ραδιόφωνα το εθιστικό τραγούδι «Sweet Tooth» της ραγδαία ανερχόμενης βρετανίδας τραγουδίστριας και τραγουδοποιού Lusaint. Η Λούσι Χόπκινς – όπως είναι το πραγματικό όνομά της – έγινε αρχικά γνωστή χάρη στα δημοφιλή κομμάτια που διασκεύαζε με την υπέροχη φωνή της και κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό ένα EP με δικό της υλικό και τίτλο «Self Sabotage» από όπου έχουν ξεχωρίσει επίσης το «Sober» και το «Fool for You».
Γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στο Μάντσεστερ, μια πόλη με πλούσια μουσική ιστορία. Σας έχει επηρεάσει η καλλιτεχνική κληρονομιά της;
Οπωσδήποτε. Είναι απίστευτο το πόσοι υπέροχοι μουσικοί έχουν βγει από εδώ και με εμπνέει πολύ το να είμαι κομμάτι αυτής της κληρονομιάς. Συγκροτήματα όπως οι New Order, οι Oasis και οι Smiths είχαν μεγάλο αντίκτυπο στη διαμόρφωση της αισθητικής μου. Το μεγαλύτερο μέρος αυτής της μουσικής ιστορίας έχει να κάνει με ανδροκρατούμενες indie μπάντες οπότε νομίζω ότι σπάω λίγο τη μονοτονία ως γυναίκα που κάνει μουσική επηρεασμένη από την τζαζ. Έχω μια ποικιλία από επιρροές κι αυτό φέρνει μια φρεσκάδα στη μουσική σκηνή της πόλης μου.
Ποια είναι η πιο ζωντανή μουσική σας ανάμνηση; Υπήρξε κάποια συναυλία που άλλαξε την οπτική σας για τη μουσική;
Ναι, θυμάμαι ένα σόου του Αυστραλού τραγουδιστή και τραγουδοποιού Ματ Κόρμπι στο The Deaf Institute εδώ στο Μάντσεστερ. Το να τον βλέπω να παίζει ήταν μεταμορφωτική εμπειρία για μένα. Ήταν πάνω στη σκηνή μόνος με την κιθάρα του, και η όλη ατμόσφαιρα —από την παρουσία του μέχρι τον φωτισμό— ήταν τόσο μαγευτική. Βλέποντας κάποιον να κάνει μια τόσο δυναμική σόλο εμφάνιση με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι δεν χρειαζόμουν ολόκληρο συγκρότημα. Μου έδωσε την ώθηση να δημιουργήσω τα δικά μου κομμάτια και να αρχίσω να μοιράζομαι τη δουλειά μου στο διαδίκτυο. Μέχρι τότε, το τραγούδι ήταν περισσότερο χόμπι, κάτι που έκανα από τα δέκα μου περίπου. Αλλά εκείνη η συναυλία με έκανε να σκεφτώ: «Αυτή πρέπει να είναι η δουλειά μου». Ήταν ένα σημείο καμπής.
Φωτό: Robert Davies (Perfect Havoc)
Έχω διαβάσει ότι κάποιες εμβληματικές γυναικείες φωνές, ιδιαίτερα αυτές που άκουγαν οι γονείς σας, σας άσκησαν μεγάλη επιρροή. Υπάρχει όμως κάποιος αναπάντεχος καλλιτέχνης που σας έχει διαμορφώσει;
Μάλλον ο Τζόνι Κας. Έκανε κάτι εντελώς διαφορετικό σε σχέση με αυτό που κάνω εγώ αλλά μεγάλωσα ακούγοντας τη μουσική του και μαθαίνοντας για τη ζωή του. Έχω δει διάφορα ντοκιμαντέρ για εκείνον και φυσικά την ταινία «Walk the Line». Η προσωπική του ιστορία με έχει αγγίξει πολύ. Επηρεάστηκα ωστόσο κατά βάση από μια μίξη ειδών, country, R&B, jazz… τόσο πολλοί ήχοι έχουν διαμορφώσει τη μουσική μου. Τα τελευταία χρόνια έχω πάθει εμμονή με την τζαζ, ιδιαίτερα με καλλιτέχνες όπως η Νίνα Σιμόν, η Μπίλι Χόλιντεϊ και η Έλλα Φιτζέραλντ. Το να ακούω τη μουσική τους με εμπνέει, ειδικά όταν συμβαίνει λίγο πριν βγω στη σκηνή.
Πείτε μου για το EP σας. Καταρχάς γιατί επιλέξατε τον τίτλο «Self-Sabotage»;
Κάθε κομμάτι στο EP αντιπροσωπεύει διαφορετικές προσωπικές εμπειρίες, πολλές από τις οποίες είχαν τις δικές τους προκλήσεις. Είτε επρόκειτο για μια τοξική σχέση είτε για μια δύσκολη εβδομάδα, συχνά έβλεπα ότι υπέκυπτα σε συμπεριφορές σαμποταρίσματος του εαυτού μου. Το να ονομάσω το EP «Self-Sabotage» μού φάνηκε σωστό γιατί η διαδικασία της δημιουργίας του με βοήθησε να αντιμετωπίσω αυτό το μοτίβο συμπεριφοράς και να μάθω από αυτά τα λάθη μου. Ερμηνεύοντας αυτά τα τραγούδια ένα χρόνο αργότερα, συνειδητοποιώ πόσο έχω εξελιχθεί. Στην αρχή ήταν δύσκολο να τα τραγουδάω ζωντανά γιατί οι στίχοι ήταν τόσο προσωπικοί. Τώρα, το να μοιράζομαι αυτά τα λόγια από τη σκηνή μου φαίνεται σχεδόν θεραπευτικό.
Είστε πιο δημοφιλής σε χώρες όπως η Γαλλία και η Βραζιλία σε σχέση με την πατρίδα σας. Πως νιώθετε για αυτό;
Αισθάνομαι καταπληκτικά! Είναι κάπως σουρεαλιστικό το ότι η μουσική μου έφτασε σε τόσους πολλούς ανθρώπους στο εξωτερικό μέσα σε μόλις έναν χρόνο. Νιώθω απίστευτα περήφανη και ελπίζω το κοινό μου εκτός Βρετανίας να συνεχίσει να μεγαλώνει. Αυτό το διάστημα περιοδεύω ξανά στη Γαλλία, περνάω τόσο ωραία στις εμφανίσεις μου σε αυτή τη χώρα. Φυσικά, θα ήθελα να αποκτήσω ευρύτερο κοινό και στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά είμαι ενθουσιασμένη που έχουν τα τραγούδια μου απήχηση σε τόσες χώρες. Το ταξίδι κάθε καλλιτέχνη είναι μοναδικό και πιστεύω ότι το να παραμείνω αυθεντική θα με βοηθήσει να συνδεθώ με το κοινό παντού — ακόμα κι αν χρειάζεται χρόνος για να γίνει αυτή η σύνδεση στην πατρίδα μου.
Άφησα το Spotify να παίζει όσο άκουγα τη μουσική σας και ο πρώτος καλλιτέχνης που επέλεξε ο αλγόριθμος μετά από εσάς ήταν ο Teddy Swims. Αναρωτιέμαι αν είστε φαν του…
Είμαι! Θυμάμαι ότι παρακολουθούσα τις διασκευές που ανέβαζε στο YouTube προτού κυκλοφορήσει τη δική του μουσική. Έχει απίστευτη φωνή και ο τρόπος με τον οποίο έφτιαξε το κοινό του ερμηνεύοντας τραγούδια άλλων αποτελεί πηγή έμπνευσης. Κάποιοι μου είπαν ότι το «Remember Me», το τελευταίο κομμάτι στο EP μου, έχει παρόμοια ατμόσφαιρα με τη μουσική του, κάτι που είναι ένα τεράστιο κομπλιμέντο. Τον θεωρώ απίστευτο καλλιτέχνη.
«Το μεγαλύτερο μέρος της μουσικής ιστορίας του Μάντσεστερ έχει να κάνει με ανδροκρατούμενες indie μπάντες οπότε νομίζω ότι σπάω λίγο τη μονοτονία ως γυναίκα που κάνει μουσική επηρεασμένη από την τζαζ».
Ποιους άλλους σύγχρονους καλλιτέχνες θαυμάζετε;
Μου αρέσουν πολύ η RAYE, η Τζόι Κρουκς και η Ολίβια Ντιν — όλες κάνουν καταπληκτικά πράγματα στο Ηνωμένο Βασίλειο αυτή τη στιγμή. Ανοίγουν τον δρόμο με φρέσκους ήχους. Ελπίζω ότι όταν κυκλοφορήσω περισσότερη μουσική του χρόνου, το στυλ μου θα αρχίσει να έχει περισσότερη ανταπόκριση και στη χώρα μου. Έχω προσπαθήσει πολύ για να δημιουργήσω έναν μοναδικό ήχο με χάλκινα και έγχορδα, κάτι που δεν ακούγεται συχνά στη Βρετανία αυτή την περίοδο. Αλλά έχω δεσμευτεί να παραμένω πιστή στον εαυτό μου και να μην κάνω συμβιβασμούς μόνο και μόνο για να ταιριάξω στο zeitgeist.
Στην Ελλάδα έχετε έρθει;
Έχω επισκεφθεί τη χώρα σας όταν ήμουν πολύ μικρή, αλλά δεν θυμάμαι πολλά. Ελπίζω όμως να εμφανιστώ στην Αθήνα του χρόνου. Αυτό θα ήταν ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα!.
Φωτό: Robert Davies (Perfect Havoc)
Ετοιμάζετε ολοκληρωμένο δίσκο;
Ναι, θα κυκλοφορήσω το δεύτερο EP μου τον Φεβρουάριο, και λίγο καιρό μετά θα ακολουθήσει και το άλμπουμ μου. Τα νέα αυτά τραγούδια θα έχουν πιο κομψό ήχο σε σύγκριση με ό,τι έχω παρουσιάσει έως τώρα. Πειραματιστήκαμε με την παραγωγή αυτή τη φορά, οπότε μπορεί να φανούν λίγο πιο ποπ, αλλά εξακολουθούν να είναι πολύ κοντά στο ύφος μου.
Υπάρχει κάποιο τραγούδι που πάντα θέλατε να διασκευάσετε αλλά φοβόσασταν;
Ναι, πρόσφατα έκανα μια διασκευή στο «Creep» των Radiohead. Είναι ένα τόσο εμβληματικό τραγούδι, και διστάζω λίγο να το κυκλοφορήσω γιατί μου φαίνεται μεγάλη ευθύνη. Με το «Wicked Game» συνέβη κάτι παρόμοιο – τα θρυλικά τραγούδια κουβαλούν μεγάλο βάρος. Αλλά νομίζω ότι το «Creep» μου έχει επιτρέψει να δώσω τη δική μου προσωπική ερμηνεία. Ας ελπίσουμε ότι θα αρέσει τελικά στους ακροατές.
Ποια ήταν η αγαπημένη σας, η πιο αξέχαστη στιγμή στη σκηνή μέχρι τώρα;
Η συναυλία που έδωσα στην πόλη Οράνζ της Γαλλίας, σε ένα ρωμαϊκό αμφιθέατρο. Το σκηνικό σου έκοβε την ανάσα, η αρχιτεκτονική ήταν αδιανόητη. Ένιωθα σαν να παίζω σε ταινία, ήταν μια από εκείνες τις στιγμές ευφορίας που μένουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη. Είναι σπάνιο να βιώσεις κάτι τέτοιο στο Ηνωμένο Βασίλειο, δεν έχουμε τέτοιους συναυλιακούς χώρους, οπότε νιώθω πολύ τυχερή.
